บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 31 (จบบริบูรณ์)

บทประพันธ์ โดย คำพูน บุญทวีบทโทรทัศน์ โดย แพรพริมา

ในเทวาลัย คำแสนกระชากคำแก้วเข้ามาพร้อมกับลูกน้องโพกหน้า คำแก้วร้องโวยวายหลังจากเห็นคำแสน แทงนายฮ้อยเคนจนล้มลงต่อหน้าต่อตา “อ้ายเคน..อ้ายเคน…ฮือๆๆๆๆ…อ้ายเคน..ป๋ากู กูสิไปหาอ้ายเคน..ฮือๆๆๆ”

“หุบปากได้แล้วอีคำแก้ว…อ้ายเคนของมึงตายแล้ว นายฮ้อยทมิฬที่ไผก็เอิ้นกันว่าเป็น นายฮ้อยที่เก่งที่สุดบนแผ่นดินอีสาน..สุดท้ายมันก็ตายนำมือกูแล้ว…ฮ่าๆๆๆๆ”

“มึง..บักห่ากินหัว !! มึงฆ่าอ้ายเคนของกู..ฆ่าเอื้อยกู..กูสิฆ่ามึง !!”

คำแก้วเห็นดาบเหน็บเอวลูกน้องคำแสนอยู่ก่อนแล้ว เลยฉวยโอกาสแย่งมาจากเอวมัน แล้วฟันใส่คำแสนทันที แต่ฟันไปก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะผิวคำแสนคงกระพัน คำแสนยิ้มกวน

“มีดอาคมนายฮ้อยทมิฬยังเฮ็ดหยังกูบ่ได้..แล้วกับมีดซำนี่คึดว่าสิฆ่ากูได้เบาะ ..อีคำแก้ว”

คำแสนแย่งมีดในมือคำแก้วมา แล้วบิดงอด้วยมือเปล่าต่อหน้าต่อตา คำแก้วอึ้งหน้าเสีย เพี๊ยะ !!! คำแสนตบหน้าคำแก้วฉาดใหญ่จนล้มลง คำแสนหันไปสั่งลูกน้อง

“มึงไปลากศพนายฮ้อยทมิฬเข้ามา กูสิผ่าศพควักหัวใจมันออกมาให้อีคำแก้วเบิ่ง”

ลูกน้องออกไปตามสั่ง คำแก้วยิ่งตกตะลึง

“หึๆๆ..มึงฮักบักเคนหลายแม่นบ่อีคำแก้ว..เดี๋ยวกูสิควักหัวใจมันให้มึงกอดเอาไว้แน่นๆ เลย..อย่าถิ่มหัวใจคนที่มึงฮักไปล่ะ เดี๋ยวมันสิเสียใจ…ฮ่าๆๆ” คำแสนหัวเราะทับถมสะใจ คำแก้วได้แต่มองด้วยความเคียดแค้น

ซากโบราณสถาน นายฮ้อยเคนยังนอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้นไม่ขยับ ระหว่างนั้นลูกน้องคำแสนเดินออกมาเตรียมจะลากศพนายฮ้อยเคน ทันใดนั้นลูกดอกหน้าไม้พุ่งเข้ามาปักกลางอก..ฉึก !! ล้มลงตายคาที่ ผู้ช่วยโทน ผู้ช่วยถึกและสีโหพากันเข้ามา “นายฮ้อย…นายฮ้อย !!” โทนพยายามเขย่าตัว แต่นายฮ้อยเคนยังแน่นิ่งไม่ไหวติง

สีโหหวั้น “นายฮ้อยตายแล้วเบาะผูซอย”

“เป็นไปบ่ได้..นายฮ้อยตายบ่ได้เด็ดขาด” ถึกรีบเอาหูแนบฟังเสียงเต้นของหัวใจ ทุกคนลุ้นจนตัวเกร็ง

ถึกดีใจ “นายฮ้อยยังบ่ตาย...นายฮ้อยยังบ่ตาย !!!”

“นายฮ้อย…นายฮ้อย…นายฮ้อยได้ยินพวกข้อยบ่..นายฮ้อย…นายฮ้อย”

ทุกคนพยายามเขย่าตัวเรียก แต่นายฮ้อยเคนยังนิ่งไม่รู้สึกตัว