บทประพันธ์ อนัญจนา
บทโทรทัศน์ สาวิตา
กองถ่ายละคร ช่างทำผมทำผมให้ดาวนิลเสร็จ “เรียบร้อยแล้วค่ะ”
ดาวนิลยกมือไหว้ “ขอบคุณค่ะพี่”
ดาวนิลลุกขึ้นยืนแล้วหันมา ช่างทำผมจับผ้าสไบให้ เห็นดาวนิลที่ดูสวยมาก หลิวหลิวเดินเข้ามา
“โอ๊ะ ตายแล้ว สวยมากกกกค่ะน้อง เกิด! รับรองงานนี้น้องต้องเกิดแน่ๆ” ดาวนิลยิ้ม
เห็นช่วงขาดาวนิลที่วิ่งหนีเข้าไปในป่า เห็นขาทหารที่วิ่งตาม ดาวนิลวิ่งล้ม ในมอนิเตอร์ ผู้กำกับนั่งมองอยู่ โดยมีหลิวหลิวยืนอยู่ข้างๆ “ว้าย ระวังค่ะ”
ผู้กำกับหันมามอง หลิวหลิวรีบเงียบ ดาวนิลจับขาแล้วหันไปมองทางที่ได้ยินเสียงคนวิ่งตามมา แล้วกัดฟันลุกขึ้นแล้ววิ่งต่อ เห็นดาวนิลวิ่งจนถึงริมบ่อน้ำ พวกทหารตามมาทัน ดาวนิลหันมา
“คิดว่าจะหนีพ้นเหรอ”
ดาวนิลมองทุกคนแล้วโยนห่อผ้าในมือไปที่เท้าหัวหน้า “อยากได้สมบัตินี่นักก็เอาไป”
หัวหน้าทหารพยักหน้า ลูกน้องหยิบห่อผ้าขึ้นมา
“คิดว่าพวกเราตามมาถึงนี่เพราะจะมาเอาแค่สมบัติแค่นี้เหรอ สร้อยที่คอนั่นถอดแล้วส่งมา”
ดาวนิลจับสร้อย “ไม่! ข้าไม่มีวันยอมให้สร้อยเส้นนี้ตกไปอยู่ในมือคนทรยศอย่างพวกแก” ทหารทำท่าจะขยับเข้ามา “และข้าขอสาปแช่งใครก็ตาม ที่มันกล้าอาจเอื้อมมาแตะต้องสร้อยเส้นนี้ มันผู้นั้นจะต้องพบทุกข์แสนสาหัส ทั้งในชาตินี้แล้วก็ชาติหน้า!”
“คัท!”
หลิวหลิวรีบเดินเข้าไปหาดาวนิล “เก่งม้ากก สวยม้ากกก ทำไมมีพรสวรรค์ทางการแสดงแบบนี้คะ”
ทีมงานเดินเข้ามา “เรียบร้อยแล้วค่ะ ไปเปลี่ยนเสื้อได้เลย”
“แต่ในบทเขียนว่าตัวละครตัวนี้จะโดนผลักตกลงไปในน้ำไม่ใช่เหรอคะ”
“ใช่ค่ะ แต่เดี๋ยวเราใช้สแตนด์อินเล่นแทนค่ะ
เสียงผู้กำกับโวยวาย “เฮ้ย! ใครให้เอาผู้ชายมาเป็นสแตนด์อิน!”
“น้องผู้หญิงเขาไม่ว่าง ไม่ได้หรอพี่ เห็นแค่ด้านหลังเอง”