บทละคร ในสวนขวัญ ตอนที่ 2

ในห้องรับแขกบ้านเก่าเป็ดปุ๊ก เก็จกับแก้วคุยกันอยู่ แก้วกินส้มตำปูเค็มไปด้วย

แก้ว    ตอนแรกยังคิดว่าเขาแค่ขู่พี่เล่นๆ ย้ายไปจริงๆเฉยเลย

เก็จ    ยัยนี่มันเพี้ยน

แก้ว    ก็พี่เล่นงานพ่อเขาขนาดนั้น

เก็จ    ถ้ารู้จักเลี้ยงลูกชายให้ดี ก็ไม่ถูกด่าหรอก

แก้ว    (หัวเราะ)

เก็จ    ขำอะไร

แก้ว    คนที่ผิดน่าจะเป็นคนที่ไปเลือกเขามาเป็นสามีมากกว่า

เก็จ    (ไม่ชอบ) นี่ อุตส่าห์เลี้ยงส้มตำแล้วยังจะมาซ้ำเติมกันอีกเหรอ

แก้ว    ถ้าพี่รู้จักระวังหน่อยก็คงจะไม่ต้องมานั่งเครียด อย่างแก้วเนี่ย ต้องให้ชัวร์ก่อน ถึงจะยอม

เก็จ    แล้วตกลงตอนนี้ “ชัวร์” หรือยัง

แก้ว    (ยิ้มอาย) พี่อ่ะ(เปลี่ยนเรื่อง) เออพี่ แล้วนี่ยัยเป็ดเขาเอาเงินเอาทองจากไหนไปซื้อบ้านเหรอ ทำงานอยู่ด้วยกันกับแก้ว ถึงจะเป็นหัวหน้าแผนก แต่เงินเดือนก็มากกว่ากันนิดเดียว

เก็จ    เอาเงินจากไหน ก็เงินเก็บของพ่อเขาไง คงถอนจนหมดแบงค์เลยแหละ ไอ้ผัวเราก็ไม่ขวางซักนิด นี่แหละยิ่งทำให้เจ็บใจ เก็จลุกขึ้นหงุดหงิด

เก็จ    แล้วที่แย่หนักขึ้นไปอีกก็คือ พอพ่อมันไม่อยู่ มันก็ไม่ให้เงินเราเพิ่ม รู้ไหม ทั้งพี่ทั้งหลานจะอดตายกันอยู่แล้ว คงไม่นานหรอก  พี่จะเลิกกับมัน จะได้จบๆกันซักที 

เสียงกะรัตแม่ของเก็จกับแก้วดังเข้ามา  

กะรัต    ใจเย็นๆหน่อย รู้จักอดทนบ้าง

กะรัตเดินออกมาจากในครัว 

เก็จ    แม่ก็พูดแต่ให้อดทน

กะรัต    ก็เพื่อตัวแกเองนั่นแหละ คิดดูซี ตอนนี้ยัยเป็ดกับพ่อเขาย้ายออกไปแล้ว บ้านนี้จะทั้งหมดเป็นของใคร

แก้ว    เป็นของพี่ไก่เหรอคะ

เก็จ    เขาไม่ยกให้ลูกเขาหรอก เขาบอกย่ามันสั่งไว้ ให้โอนให้หลาน

กะรัต    แล้วหลานมันลูกใคร (เก็จอึ้งๆไป) ถ้าแกมีเรื่องทะเลาะกับนายไก่ จนถึงขั้นหย่าขาดกัน แกจะไม่ได้อะไรเลย ทนอยู่ไปแบบนี้แหละ วันนึงพอมันโอนบ้านกับที่ดินให้ลูกแก แกก็ขอเป็นผู้จัดการมรดก แล้วก็ขายบ้านนี้ไป เผลอๆได้เป็นสิบล้าน 

เก็จ    (หงุดหงิด แต่ก็เห็นด้วยกับแม่) อย่านานนักก็แล้วกัน

กะรัต    (กับแก้ว) แก้ว ไปตามหลานมากินข้าวได้แล้ว แม่ทำเสร็จหมดแล้ว

แก้วลุกขึ้น แล้วเดินแตะบ่าเก็จให้กำลังใจ ก่อนจะเดินขึ้นบนบ้านไป 

ในห้องนั่งเล่นบ้านหทัย อลงกรณ์สามีของหทัยนั่งอยู่ที่โซฟา กำลังพูดโทรศัพท์อยู่ บนโต๊ะโซฟา มีแฟ้มเอกสาร และพิมพ์เขียวผังที่ดินหมู่บ้านจัดสรรเปิดอยู่

อลงกรณ์ (พูดโทรศัพท์) กำลังดูอยู่ครับ คิดว่าน่าจะขยายอีกซักร้อยหลังก่อน…ก็นี่แหละครับที่ทำให้ช้า ต้องเจรจากับเจ้าของที่อีก…ครับ ต้องรอคุณหทัยเขาก่อน แต่ผมว่าไม่น่ามีปัญหานะครับ 

ที่ประตูห้องนั่งเล่น ประตูเปิดเข้ามา หทัยเข้ามาพร้อมกับโอม อลงกรณ์ไม่เห็นหทัย ยังคงพูดโทรศัพท์ต่อไป หทัยหยุดฟัง

อลงกรณ์    (พูดโทรศัพท์) ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ถ้าจะเปิดโครงการ ต้องให้เฮียมาสร้างให้อยู่แล้ว แหม คนมันรู้ฝีมือกัน…ไม่นานหรอกครับ ผมออดอ้อนนิดหน่อย คุณหทัยเขาก็ต้องยอมอยู่แล้ว

พูดแล้วอลงกรณ์ก็หัวเราะ แล้วหันมาเห็นหทัย อลงกรณ์ชะงักกึก 

อลงกรณ์    (พูดโทรศัพท์) แค่นี้ก่อนนะเฮีย มีข่าวอะไรแล้วจะโทรไปบอกครับ

อลงกรณ์กดวางสาย 

อลงกรณ์    เฮียชัยโทรมาคุยน่ะ คุณเข้ามานานแล้วเหรอ

หทัย    นานพอจะได้ยินแผนของคุณก็แล้วกัน

โอมส่ายหน้า พ่อไม่น่าพลาดเลย

หทัยเดินไปดูที่โต๊ะโซฟา หยิบพิมพ์เขียวแปลนหมู่บ้านใหม่ขึ้นมาดู 

หทัย    ยังไม่เลิกคิดเรื่องขยายหมู่บ้านอีกเหรอคะ

อลงกรณ์    ก็เราขายบ้านได้หมดแล้ว จะให้อยู่เฉยๆได้ไง นี่มันอาชีพเรานะ

หทัย    ฉันก็บอกคุณแล้ว ไม่ต้องไปยุ่งกับที่ดินแปลงติดกันนี่ ถ้าอยากจะทำก็ไปหาซื้อที่ๆอื่น แล้วเปิดหมู่บ้านใหม่ไปเลย 

อลงกรณ์    มันต้องลงทุนขนาดไหนล่ะ ถ้าเราขยายจากหมู่บ้านเดิมสาธารณูปโภคก็ไม่ต้องเริ่มใหม่ ถนน ประปา ไฟฟ้า มันทำต่อไปได้เลย

หทัย    แต่ฉันว่าที่สำคัญที่สุด คุณไม่ต้องจ่ายเงินค่าที่ดินครั้งเดียวหมดมากกว่า คุณต้องคิดว่าเขาจะยอมให้เรา ขายไปจ่ายไป เหมือนหมู่บ้านเก่า 

อลงกรณ์    นั่นมัน (ทำเป็นจริงๆไม่ได้สนใจ) ของแถม 

หทัย    แต่ฉันไม่อยากหลอกใคร 

โอม    หลอกอะไรกันล่ะแม่ เราจ่ายเงินค่าที่ดินให้เขานะครับ

หทัย    งั้นก็จ่ายให้หมดครั้งเดียวไหมล่ะ เอากำไรที่ได้จากหมู่บ้านนี้ไปจ่ายเลย  

อลงกรณ์    นี่มันธุรกิจนะคุณ เขาก็ทำแบบนี้ทั้งนั้น แปลงไหนขายได้ ก็ค่อยทะยอยจ่ายไป

หทัย    ก็เอาไปใช้กับคนอื่นก็แล้วกัน แต่ไม่ใช่แปลงนั้น ยังไงฉันก็ไม่ไปเจรจาให้คุณ

โอม    แม่มัวแต่ลังเลแบบนี้ เดี๋ยวก็โดนคาบไป…

หทัย    ถ้าเขาจะขายที่ให้คนอื่น ก็เป็นสิทธิ์ของเขา อย่างน้อยแม่ก็มีความสุข ที่ไม่มีส่วนทำสิ่งผิดๆ 

พูดเสร็จ หทัยก็เดินออกจากห้องนั่งเล่นไป 

โอม    เลยอดเลยพ่อ

อลงกรณ์    (นิ่งไปนิดหน่อย) แกคิดว่าพ่อจะยอมง่ายๆเหรอ 

อลงกรณ์คิดไป ยังมีแผนอื่นสำรองอยู่

รถกระบะของไม้แล่นเข้ามาในซอยเล็กๆ ลัดเลาะไปตามเรือกสวนที่มีทั้งไม้ยืนต้นและไม้ผลขึ้นอยู่หนาแน่น มีแต่ต้นไม้เต็มไปหมด ดูค่อนข้างรก เพราะเป็นธรรมชาติไม่ได้มีการจัดแต่ง แล้วรถก็มาจอดที่ใต้ต้นก้ามปูใหญ่

ไม้ลงจากรถ แล้วเดินข้ามสะดานไม้แคบๆ ที่ทอดข้ามร่องสวนไปยังบ้านไม้ใต้ถุนสูง เป็นบ้านเก่าอายุเกือบจะร้อยปีเสียงหมาเห่าต้อนรับดังลั่น แล้วก็มีเสียงของหญิงชราดังเข้ามา

ย่าขวัญ    เห่าใครไอ้เอ๋ง หยุดเห่าซักที หนวกหู นั่นใครล่ะ

ไม้    ไม้เองจ้ะย่า

เสียงไอ้เอ๋งหยุดเห่า

ย่าขวัญ    แหม พ่อมาล่ะก็สั่นริกๆ เชียวนะไอ้เอ๋ง

ไม้เดินผ่านพุ่มราตรีเข้าไป

ที่หน้าบ้านหญิงชราร่างท้วมนั่งอยู่ที่ตีนบันไดหน้าบ้าน ใกล้ตุ่มน้ำใบใหญ่ 

เจ้าเอ๋งหมาไทยสีน้ำตาลวิ่งเข้ามาหาไม้ หางสั่นริกๆ พร้อมกับพันแข้งพันขา 

 ไม้    มันเห่าน่ะดีแล้วย่า ขืนไอ้เอ๋งไปเหมือนหมาฝรั่งก็แย่ ขโมยขึ้นบ้านมันไปเล่นกับเขาเฉย (ลูบหัวเจ้าเอ๋งด้วยความเอ็นดู)

ย่าขวัญ    แถวนี้มีขโมยที่ไหนกัน ย่าอยู่มาจนแก่ไม่เคยเจอ

ไม้    เดี๋ยวนี้มันไม่เหมือนแต่ก่อนแล้วย่า หมู่บ้านผุดขึ้นมาเยอะแยะ คนแปลกหน้าย้ายเข้ามาเป็นพันเป็นหมื่น เราแทบไม่รู้จักใครเลย

ย่าขวัญ    ย่ารู้จักอยู่หมู่บ้านเดียวแหละ หมู่บ้านเสริมขวัญข้างหลังเนี่ย

ไม้    (ไม่ค่อยเห็นด้วย) หมู่บ้านขวัญหาย อยู่แล้วขวัญกระเจิง

ย่าขวัญหัวเราะ ล้างผักบุ้ง แล้วเอามาวางไว้ในกระด้ง

ไม้    รวยแย่เลยเนอะ อุตส่าห์เก็บผักบุ้งมากำขาย กำละห้าบาท

ย่าขวัญ    เงินห้าบาทสิบบาทมันเงินไหมล่ะ รวมๆเข้า มันก็เป็นพันเป็นหมื่น นี่ แล้วค่าหมี่กะทิของย่าล่ะ อย่ามางุบงิบทำเป็นลืม 

ไม้ยิ้มขำๆแล้วล้วงกระเป๋าหยิบเงินออกมาจำนวนหนึ่ง แล้วส่งให้ย่า ย่ารับเงินนั้นมา แล้วเก็บที่ชายพกผ้าถุง

ย่าขวัญ    ผักบุ้งงามดีจัง น่าจะทำเหมือดกินกับขนมจีนน้ำพริก หัวปลีหลังบ้านก็มี ยายหมอนสวนฝั่งกระนู้นชอบกิน หลวงตาที่วัดก็ชอบ

ไม้    (ฟังแล้วคิดอะไรบางอย่าง) ทำซีย่า พรุ่งนี้จะให้ฝ้ายมารับไปขาย

ย่าขวัญ    ต้องดูก่อนว่าเจ้าแตนมันอยู่หรือเปล่า ทำคนเดียวไม่ไหว

ไม้    (มองซ้ายมองขวา) แล้วมันไปไหนล่ะย่า

ย่าขวัญ    ไปโรงเรียนแล้วมั้ง เดี๋ยวนี้เลิกเรียนมันก็ไม่ค่อยกลับเข้าบ้าน เด็กมันกำลังสาวก็งี้แหละ เพื่อนเยอะ 

ไม้    เอามันมาเลี้ยง ส่งเสียให้เรียน ก็เพื่อให้อยู่ช่วยงานย่า แล้วมาทิ้งให้ย่าอยู่คนเดียวเนี่ยนะ

ย่าขวัญ    ไม่ได้อยู่คนเดียว ย่าอยู่กับเจ้าเอ๋ง 

ไม้    ถ้าย่าลื่นหกล้มหัวแตก ไอ้เอ๋งมันคงโทรบอกไม้ หรืออุ้มย่าไปโรงพยาบาลได้หรอกนะ

ย่าขวัญ    จะโมโหอะไรนัก เดี๋ยวมันก็กลับมา

ไม้    กลับมาตอนกินข้าวเย็นน่ะซี (หงุดหงิด) เดี๋ยวต้องพูดให้รู้เรื่อง

ย่าขวัญ    (มองไม้ นิ่งไปนิดหน่อย) มันยังเด็ก ก็ติดเพื่อน ติดเที่ยวไปตามประสา เหมือนอย่างไม้ไง ตอนเป็นเด็ก ก็ชอบหนีโรงเรียนไปเที่ยว ย่าไม่เคยว่าซักคำ

ไม้    มันเหมือนกันที่ไหนย่า

ย่าขวัญ    ย่ารู้ ไม้ไม่ได้หนีเที่ยวเพราะอยากสนุก แต่อยากให้มีเรื่อง (หยุดนิดหน่อย) อยากประชดเขา อยากให้เขาร้อนใจ

ไม้    เพราะไม่รักดี ก็เลยต้องเป็นคนสวนกระจอกๆอยู่อย่างนี้ (ถอนใจ ไม่อยากพูดเรื่องนี้อีก) แล้วเช้านี้ย่าทำอะไรกินเหรอ   

ย่าขวัญ    ต้มกะทิสายบัวเดี๋ยวว่าจะเก็บแตงกวาเอามาผัดไข่อีกอย่าง

ไม้    งั้นไม้อยู่กินด้วยนะ เดี๋ยวจะไปเก็บแตงกวาให้

ไม้หยิบจานที่วางตากอยู่แถวนั้น แล้วเดินไปที่แปลงผักข้างๆบ้านเจ้าเอ๋งตามไปด้วย

ย่าขวัญ    (หยุดทำงานครู่หนึ่ง) ไม้

ไม้    ครับ

ย่าขวัญ    คุณหทัยเขาจะแวะมากินข้าวเช้าด้วย บอกว่าจะเอาหมี่กรอบมาฝากด้วย เขาไปเจอเจ้าอร่อยมา

ทุกอย่างเงียบไปครู่หนึ่ง

ไม้กลับเข้ามาพร้อมกับแตงกวาในจานจำนวนหนึ่ง วางลงข้างๆย่าขวัญ

ไม้    (เรียบๆ ไร้ความรู้สึก) งั้นไม้ไปก่อนนะย่า

ย่าขวัญ    เดี๋ยวซี

ไม้    แล้วพรุ่งนี้จะมาใหม่ครับ

ไม้เดินออกจากบ้านย่าขวัญไปเลย

ย่าขวัญมองตามไป แล้วถอนใจ

ย่าขวัญ    รู้งี้ไม่บอกซะก็ดี

ที่ช่อดอกไม้ใหญ่พอสมควร จัดแต่งอย่างสวยงาม ถูกยื่นมาให้พนักงานต้อนรับ

โอม    ถ้าอย่างนั้น ผมคงต้องฝากไว้ที่นี่แล้วล่ะครับ

เห็นว่าคนที่ส่งดอกไม้ให้คือ “โอม” 

พนักงานต้อนรับ    รออีกแป๊บซีคะ เดี๋ยวคุณแก้วคงจะมาถึง

โอม    พอดีต้องรีบไปทำธุระน่ะครับ ผมเขียนโน้ตบอกไว้แล้ว

ทางเข้าจากลานจอดรถ (เห็นป้ายชี้บอก “จอดรถ”) เป็ดปุ๊กเดินเข้ามาในตึก 

เป็ดปุ๊กมองมาที่เคาน์เตอร์ต้อนรับ 

สายตาเป็ดปุ๊กมาที่เคาน์เตอร์ต้อนรับ จะเห็นโอมหันหลังให้ พนักงานต้อนรับรับช่อดอกไม้จากโอมมา 

เป็ดปุ๊กสนใจทันที แล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์ต้อนรับ 

โอมส่งดอกไม้ให้เสร็จ ก็หันเดินจะออกจากตึก 

สายตาเป็ดปุ๊กมองไปที่โอม โอมหันหลังให้ ทำให้เป็ดปุ๊กไม่เห็นหน้าโอม แล้วโอมก็ออกจากตึกไป

เป็ดปุ๊กเดินมาถึงเคาน์เตอร์ 

เป็ดปุ๊ก    ของใครเหรอ

พนักงานต้อนรับ    คุณแก้วค่ะ

เป็ดปุ๊ก    แล้ว…(มองไปที่ประตู) นั่นหนุ่มของเขาเหรอ

พนักงานต้อนรับ    ค่ะ คุณบัวบูชาไม่รู้จักเหรอคะ

เป็ดปุ๊ก    (ส่ายหน้า) ยังไม่เคยเจอกันเลย รู้แต่ว่า หล่อ และ รวย มาก

พนักงานต้อนรับ    คุณแก้วโชคดีจังเลยนะคะ

เป็ดปุ๊กอึ้งๆ แล้วพยักหน้ารับ มองไปที่ช่อดอกไม้

ซ้อนภาพช่อดอกไม้จากฉากก่อนเข้ามา 

แก้ว    เขากะเวลาดีจังเลย พอช่อที่แล้วเหี่ยว ก็ส่งช่อใหม่มา

 เห็นแก้วถือช่อดอกไม้ท่าทางชื่นชมอยู่ แก้วอยู่หน้าโต๊ะทำงานเป็ดปุ๊กห้องทำงานเป็ดปุ๊กเป็นห้องรวม เป็ดปุ๊กในฐานะหัวหน้า นั่งอยู่โต๊ะตัวในสุด ถัดออกมาเป็นโต๊ะของลูกน้องอีก 3-4 คน รวมทั้งแก้วด้วย 

เป็ดปุ๊กนั่งมองแก้วรู้สึกดีใจด้วย

เป็ดปุ๊ก    น่าเสียดาย เป็ดไม่ทันได้เห็นหน้า อยากรู้จังเลยว่าหล่อแค่ไหน

แก้ว    ก็หน้าบ้านๆแหละ ไว้วันหลังจะพามารู้จัก

เป็ดปุ๊ก    ไม่ได้ถ่ายรูปไว้บ้างเลยเหรอ ดูหน่อยซี

แก้ว    อุ๊ย ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน จะถ่ายรูปเขาไว้ทำไม ในมือถือนี่ มีแต่รูปของแก้ว  

เป็ดปุ๊ก    คงไม่ใช่…กลัวเป็ดแย่งนะ

แก้ว    (หันมามองเป็ดปุ๊ก นิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วหัวเราะออกมา) พูดเล่นใช่ไหมเนี่ย อย่างเป็ดเนี่ยนะ แย่งไหวเหรอ (หัวเราะ)

เป็ดอึ้ง 

แก้ว    แก้วพูดเล่น ถ้าเป็ดแย่งเขาไปได้นะ แก้วยกให้เลย ถ้าเขาเป็นผู้ชายที่พร้อมจะตีจากแก้วไปหาคนอื่น เราจะมาเก็บเขาไว้ทำไม ตัดขาดมันไปเลย  

เป็ดปุ๊ก    มิน่า ถึงไม่ยอมถ่ายรูปเขาไว้ เผื่อจะตัดขาดนี่เอง

แก้ว    เพราะถ้าเขาเป็นคนดีจริงๆ เขาก็จะไม่มีวันทำอย่างนั้น แล้วแก้วก็จะไม่มีวันยอมเสียเขาไปให้ใครด้วย 

เป็ดปุ๊ก    ตกลงเขาดีหรือไม่ดีเนี่ย

แก้ว    กำลังอยู่ในระยะดูใจ (คิด) เอ หรือจะลองให้เขารู้จักเป็ดดี แล้วดูซิว่าเขาจะสนใจเป็ดไหม จะได้รู้กันไปเลย

เป็ดปุ๊ก    โอ๋ย..อย่าเลยจ้ะ ยังไม่อยากมีปัญหา อยู่คนเดียวแบบนี้ดีแล้ว

แก้ว    เป็ดไม่รู้อะไร ถ้าเราได้เจอใครสักคนที่ดีจริงๆน่ะนะ ชีวิตเราจะไม่เหมือนเดิมอีกเลย เราจะมีใครอีกคนที่คอยอยู่ข้างๆเรา เป็นกำลังใจให้เรา แก้ปัญหาให้เรา ทำให้เรารู้สึกว่ามีค่า โลกนี้จะน่าอยู่ขึ้นอีกมาก

เป็ดฟังแล้วเคลิ้มไปเหมือนกัน

แก้ว    พูดแล้วเป็ดก็คงไม่เข้าใจ เพราะยังไม่มีคนๆนั้น เดี๋ยวเอาดอกไม้ใส่แจกันก่อนดีกว่า

แล้วแก้วก็เดินดมดอกไม้ออกไป 

เป็ดปุ๊กได้แต่นิ่งคิดไป ใครนะ จะเป็นคนๆนั้นของเธอ

เป็ดปุ๊ก    (รำพึง) คนๆนั้น…ใครล่ะ (ถอนใจ)

ที่สวนหลังร้านต้นไม้ ไม้เดินเข้ามาในสวน ผ่านสวนที่ดูรกๆ จนมาถึงต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ที่แผ่กิ่งก้านสาขากว้างขวาง ทำให้บริเวณนั้นร่มไปหมด 

ไม้มองขึ้นไปข้างบน สายตาไม้ไปบนต้นไม้ จะเห็นมีบ้านต้นไม้ปลูกไว้กับกิ่งก้านของต้นไม้

มีบันไดลิงทอดลงมาจากบ้านต้นไม้ ไม้ไต่บันไดลิงขึ้นไปยังบ้านต้นไม้

ในบ้านต้นไม้ ไม้ปีนขึ้นมาถึง พอเข้ามาในบ้านต้นไม้ เราจึงเห็นที่นอนถูกพับเก็บไว้อยู่ และมีผ้าคลุมไว้ นี่คือห้องนอนของไม้ 

ไม้เดินไปที่หน้าต่าง แล้วมองผ่านกิ่งไม้ไปข้างหน้า

สายตาไม้ไป จะเห็นหมู่บ้านเสริมขวัญ และบ้านหลังที่อยู่หลังกำแพงตรงหน้า ไกลออกไปประมาณ 50 เมตร คือบ้านของเป็ดปุ๊กนั่นเอง 

ห้องที่เห็นชัดที่สุด คือห้องนอนใหญ่ ที่เป็ดปุ๊กใช้เป็นห้องนอนของเธอ ไม้มองไปที่ห้องนอนนั้น

ในห้องนอนของเป็ดปุ๊กเมือคืนนี้ เป็ดปุ๊กเข้ามาในห้อง แล้วนั่งลงที่เตียง พูดอะไรบางอย่าง แล้วก็ร้องไห้สะอึกสะอื้น 

ตัดกลับมาที่ไม้มองภาพนั้นอยู่ ไม้ได้แต่มองนิ่ง เหมือนอยากจะรู้ถึงสาเหตุที่ทำให้ผู้หญิงคนนั้นต้องร้องไห้ 

ภาพใหม่เข้ามา กลับมาในเวลาปัจจุบัน ไม้ยังคงมองไปที่บ้านของเป็ดปุ๊กนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วไม้เห็นอะไรบางอย่าง

สายตาไม้ไปที่บ้านเป็ดปุ๊ก เห็นเชียรออกมาที่ลานซักล้างหลังบ้าน แล้วเชียรก็ยืนพิงผนัง มองเหม่อไป ท่าทางเหงาๆ

กลับมาที่ไม้ นิ่งคิดอะไรบางอย่าง 

ที่หน้าบ้านเป็ดปุ๊ก รถกระบะของไม้แล่นเข้ามาจอด ไม้เปิดประตูลงจากรถ มองผ่านประตูรั้วบ้านเป็ดปุ๊กเข้าไปข้างในนิดหน่อย แล้วเดินไปกดกริ่งประตู 

ครู่หนึ่ง เชียรออกมาจากในบ้าน

ไม้    สวัสดีครับ จะมาคุยเรื่องต้นไม้ที่จะมาลงเพิ่มน่ะครับ แล้วจะขอดูต้นไม้ที่เพิ่งเอามาลงด้วย 

เชียร    เอาซีพ่อหนุ่ม เข้ามาเลย

เชียรเปิดประตูเล็กให้ไม้เข้ามา 

เชียรกับไม้เดินมาบนสนามเดินมาที่ต้นไม้ใหญ่ที่เพิ่งเอามาลง

เชียร    ลูกสาวเขาว่าถามเธอแล้วว่านี่ต้นอะไร เธอบอกว่า “ต้นไม้”

ไม้    (ยิ้มเมื่อนึกถึงเหตุการณ์นั้น) ต้นบุหงาส่าหรีครับ 

เชียร    เออ ใช่ คิดอยู่ทั้งคืน

ไม้    คุณเชียรเคยเห็นดอกมันไหมครับ ดอกสีขาวเล็กๆเป็นช่อน่ารัก แล้วยังหอมด้วย

เชียร    (คิดนิดหน่อย) อืม เคยเห็น แต่ไม่เคยปลูกเสียที

ไม้    ปลูกไม่ยากหรอกครับ บุหงาส่าหรีเป็นไม้โตเร็ว ออกดอกตลอดปี แล้วก็ชอบแดดจัดๆ แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะเข้ามาดูแลให้บ่อยๆ  ต้นไม้เพิ่งเอามาลงดิน ต้องใส่ใจมากเป็นพิเศษ เดี๋ยวจะไม่รอด

เชียร    ต้นไม้ลงดินใหม่ ก็คงคล้ายๆกับฉัน ที่เพิ่งย้ายเข้าบ้านใหม่ 

ไม้    ต้องใส่ใจมากเป็นพิเศษเหมือนกัน

เชียร    (หัวเราะ) แต่ไม่ต้องรดน้ำนะ (ไม้หัวเราะไปด้วย) 

เชียรพยักหน้ารับ ยิ้มรู้สึกดีที่ได้ไม้มาเป็นเพื่อนคุย

ที่ก๊อกน้ำข้างกำแพง ไม้เปิดน้ำใส่ถังฝักบัวรดน้ำ 

ไม้รดน้ำให้ต้นบุหงาส่าหรี ด้วยถังฝักบัว มีเชียรยืนอยู่ไม่ห่างนัก 

ไม้    คุณเชียรชอบปลูกต้นไม้ไหมครับ

เชียร    ชอบซี ที่บ้านเก่าฉันปลูกเอาไว้เยอะแยะเลย

ไม้    งั้นก็ปลูกใหม่ที่บ้านนี้ซีครับ ปลูกให้เยอะๆเลย เหมือนที่บ้านเก่า

เชียรพยักหน้าเห็นด้วย มองไปทั่วสนามเหมือนกำลังคิดว่าจะลงต้นอะไรดี

ไม้    นอกหมู่บ้านฝั่งโน้น มีร้านต้นไม้ขายริมถนนเต็มไปหมด เอาไว้คุณเชียรลองไปเดินดูซีครับ 

เชียร    ตอนผ่านมาก็เห็นอยู่เหมือนกัน

ไม้    ถ้าอยากได้ต้นอะไรแต่หาไม่เจอ บอกผมก็ได้นะครับ ผมจะเอามาให้ (ชะงักนิดหน่อย) คือ ผมรู้จักร้านต้นไม้หลายร้านน่ะครับ

เชียร    ขอบใจนะไม้

ไม้เอาถังฝักบัวไปเก็บ แล้วเดินนำเชียรไปข้างบ้าน มีที่เหลืออยู่ส่วนหนึ่ง 

ไม้    ผมจะจัดสวนตรงนี้ให้ด้วย คุณเชียรอยากได้สวนแบบไหนครับ

เชียร    ก็น่าจะเป็นแบบมองออกมาจากห้องรับแขกแล้วรู้สึกสบายๆ ไม่อึดอัดมั้ง

ไม้    ถ้าปลูกไม้เลื้อยคลุมกำแพงไว้ทั้งแถบ ก็จะช่วยลดความแข็งลงไปได้ ยิ่งถ้าเป็นไม้เลื้อยแบบมีดอก อย่างพวกเล็บมือนาง มะลิวัลย์ หรือพวงแส ผมว่าจะยิ่งสวย หรือถ้าอยากได้ต้นไม้ใบใหญ่ๆ ที่บังถึงชั้นบนด้วย ก็ปลูกพวกกล้วยพัด ปาล์ม หรือหมากก็ได้ครับ แต่ถ้าคุณเชียรชอบสวนแบบชื้นๆ ผมหาพวกมอส เฟิน มาลงให้ก็ได้นะครับ ดูแล้วชุ่มชื่นดี แต่ต้องระวังนิดนึง อย่าให้โดนแดดมากนัก พวกนี้ชอบร่มๆ แดดรำไรๆ

เชียรฟังเพลินๆ พยักหน้ารับเป็นระยะ

ไม้    ส่วนทางเดินตรงนี้จะปูอิฐก็ได้นะครับ ปล่อยให้มีมอสขึ้นเขียวๆ แต่ว่าระยะยาวผมเกรงว่าคุณเชียนจะเดินลำบาก เพราะมันจะลื่น หรือไม่อีกที ก็ใช้แผ่นหินทรายวางแล้วโรยกรวดเล็กๆ ให้รอบ ก็โล่เรียบ สบายตาดี หรือว่าอยากให้ปูหยาก็ได้เหมือนกันครับ จะได้เชื่อมเป็นส่วนเดียวกับสนามหน้าบ้าน 

แล้วไม้ก็หันมามองเชียร ที่กำลังฟังเพลิน

ไม้    เอาไงดีครับ

เชียร    (รู้ตัว คิดนิดหน่อย) รอถามเป็ดปุ๊กเขาก่อนก็แล้วกัน (พูดแล้วก็หัวเราะ) เสียเวลาบรรยายซะตั้งนาน 

ไม้    แล้วเขา..ไปไหนซะล่ะครับคุณเป็ดปุ๊กน่ะ

เชียร    ไปทำงาน

ไม้    งั้นคุณเชียรก็อยู่บ้านคนเดียว แล้วอาหารการกินซื้อจากไหนครับ

เชียร    เขาซื้อมาเก็บไว้ในตู้เย็นเยอะแยะ 

ไม้    จริงๆฝากผมซื้อก็ได้นะครับ แถวนี้มีก๋วยเตี๋ยวซาเล้งอยู่เจ้านึง ก๋วยเตี๋ยวไก่มะระ อร่อยมากๆ เคี่ยวมะระจนนุ่ม ไก่ก็เปื่อย ไม่เหนียวเลยครับ 

เชียร    (ฟังแล้วต้องกลืนน้ำลาย) ไม่เป็นไรหรอก เกรงใจ 

ไม้    ไม่เป็นไรเหมือนกันครับ ไม่ต้องเกรงใจ ก๋วยเตี๋ยวถุงเดียวไม่ได้หนักหนาอะไรเลยครับ

เชียรมองไม้ ไม้ยิ้มอย่างกระตือรือร้น รอคำตอบ เชียรอึดอัดอยู่นิดหน่อย แล้วรำพึงออกมา

เชียร    ถ้าเป็ดปุ๊กรู้ จะว่าอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้ เขาห่วงนั่นห่วงนี่น่ะโดยเฉพาะเรื่อง…คนแปลกหน้า

ไม้    (ยิ้ม) ก็อย่าบอกให้รู้ซิครับ

เชียรอึ้ง อดยิ้มออกมาด้วยไม่ได้

ไม้    ผมสัญญาจะไม่บอกลูกสาวคุณเชียรเด็ดขาดเลย 

เชียรก็ยังลังเล

ไม้    เส้นอะไรดีครับ

เชียร    (ตัดสินใจ) เส้นหมี่ หมี่ขาว

ระหว่างที่สองคนคุยกัน ภาพผ่านทั้งสองไปที่บ้านของไข่มุก จะเห็นไข่มุกแอบอยู่ที่ต้นไม้ริมรั้ว แล้วมองมาที่ทั้งสอง 

เป็ดปุ๊กนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน เกิดอาการสะอึกขึ้นมา 

เป็ดปุ๊ก    เป็นอะไรเนี่ย (สะอึกอีกครั้ง)

แก้วเอาน้ำมาให้

แก้ว    ดื่มน้ำก่อน

เป็ดปุ๊กดื่มน้ำ อาการค่อยดีขึ้น

แก้ว    สงสัยจะมีคนบ่นถึง

เป็ดปุ๊ก    ใครจะมาบ่นถึงเป็ด ไม่มีหนุ่มเฝ้าส่งดอกไม้ให้เหมือนแก้วนี่

แก้ว    อย่างน้อยก็มีหนึ่งหนุ่มกับหนึ่งสาว 

เป็ดปุ๊กหันมามอง สงสัยว่าพูดถึงใคร

แก้ว    เมื่อวานแก้วไปเยี่ยมพี่เก็จมา (หยุดนิดหน่อย) หลานบอกคิดถึงคุณปู่กับอาเป็ด

เป็ดปุ๊ก    (สนใจทันที) จริงเหรอ แมวเมี้ยวกับนกจิ้บเป็นยังไงบ้าง 

แก้ว    ก็หงอยๆน่ะนะ บอกคิดถึงเป็ด พี่เก็จก็เอาแต่บ่นเรื่องพี่ไก่ ไม่ได้สนใจลูกเท่าไหร่เลย (หยุดนิดหน่อย) เป็ดไม่คิดจะเข้าไป…

เป็ดปุ๊ก    (ขัดขึ้นก่อน) หลานน่ะฉันก็คิดถึง แต่เรื่องพี่ไก่กับพี่เก็จ มันเรื่องของผัวเมียเขา ฉันทำอะไรไม่ได้หรอก

แก้ว    แต่ว่า…

เป็ดปุ๊ก    ถึงพี่ไก่จะเป็นพี่ชาย แต่ก็โตๆกันแล้ว พ่อก็ช่วยพูดให้หลายครั้งแล้ว แต่เขาก็ไม่ยอมปรับปรุงตัว

แก้ว    เป็ดก็เลยพาพ่อหนี

เป็ดปุ๊ก    ขืนอยู่ต่อไป ทั้งพ่อทั้งเรา คงช้ำใจตายคาบ้าน

แก้วทำท่าขยิบตาบุ้ยใบ้อะไรซักอย่าง เป็ดปุ๊กหันมองตาสายตาแก้ว แล้วต้องชะงัก

ที่ประตูห้อง พิมพา เจ้านายของเป็ดปุ๊กยืนอยู่ หน้าตาไม่ค่อยพอใจ

แก้ว    ว่าจะสะกิดแล้ว

พิมพา    บัวบูชา มาคุยกันหน่อย

เป็ดปุ๊กรู้ว่าต้องไม่ค่อยดีแน่

เอกสารแผ่นหนึ่งถูกวางลงบนโต๊ะ เป็นเอกสารที่พิมพ์จากอีเมล์

พิมพา    นี่มันอะไร ลูกค้าที่เบลเยี่ยมเขาบอกว่าเขาขอโบรชัวร์มา แต่เราดันส่งของสองเดือนก่อนไปให้เขา

เป็ดปุ๊ก    เหรอคะ คือ แก้วเขาไปเอาจากฝ่ายศิลป์มาให้เป็ดนะคะ

พิมพา    แล้วเธอได้ดูก่อนหรือเปล่า

เป็ดปุ๊กอึ้ง แล้วส่ายหน้า

พิมพา    เรื่องนี้จะไปโทษแก้วเขาไม่ได้ เธอเป็นหัวหน้า เธอต้องเป็นคนรับผิดชอบซี ดีนะที่ลูกค้าเขาอีเมล์มาถึงพี่โดยตรง ถ้าเขาไม่พอใจ แล้วตัดสินใจไปสั่งสินค้าจากคนอื่น เราจะเสียหายแค่ไหน เธอก็รู้ว่าเศรษฐกิจยุโรปตอนนี้เป็นยังไง เขาสั่งซื้อสินค้าจากเรา มันบุญแค่ไหนแล้ว 

เป็ดปุ๊ก    (ก้มหน้า รู้สึกแย่) เป็ดขอโทษค่ะ

พิมพา    ช่วงนี้มีปัญหาอะไรเหรอ มีปัญหากับใครหรือเปล่า

เป็ดปุ๊ก    เปล่าค่ะ เป็ดไม่ได้มีปัญหากับใคร คือ เป็ดเพิ่งย้ายบ้านน่ะค่ะ เลยวุ่นๆไปหน่อย 

พิมพา    แล้วปัญหาครอบครัวล่ะ

เป็ดปุ๊ก    (อึ้งไปนิดหน่อย พิมพารู้ได้ยังไง แล้วตัดสินใจพูด) ค่ะ เป็ดมีปัญหากับพี่สะใภ้กับพี่ชายค่ะ แล้วมันก็ลามมาถึงพ่อ นี่เลยเป็นเหตุให้เป็ดต้องย้ายบ้าน

พิมพา    ได้ยินว่าย้ายไปอยู่ซะตั้งไกล ก็เลยทำให้มาทำงานสายด้วย

เป็ดปุ๊ก    รถมันติดมากเลยค่ะ เป็ดยังปรับตัวไม่ได้

พิมพา    พี่ก็เห็นใจนะ แต่เธอต้องรู้จักแยกแยะ ระหว่างเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัว จะให้เรื่องส่วนตัวทำให้งานเสียไม่ได้ มันจะเสียหายไปกันใหญ่ 

เป็ดปุ๊ก    ค่ะ

พิมพา    พยายามหน่อย ตั้งใจทำงาน เหมือนอย่างที่เธอเคยเป็นก่อนหน้านี้ 

เป็ดปุ๊ก    ค่ะ พี่

เป็ดปุ๊กรู้สึกแย่จริงๆ

เป็ดปุ๊กกลับเข้ามานั่งลงที่เก้าอี้ในห้องทำงาน 

แก้วเข้ามานั่งลงใกล้ๆ

แก้ว    พี่เขาว่ายังไง

เป็ดปุ๊ก    เขาก็ด่าเป็ดน่ะซี แก้วน่ะเอาโบรชัวร์เก่าส่งให้ลูกค้าที่เบลเยี่ยม

แก้ว    จริงเหรอ ผิดได้ยังไง เป็ด แก้วขอโทษนะ

เป็ดปุ๊ก    ไม่แน่นะ อีกหน่อยพี่พมของอาจจะให้แก้วเป็นหัวหน้า แล้วให้เป็ดไปเป็นลูกน้องแก้วก็ได้ 

แก้ว    (อึ้ง) เป็ดน่ะ พูดอะไรอย่างนั้น

เป็ดปุ๊ก    (หัวเราะออกมาเบาๆ) ทำไม กลัวงานหนักล่ะซี แค่พูดขำๆ น่ะ ไม่ต้องตกใจ คงไม่มีอะไรแบบนั้นหรอก  

แก้วเดินกลับมานั่งลงที่โต๊ะทำงานของตน 

แก้ว    (เบาๆกับตัวเอง) มันก็ไม่แน่ 

ในซูปเปอร์มาร์เก็ตของห้างใกล้ๆหมู่บ้านที่พิกุลเคยพาเป็ดปุ๊กมา เป็ดปุ๊กเข็นรถมาที่ตู้อาหารสำเร็จรูป กำลังเลือกซื้ออาหารอยู่ 

เป็ดปุ๊กหยิบอาหารใส่รถเข็นได้หลายอย่าง แล้วเอาโทรศัพท์ออกมา กดเบอร์ไปที่บ้าน 

ตัดสลับไปที่บ้านเป็ดปุ๊กที่โทรศัพท์บ้านแบบไร้สาย เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ครู่หนึ่ง เชียรเข้ามาหยิบโทรศัพท์ขึ้น

เชียร    สวัสดีครับ

ตัดสลับไปที่เป็ดปุ๊ก แล้วตัดสลับไปมาระหว่างเชียรกับเป็ดปุ๊ก

เป็ดปุ๊ก    พ่อเหรอ นี่เป็ดน่ะ

เชียร    ว่าไงลูก ยังไม่เลิกงานอีกเหรอ

เป็ดปุ๊ก    เป็ดออกมาตั้งนานแล้ว กำลังแวะซื้อกับข้าวที่ห้าง ได้มาหลายอย่างเลย มีผัดพริกขิง ต้มข่าไก่ ไข่ลูกเขยด้วย เลยโทรมาบอกพ่อ เดี๋ยวจะกลับเข้าบ้านแล้ว 

เชียร    โธ่เอ๊ย ก่อนซื้อทำไมไม่โทรมาถามก่อน พ่อมีของกินแล้ว  ปลาอินทรีเค็ม ชิ้นเบ้อเร่อ 

เป็ดปุ๊ก    เดี๋ยวๆ พ่อ แล้วพ่อไปซื้อมาจากไหน เขาให้รถกับข้าวเข้าหมู่บ้านด้วยเหรอ

เชียร    เปล่า ไม้เขาเอามาฝาก 

เป็ดปุ๊ก    ไม้?

เชียร    คนสวนของหมู่บ้านที่มาลงต้นไม้ให้เราไงล่ะ 

เป็ดปุ๊ก    รู้ค่ะ แต่ทำไมเขาถึง…

เชียร    เขามาดูต้นไม้วันนี้ เลยติดมาให้พ่อชิม

เป็ดปุ๊ก    พ่อก็ไม่น่าไปรับของเขา ไม่ได้รู้จักคุ้นเคยกันซักหน่อย (เชียรเงียบไป) เอาล่ะค่ะ ยังไงเป็ดก็จะซื้อไป ก็เลือกแต่ของที่พ่อชอบๆทั้งนั้นแหละ อีกยี่สิบนาทีคงถึงบ้านนะคะ 

ที่ลานจอดรถของห้าง เป็ดเข็นรถเข็นออกมา แล้วเข็นไปที่รถของเธอจอดอยู่ 

มีเสียงเพลงแดนซ์ดังกระหึ่มเข้ามา 

เป็ดปุ๊กชะงักนิดหน่อย แล้วมองหาต้นเสียง

สายตาเป็ดปุ๊กไปที่ว่างในลานจอดรถ มีรถกระบะแต่งซิ่งคันหนึ่ง เปิดประตูทั้งสองไว้ เสียงเพลงดังมาจากรถคันนั้นนั่นเอง ข้างๆรถ มีชายหนุ่มกับหญิงสาวคู่หนึ่งเต้นกันอยู่ตามจังหวะเพลง เด็กสาวคนนั้นคือ “แตน” ส่วนเด็กหนุ่มคือ “ภูมิ” 

เป็ดปุ๊กยืนมองสองคนนั้นเต้นกันอยู่ แล้วค่อยๆเดินเลี่ยงไปจนถึงรถของเธอ 

เป็ดปุ๊กเปิดกระโปรงท้าย เก็บของที่ซื้อใส่กระโปรงท้าย เสียงเพลงยังคงดังเป็นจังหวะ จนเป็ดปุ๊กปิดฝากระโปรง

ทันใด เสียงเครื่องยนต์ของรถอีกคันหนึ่งก็ดังลั่นเข้ามา พร้อมกับเสียงเอี๊ยดที่เกิดขึ้นจากการเลี้ยวอย่างเร็ว แล้วก็เห็นรถกระบะของไม้แล่นตรงเข้ามาจากอีกด้าน แล้วเข้ามาจอดไม่ห่างจากรถของเป็ดปุ๊กนักไม้ลงมาจากรถ ท่าทางโมโหมาก เดินผ่านเป็ดปุ๊กตรงไปที่รถของภูมิ 

ภูมิเห็นรถไม้วิ่งเข้ามาก็รีบวิ่งไปขึ้นรถ ตั๊กแตนมัวแต่ตกใจทำอะไรไม่ถูก พอหันไปจะขึ้นรถภูมิ ภูมิก็ขับรถกระชากออกไปทันที 

ไม้รีบวิ่งไปดักหน้ารถภูมิ แต่ภูมิไม่หยุด ขับรถพุ่งตรงมาหาไม้อย่างเร็ว รถภูมิกำลังจะชนไม้ ไม้กระโดดหลบ กลิ้งไปกับพื้น รถของภูมิวิ่งออกไปทันที 

ระหว่างที่ไม้ล้มอยู่กับพื้น ตั๊กแตนตัดสินใจวิ่งหนีมาทางเป็ดปุ๊ก

ตั๊กแตน    พี่คะ ช่วยด้วยค่ะ พาหนูหนีที

เป็ดปุ๊ก    อะไร ยังไง

ตั๊กแตน    พาหนูหนีหน่อย ผู้ชายคนนั้นน่ะค่ะ ร้ายมากๆ เขาเป็นพวกโรคจิตค่ะ 

เป็ดปุ๊ก    โรคจิต?

ตั๊กแตน    ค่ะ ช่วยหนูด้วยนะคะ

ไม้ลุกขึ้นมาได้ หันมาเห็นตั๊กแตนอยู่กับเป็ดปุ๊ก ก็ตะโกนบอก

ไม้    จับตัวเขาไว้ให้ด้วย

เป็ดปุ๊กหันไปมองไม้ ไม่รู้จะทำยังไง 

ไม้รีบเดินมาหาเป็ดปุ๊ก พร้อมกับตะโกนมาด้วย

ไม้    จับตัวไว้หน่อย

ตั๊กแตน    อย่านะคะ พาฉันหนีหน่อย

ไม้เดินเข้ามาใกล้มากขึ้นทุกที

ไม้    อย่าปล่อยเขาไปนะ

ไม้ใกล้จะมาถึง ที่สุดตั๊กแตนตัดสินใจวิ่งหนีไปทันที ไม้พยายามวิ่งเขยกมา แต่ก็มาได้ไม่เร็วนัก 

ไม้มาจนถึงตัวเป็ดปุ๊ก    

ไม้    ทำไมไม่จับตัวไว้ให้ผม

เป็ดปุ๊ก    เรื่องอะไรฉันต้องทำตามที่นายบอก 

ไม้    ว่าไงนะ

เป็ดปุ๊ก    นายมันโรคจิต

แล้วเป็ดปุ๊กก็เปิดประตูขึ้นไปนั่งในรถ

ไม้    โรคจิตยังไง

เป็ดปุ๊กไม่ตอบ จะปิดประตู ไม้จับประตูไว้

เป็ดปุ๊กเอากระเป๋าถือทุบลงไปที่มือไม้

เป็ดปุ๊ก    ปล่อยนะ

ไม้สะดุ้งปล่อยมือออก เป็ดปุ๊กปิดประตูอย่างแรง เกือบจะหนีบมือไม้ แต่ไม้กระชากมือออกมาก่อน 

เป็ดปุ๊กติดเครื่อง แล้วถอยรถออกไปทันที ไม้ได้แต่มองตาม รู้สึกหงุดหงิด

ที่จานปลาเค็มทอดบนโต๊ะอาหาร มีหอมซอยและพริกซอยโรยหน้าอยู่ แล้วเชียรก็บีบมะนาวใส่ 

เชียร    อืม น่ากินจริงๆ

ที่โต๊ะอาหาร เป็ดปุ๊กนั่งอยู่ที่โต๊ะด้วยแล้ว บนโต๊ะนอกจากปลาเค็มของเชียรแล้ว ยังมีกับข้าวของเป็ดปุ๊กอีก 2-3 อย่าง พร้อมกับข้าวสวยร้อนๆอยู่ตรงหน้าทั้งสอง

เชียร    กินเลยลูก

เชียรเริ่มตักปลาเค็มกินกับข้าว

เป็ดปุ๊ก    พ่อ เป็ดไม่ได้จะห้ามพ่อคบกับคนสวนหรอกนะ แต่พ่อต้องดูให้ดี คนสมัยนี้ไว้ใจไม่ค่อยได้ เข้ามาทำตีสนิท มีน้ำใจไหว้วานได้ แล้วสุดท้ายก็หลอกลวง สรยุทธก็เคยเอาข่าวมาออก 

เชียร    พ่อว่าไม้ไม่ใช่คนเลวอะไรแบบนั้นหรอก ถึงเขาจะเป็นแค่คนสวน แต่เขาก็เป็นคนมีน้ำใจ ไม่น่าจะเป็นคนร้าย คิดไม่ดีกับพ่อ (หัวเราะนิดหน่อย) หรือถ้าจะคิดร้าย พ่อก็ยังไม่เห็นว่าเขาจะเอาอะไรไปจากพ่อได้ ทั้งบ้านนี่ก็แทบจะไม่มีสมบัติอะไร 

เป็ดปุ๊ก    (นิ่งไปครู่หนึ่ง) เขาช่วยให้พ่อมีความสุขขึ้นมากเลยใช่ไหมคะ

เชียร    (ยิ้ม) อย่างน้อยก็หายเหงาไปเยอะ 

เป็ดปุ๊กนิ่งไป พ่อดูมีความสุขขึ้นมากจริงๆ

เชียร    เออ เป็ดปุ๊ก ไม้เขาถามเรื่องสวนริมกำแพง ตกลงจะให้เขาจัดสวนแบบไหนดี

เป็ดปุ๊ก    (เหมือนจะแอบงอน) ตามใจพ่อเถอะจ้ะ

เชียรก็ชะงักไปนิดหน่อย พอจะรู้นิสัยลูกสาว แต่ไม่อยากจะพูดอะไรต่อ ตักปลาเค็มกินกับข้าวต่อไป 

เวลาผ่านไป ภาพจานปลาเค็มภาพใหม่เข้ามา ปลาเค็มหมดเกลี้ยงจาน รวมทั้งข้าวในจานของเชียรด้วย ขณะที่กับข้าวที่เป็ดปุ๊กซื้อมา พร่องไปเพียงเล็กน้อย ข้าวของเป็ดปุ๊กเหลืออีกครึ่งจาน

เป็ดปุ๊ก    เติมข้าวอีกไหมพ่อ

เชียร    อิ่มแล้วล่ะ ปลาเค็มก็หมดแล้วด้วย เป็ดปุ๊กล่ะ กินน้อยจัง

เป็ดปุ๊ก    ก็เยอะนะพ่อ คงตักข้าวมากไปหน่อย จานชามพวกนี้เดี๋ยวเป็ดจัดการเองค่ะ

เป็ดปุ๊กเอาจานที่กินแล้วมาที่ครัว เป็ดปุ๊กกำลังจะทิ้งเศษอาหารลงในถังขยะ แล้วก็ต้องชะงัก มองไปที่ถังขยะ

ในถังขยะ มีถุงใส่ก๋วยเตี๋ยวสองถุงอยู่ในนั้น เป็ดปุ๊กหยิบขึ้นมาดู แปลกใจ มองไปในถังอีกครั้ง เห็นเศษถั่วงอก และกระดูกไก่ด้วย

เป็ดปุ๊ก    เมื่อกลางวันพ่อออกไปซื้อก๋วยเตี๋ยวมากินเหรอจ๊ะ

เชียรที่นั่งอยู่ที่ห้องรับแขกชะงัก หันมามองเป็ดปุ๊ก ยังไม่รู้จะตอบยังไง

เป็ดปุ๊ก    แล้วจากบ้านเราออกไปที่หน้าหมู่บ้านตั้งไกล พ่อเดินออกไป หรือติดรถใครไปเหรอ ร้านอยู่แถวไหน ไว้พาเป็ดไปกินบ้างซี

เชียรลุกขึ้น แล้วเดินมาที่ครัว

เชียร    พ่อฝากเขาซื้อน่ะเป็ดปุ๊ก

เป็ดปุ๊ก    (สงสัย) เขา? ใครเหรอพ่อ

เชียร    ไม้น่ะ

เป็ดปุ๊กอึ้งไป

เชียร    ถ้าเป็ดปุ๊กไม่ชอบ ไม่อยากให้พ่อฝากเขาซื้อก๋วยเตี๋ยว พ่อก็จะไม่ทำอีก

เป็ดปุ๊ก    ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ เป็ดไม่ว่าอะไรพ่อหรอก เพียงแต่…พ่อจะไหว้วานใครก็ต้องดูให้ดี ต้องระวัง คนสมัยนี้ไว้ใจลำบาก ทำเป็นมีน้ำใจ มาตีสนิทด้วย แต่จริงๆ แล้วเป็นประเภทมือไวใจเร็ว คิดจะหยิบฉวยอะไรของเราหรือเปล่าก็ไม่รู้

เชียร    แหม แล้วบ้านเรามันมีอะไรให้หยิบฉวยนักเหรอ

เป็ดปุ๊ก    เรารู้ไงค่ะ แต่พวกนั้นไม่รู้ วันนึงมันอาจจะทำร้ายพ่อ เพื่อหาให้เจอว่าเราซ่อนอะไรมีค่าไว้หรือเปล่า

เชียร    เขาไม่ใช่คนอย่างนั้นหรอกเป็ดปุ๊ก เขาไม่ได้มาตีสนิทกับพ่อ เขามาดูแลต้นบุหงาส่าหรี แล้วเราก็คุยกันเรื่องต้นไม้ เขาช่วยให้พ่อหายเบื่อ 

เป็ดปุ๊ก    (เริ่มดัง) แต่เขาเป็นใครเราก็ไม่รู้

เชียร    แต่พ่อว่า เขาเป็นคนดี

เป็ดปุ๊ก    (เผลอโมโห พูดดัง) เจอกันวันเดียว พ่อรู้แล้วเหรอว่าเขาเป็นคนดี

เชียรนิ่งอึ้งๆไป ที่ผ่านมาลูกสาวไม่เคยพูดแบบนี้กับเขา

เป็ดปุ๊กเองก็รู้ตัวว่าพูดไม่ดี

เป็ดปุ๊ก    เป็ดขอโทษค่ะ เป็ดเป็นห่วงพ่อน่ะ

เชียร    พ่อเข้าใจ เป็ดปุ๊กต้องทำงานเครียด แล้วยังต้องคอยเป็นห่วงพ่ออีก พ่อต่างหากที่ต้องขอโทษลูก 

เป็ดปุ๊กสับสน แล้วตัดสินใจเข้ามากอดพ่อ

เป็ดปุ๊ก    เป็ดเป็นห่วงพ่อจริงๆนะ

เชียร    พ่อไม่ใช่เด็กๆนะลูก พ่อดูคนออก ถึงจะเพิ่งรู้จักแค่วันเดียวก็เถอะ

เป็ดปุ๊ก    ค่ะ ก็ได้ เลิกพูดเรื่องนี้เหอะ 

เชียร    (นิ่งไปครู่หนึ่ง) งั้นพ่อขอไปพักผ่อนก่อนนะ

แล้วเชียรก็เดินขึ้นชั้นบนไป

เป็ดปุ๊กนิ่งอึ้งไป มองตามพ่อไปจนพ่อขึ้นชั้นบนไป แล้วหันมากลับมา

เป็ดปุ๊ก    (กับตัวเอง) อะไรกันเนี่ย ฉันทำผิดเหรอ

เป็ดปุ๊กนั่งลงกับเก้าอี้ สับสนและหงุดหงิด

เป็ดปุ๊ก    เพราะอีตานั่น อีคนสวน

ที่หน้าบ้านเป็ดปุ๊ก เป็ดปุ๊กหิ้วถุงขยะออกมาจากในบ้าน เดินไปที่ประตูรั้ว เปิดประตูออก แล้วเอาถุงขยะไปใส่ถังขยะหน้าบ้าน 

เสร็จแล้วเป็ดปุ๊กหันกลับจะเข้าบ้าน แล้วต้องสะดุ้งโหยง 

นภยืนอยู่ข้างหลังเป็ดปุ๊ก

เป็ดปุ๊ก    โอ๊ะ…ตกใจหมดเลย

นภ    ขอโทษฮะ

เป็ดปุ๊ก    มีอะไรเหรอ

นภ    ลืมไป (ไหว้) สวัสดีฮะ

เป็ดปุ๊ก    จ้ะ สวัสดี

นภ    คือ…จะมาถามว่า พรุ่งนี้พี่ไม้ จะมาที่บ้านนี้หรือเปล่าฮะ

เป็ดปุ๊ก    ไม่รู้ซี คงจะมามั้ง

นภ    (ยิ้ม) งั้นผมฝากบอกพี่ไม้ด้วยนะฮะ พรุ่งนี้ช่วงบ่ายผมอยู่บ้าน ให้พี่ไม้แวะไปหาหน่อย 

เป็ดปุ๊ก    คือ…ฉัน…

นภ    แค่นี้ล่ะฮะ ขอบคุณมากฮะ

แล้วนภก็เดินออกไป เป็ดปุ๊กยังงงๆอยู่ 

ที่บ้านไข่มุก ไข่มุกโผล่หน้าขึ้นมาที่รั้ว มองตามนภไปนิดหน่อย แล้วหันมาเรียกเป็ดปุ๊ก

ไข่มุก    คุณเป็ด คุณเป็ดคะ

เป็ดหันมาทางไข่มุก แล้วเดินเข้าไปหา

เป็ดปุ๊ก    คะ

ไข่มุก    เด็กนั่นมาคุยอะไรกับคุณเหรอ

เป็ดปุ๊ก    ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เขาแค่…

ไข่มุกขยับชะโงกเข้ามารอฟัง ทำเอาเป็ดปุ๊กขยับถอยไปนิดหน่อย

เป็ดปุ๊ก    เขาฝากให้บอกนายไม้ ถ้าพรุ่งนี้นายไม้มาทำงาน ว่าให้ไปหาเขาตอนบ่าย 

ไข่มุก    นั่นไง เห็นไหมล่ะคะ กล้าจริงๆเลย ถึงกับมาฝากบอกให้ไปมั่วกันที่บ้าน ไม่รู้จักอับอาย 

เป็ดปุ๊ก    (อึ้งๆ) นั่นซีคะ มันทำให้ฉันสงสัย ถ้าเป็นเรื่องจริง เด็กคนนั้นทำไมถึงกล้ามาบอกฉัน

ไข่มุก    คงไม่คิดว่าคุณเป็ดจะรู้ไงคะ ก็ท่าทางคุณดูซื่อๆ

เป็ดปุ๊ก    เหรอคะ (ว่าเราโง่หรือเปล่า) แต่กับผู้หญิง นายไม้ก็มีท่าทางแปลกๆนะคะ

ไข่มุก    ยังไงนะคะ มันทำอะไรคุณเหรอ แทะโลม หรือถูกเนื้อต้องตัวคุณ

เป็ดปุ๊ก    ไม่ใช่ฉันหรอกค่ะ คนอื่นน่ะ พอดีเมื่อตอนค่ำ ฉันไปซื้อกับข้าวที่ซุปเปอร์ เห็นเขาไล่ตามเด็กผู้หญิงคนนึง

ไข่มุก    เหรอคะ

เป็ดปุ๊ก    เลยไม่รู้ว่า เขาเป็นยังไงแน่ เอ่อ รสนิยมทางเพศน่ะค่ะ

ไข่มุก    แสดงว่ามันชอบมั่วทั้งสองเพศ ทั้งผู้หญิงทั้งผู้ชาย มันเอาหมด โอ๋ย แบบนี้ยิ่งน่ากลัว 

เป็ดปุ๊กอึ้งๆ

ไข่มุก    คุณเป็ดต้องเตือนพ่อคุณด้วยนะคะ

เป็ดปุ๊ก    ทำไมเหรอคะ

ไข่มุก    ก็เห็นมันมาขลุกอยู่บ้านคุณทั้งวัน นั่งคุยกระจุ๋งกระจิ๋งกับพ่อคุณ

เป็ดปุ๊ก    กับพ่อน่ะเหรอคะ พ่อแก่แล้ว เขาคงไม่…

ไข่มุก    ไอ้พวกนี้เดาใจมันไม่ออกหรอกค่ะ กับเด็กๆมันยังชอบมั่ว กับคนแก่ก็ไม่แน่หรอกค่ะ (ทำตัวสั่น) อี๋ย์..นึกแล้วขนลุก

เป็ดปุ๊กอึ้งๆ อดจะขนลุกตามไปด้วยไม่ได้

ห้องโถงหน้าห้องนอนเป็ดปุ๊ก เป็ดปุ๊กเดินขึ้นบันไดมา จะเข้าห้องนอนของตัวเอง แล้วหยุดชะงัก มองไปที่ประตูห้องนอนพ่อ 

เป็ดปุ๊กเดินไปที่หน้าห้องนอนพ่อ แล้วเปิดประตูห้องนอนพ่อเข้าไป 

สายตาเป็ดปุ๊กผ่านประตูเข้าไป เห็นเชียรนอนหลับอยู่บนเตียงแล้ว เป็ดปุ๊กนอนพ่อนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วจึงดึงประตูเข้ามาปิด 

ในห้องนอนเป็ดปุ๊ก ประตูห้องเปิดเข้ามา เป็ดปุ๊กเข้ามาในห้อง ห้องนอนของเป็ดปุ๊กยังคงไม่ได้ติดผ้าม่าน 

เป็ดปุ๊กเดินมานั่งลงที่เตียง 

เป็ดปุ๊ก    (กับตัวเอง) ตกลงนายเป็นยังไงแน่ ชอบผู้หญิง หรือชอบผู้ชาย (หยุดนิดหน่อย) ชอบเด็ก หรือชอบ…คนแก่ (หงุดหงิดขึ้นมา) ทำไมเราต้องมาเจอกับคนแบบนี้ด้วยนะ 

แล้วเป็ดปุ๊กก็หันไปทางหน้าต่าง เป็ดปุ๊กชะงัก

นอกหน้าต่าง เห็นแสงไฟเล็กๆอยู่จุดหนึ่งไกลออกไปพอควร

เป็ดปุ๊กอดสงสัยไม่ได้ ลุกขึ้น แล้วเดินไปที่ที่หน้าต่าง พยายามเพ่งมองไปที่แสงนั้น

เป็ดปุ๊ก    แสงอะไร

แล้วครู่หนึ่ง แสงไฟนั้นก็ดับลง เป็ดปุ๊กพยายามเพ่งมอง แต่ก็ไม่เห็นอะไรแล้ว

เป็ดปุ๊กถอยออกมา แต่ยังมองผ่านหน้าต่างออกไป

เป็ดปุ๊ก    ต้องรีบติดม่านแล้ว 

ภาพที่แตนเข้ามาในภาพ

ตั๊กแตน    เมื่อคืนคิดว่าจะไม่รอดซะแล้ว โชคดีหนีออกมาได้ทัน

ภาพกว้างออก ในร้านต้นไม้สวนขวัญ ฝ้ายกับแตนกำลังกวาดร้าน

ฝ้าย    ทำยังไงถึงหนีทันล่ะ

ตั๊กแตน    ก็ใส่ตีนหมาน่ะซีพี่ นี่ แต่นึกแล้วยังอดขำไม่ได้

ฝ้าย    ขำเรื่องอะไร

ตั๊กแตน    ก็ตอนที่จะหนีออกมาน่ะซี มีผู้หญิงคนนึงกำลังจะขึ้นรถระหว่างนั้น ไม้กำลังจะเข้ามาในร้านพอดี พอได้ยินแตนก็เลยหยุดฟัง

ตั๊กแตน    แตนว่าจะขออาศัยรถผู้หญิงคนนั้นหนีออกมา

ฝ้าย    รู้จักเขาเหรอ ใคร เขาจะให้ขึ้นรถง่ายๆได้ยังไง

ตั๊กแตน    ไม่รู้จักหรอก แต่แตนขอให้เขาช่วย บอกว่า ช่วยด้วยค่ะ ผู้ชายคนนั้นร้ายมากๆ เขาเป็นพวกโรคจิต

แล้วแตนก็หัวเราะ

ฝ้าย    โรคจิตเหรอ (หัวเราะตาม) เธอนี่แสบจริงๆ แต่ก็ฮาดี

สองคนหัวเราะด้วยกัน

ตั๊กแตน    เสียดายที่พี่ไม้ตามมาถึงซะก่อน แตนเลยต้องวิ่งหนีออกมา 

ฝ้าย    แล้วผู้หญิงคนนั้นเขาไม่วิ่งตามเธอออกมาเหรอ โดนคนโรคจิตไล่มาแบบนั้น (หัวเราะ)

ตั๊กแตน    ไม่รู้ซี ไม่ได้หันไปมอง (หัวเราะ)

ไม้เดินเข้ามา

ไม้    เขาไม่โง่พอที่จะเชื่อหรอก

ทั้งตั๊กแตนและฝ้ายชะงักกึก หันมามอง พอเห็นว่าเป็นไม้ ก็หงอลงไป

ไม้    ไปเที่ยวพูดแบบนั้นได้ยังไง ยังโชคดีนะที่เขารู้จักพี่ 

ฝ้าย    ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครคะ

ไม้    คุณเป็ดปุ๊ก บ้านอยู่ติดกำแพงสวนนี่ไง 

ฝ้าย    อ๋อ บ้านที่คุณไม้ให้ฝ้ายซื้อก๋วยเตี๋ยวไปให้

ตั๊กแตน    อ้าว เหรอ แหม น่าจะเป็นตำรวจหญิง จะได้จับคนไข้โรคจิตส่งโรงพยาบาล (ยังหัวเราะอีก)ไม้เข้ามาเขกหัวตั๊กแตนโป๊กนึง

ไม้    พี่เป็นเพื่อนเล่นเหรอ

ตั๊กแตน    (ลูบหัวป้อยๆ) โห พี่ไม้อ่ะ เจ็บนะ

ไม้    พี่บอกแล้วใช่ไหม ไม่ให้ไปยุ่งกับไอ้ภูมิมัน ทำไมไม่เชื่อ

ตั๊กแตน    ยุ่งอะไรที่ไหน มันเป็นเพื่อนแตน

ไม้    แต่มันเป็นคนไม่เอาถ่าน เรียนหนังสือก็ไม่จบ งานการก็ไม่ยอมทำ

ตั๊กแตน    เขาแต่งรถนี่ไง

ไม้    มันทำเล่นๆไปงั้นเอง พ่อมันต่างหากที่จ่ายเงินเลี้ยงมัน ไปคบกับคนแบบนี้ วันนึงมันจะพาแตนไปติดคุกติดตะราง 

ตั๊กแตน    แตนดูแลตัวเองได้น่า สอนอยู่นั่นแหละ

ไม้    พูดแบบนี้กี่คนแล้วที่ต้องไปนอนบนโรงพัก ถ้าอยากเที่ยว ก็บอกพี่ จะพาไปเที่ยวเอง 

ตั๊กแตน    กับพี่ไม้เนี่ยนะ คงหนุกแย่ ไม่เอาหรอก รอให้แตนเบื่อภูมิมันก่อน แล้วค่อยให้พี่พาเที่ยว  

ตั๊กแตนจะเดินออกจากร้าน

ไม้    แล้วจะไปไหน

แตน    ก็ไปเรียนน่ะซี สายแล้ว

ตั๊กแตนออกไป ไม้หงุดหงิด แล้วหันมาเจอฝ้ายยิ้มค้างอยู่

ไม้    เราก็อีกคน ยุยงส่งเสริมกันดีนัก แทนที่จะช่วยห้ามน้อง

ฝ้าย    อุ๊ย ฝ้ายมีหน้าที่ทำสวนค่ะ ไม่ใช่คุมเด็ก นี่ ว่าแต่คุณไม้เหอะ หัดทำตัวให้มันเย็นลงบ้างได้ไหมคะ

ไม้    ฉันก็เป็นแบบนี้ ทำไมเหรอ

ฝ้าย    ก็ถ้าเป็นแบบนี้ แล้วใครบอกว่าคุณเป็นพวกโรคจิต เขาก็ต้องเชื่ออยู่แล้ว

ไม้ชะงัก ฝ้ายรีบหลบออกไป

ภาพที่ป้ายบริษัทจิวเวลรี่ค่อนข้างใหญ่แห่งหนึ่ง แล้วกว้างออกที่หน้าบริษัท 

ครู่หนึ่ง เป็ดปุ๊ก แก้ว และผู้จัดการบริษัทออกมาจากในร้าน ผู้จัดการมาส่งทั้งสอง

เป็ดปุ๊ก    (กับผู้จัดการ) ขอบคุณมากนะคะ (ยกซองเอกสารสีน้ำตาลขึ้นมา) จะรีบส่งแบบใหม่ๆนี่ไปให้ลูกค้าดูทันทีเลย คิดว่าลูกค้าต้องสนใจมากเลยค่ะ ยังไงถ้าได้ออร์เดอร์มา จะรีบแจ้งทางบริษัทเลยนะคะ 

ผู้จัดการ    ขอบคุณครับ ฝากความระลึกถึงคุณพิมพาด้วยนะครับ 

เป็ดปุ๊กกับแก้วไหว้ลาผู้จัดการ ผู้จัดการกลับเข้าบริษัทไป 

สองสาวเดินมาที่รถของเป็ดปุ๊กที่จอดอยู่ที่ลานจอดรถ

แก้ว    (ดูนาฬิกา) จะบ่ายสามแล้ว แก้วขี้เกียจกลับเข้าบริษัทจัง

เป็ดปุ๊ก    จะกลับเลยเหรอ

แก้ว    กว่าจะฝ่ารถติดกลับเข้าไป ก็เลิกงานพอดี เราแยกย้ายกันเลยเหอะเป็ด 

เป็ดปุ๊ก    (คิดนิดหน่อย) ความจริงเป็ดก็อยากกลับไปดูพ่อเหมือนกัน แต่ก่อนเลิกงานค่ำมืดก็ไม่รู้สึกอะไร แต่เดี๋ยวนี้ไม่ได้แล้ว เป็นห่วงพ่อ

แก้ว    งั้นก็กลับบ้านเลย พี่พิมไม่รู้หรอก

เป็ดปุ๊ก    (มองแก้วยิ้มๆ) มีนัดกับลูกชายเจ้าของหมู่บ้านจัดสรรล่ะซี 

แก้วไม่ตอบ ได้แต่ยิ้ม

เป็ดปุ๊ก    (คิดอะไรบางอย่าง) ความจริงกลับบ้านเร็วก็ดีเหมือนกัน เผื่อจะได้เจอนายนั่น

แก้ว    แน่ะ มาแซวเขา ตัวเองก็มี someone เหมือนกัน

เป็ดปุ๊ก    คนสวนน่ะ ชอบแอบมาตีสนิทกับพ่อตอนกลางวัน ตอนที่เราไม่อยู่ วันนี้กลับเร็วหน่อยจะได้เจอตัวเป็นๆ

แก้ว    คนสวน? (ยิ้มแหย่ๆ) ต้อง Dark Tall and Handsome แน่เลย ถึงอยากเจอตัวเป็นๆ 

เป็ดปุ๊ก    อยากเจอตัวจะได้ถามว่าต้องการอะไรแน่ ถึงมาป้วนเปี้ยนไม่เลิก

แก้ว    แล้วถ้าเกิดเขา…ต้องการลูกสาวคุณพ่อล่ะ

เป็ดปุ๊ก    จะได้ด่าให้น่ะซี นี่ ไม่มีอะไรแบบนั้นหรอก เป็ดว่าอาจจะมาดูลาดเลาว่าพ่อมีของมีค่าอะไรหรือเปล่า พอเผลอก็เข้ามาขโมยซะมากกว่า

แก้ว    (นึกแล้วสยอง) แล้วยังอยากไปเจอเขาอีก ไม่กลัวเหรอ

เป็ดปุ๊ก    (อึ้งๆเหมือนกัน) ก็จะไปขู่ไว้ก่อนไง ไม่ให้มาคิดร้ายอะไรกับพ่อ

จริงๆเป็ดปุ๊กก็นึกกลัวเหมือนกัน แต่เพื่อความปลอดภัยของพ่อ มันจำเป็น

ที่เก้าอี้ม้ายาวบริเวณสวนหย่อมของห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง แก้วนั่งรออยู่ที่เก้าอี้ที่หน้าของแก้ว 

ครู่หนึ่ง มีมือของชายคนหนึ่งเอื้อมเข้ามาปิดตาแก้วไว้

แก้ว    คุณโอม 

 โอมเป็นคนปิดตาแก้วไว้ แล้วโอมก็หัวเราะ พร้อมกับอ้อมมานั่งที่เก้าอี้ม้ายาวข้างๆแก้ว

โอม    ทำไมรู้ล่ะครับ

แก้ว    เป็นคนอื่นใครเขาจะกล้าทำแบบนี้ แต่ที่ทำให้รู้แน่ๆ ก็กลิ่นน้ำหอมของคุณโอมนั่นแหละ

โอม    จริงเหรอครับ น้ำหอมผมกลิ่นแรงขนาดนั้นเลยเหรอ(ทำเป็นดมตัวเอง)

แก้ว    ไม่แรงหรอกค่ะ แต่แก้วเป็นคนจมูกดี 

โอม    (จับมือแก้วไว้) ผมดีใจนะ ที่แก้วรู้ว่าเป็นผม เพราะกลิ่นน้ำหอม อย่างน้อยก็ได้รู้ว่า ผมสำคัญสำหรับแก้ว

แก้ว    นั่นมันแน่นอนอยู่แล้วล่ะค่ะ (ดูนาฬิกา) เกือบห้าโมงแล้ว จะทำอะไรก่อนดีคะ ดูหนังเลย หรือหาอะไรกินก่อน

โอม    เราไปจองตั๋วก่อนละกัน ถ้ามีเวลาก็ไปหาอะไรรองท้อง

แก้ว    ดีค่ะ

สองคนลุกขึ้น แล้วเดินคลอเคลียกันออกไป

ไม้เดินมาที่สวนข้างบ้าน จะเห็นมีต้นไม้ กระถาง อ่างดินเผา หิน ดิน ทราย เตรียมไว้แล้ว เชียรตามมาด้วย

ไม้    แล้วตกลง ลูกสาวคุณเชียรโอเคใช่ไหมครับ ที่จะทำสวนไม้น้ำ

เชียร    ถามเขาแล้ว เขาบอกว่าตามใจพ่อ ก็ไม่รู้ว่าเขาจะชอบหรือเปล่า

ไม้    (นิ่งไปนิดหน่อย) เป็ด คงชอบไม้น้ำแหละครับ 

เชียรอึ้งไป คิดตามนิดหน่อย แล้วหัวเราะออกมา

เชียร    แหม จะเล่นมุกก็ไม่บอก (หัวเราะ) ได้หัวเราะแล้วรู้สึกดีจัง

ไม้ลงไปนั่งเตรียมต้นไม้ ด้วยการแกะห่อกระดาษที่ห่อต้นไม้มา

ไม้    แล้วทำไมไม่หัวเราะบ่อยๆล่ะครับ

เชียร    (เข้าไปนั่งทำด้วย)…….(เศร้า…ไม่พูด) 

ไม้    (มองเห็นใจ) ถ้าต้องการเพื่อนคุย..ผมยินดีรับฟังนะครับ แต่ถ้า…

เชียร    ขอบใจมากนะไม้ ฉันอยู่มาจนป่านนี้……

ไม้    อ้าว แล้วมาลงที่คุณเชียรกับ…เอ่อ ลูกสาวได้ยังไงครับ มันเรื่องของลูกชายไม่ใช่เหรอ 

เชียร    ลูกเรามันไม่ดี ไก่กุ๊ก พี่ชายของเป็ดปุ๊กน่ะ เขาติดเพื่อน แต่งงานมีลูกแล้วก็ยังทำตัวเป็นวัยรุ่น ตกเย็นต้องไปตั้งวงกินเหล้ากับเพื่อน เราก็พยายามเตือน แต่เขาก็ไม่เลิก จนหลังๆทะเลาะกับเมียเป็นประจำ เพราะจริงๆในวงเหล้า มันไม่ได้มีแค่เหล้า

ไม้    ผู้หญิง

เชียร    ใช่ ลูกสะใภ้ฉันเขาเลยโกรธมาก

ไม้    ถึงยังไงก็ไม่ควรจะมาลงที่คุณเชียรกับคุณเป็ดปุ๊ก

เชียร    (ถอนใจ พูดเหมือนรำพึง) เขาคงจะคิดว่า ลูกไม่ดี เพราะพ่อมันเลี้ยงไม่ดีมั้ง (หัวเราะหึๆ แต่ดูน่าเศร้าใจมากกว่า) ยิ่งพูดก็ยิ่งไม่เข้าใจกัน แล้วก็กลายเป็นทะเลาะกัน พอคนเกลียดกัน มีอคติต่อกัน จะทำอะไรมันก็ดูไม่ดีไปหมด 

ไม้    สุดท้าย คุณเชียรกับคุณเป็ดปุ๊กเลยต้องเป็นฝ่ายอพยพออกมาหาบ้านใหม่อยู่ 

เชียร    (พยักหน้า) ก็หวังว่าเราไม่อยู่แล้ว พวกเขาอยู่กันลำพัง อะไรมันอาจจะดีขึ้น 

สองคนเงียบไป ไม้รับรู้ได้ถึงความรู้สึกเจ็บปวดของเชียร 

แล้วครู่หนึ่ง เชียรก็หันมามองไม้ นึกขำอะไรขึ้นมา

เชียร    ดูซี อยู่ดีๆก็เอาปัญหาของฉันมาระบายใส่เธอ

ไม้    ได้ระบายบ้าง มันก็ทำให้รู้สึกดีขึ้นไม่ใช่เหรอครับ

เชียรมองไม้นิ่งไปนิดหน่อย แล้วพยักหน้ารับ

ไม้    (หยิบดินเหนียวขึ้นมา) ผมจะเอาดินเหนียวลงก้นอ่างก่อน แล้วคุณเชียรค่อยเอาบัวลงนะครับ  

เชียร    ตกลง

ไม้เอาดินลงที่ก้นอ่าง

เชียรมองไม้ที่กำลังง่วนทำงาน คิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วตัดสินใจถาม

เชียร    เล่าเรื่องของไม้ให้ฉันฟังบ้างซี

ไม้ชะงัก นิ่งไปนิดหน่อย

ไม้    ผมอยู่กับย่า ย่าเป็นคนสวนแถวนี้ ก็วิ่งเล่นในสวน อยู่กับต้นไม้ต้นไร่มาตั้งแต่เด็กๆ 

เชียร    ถึงได้รู้เรื่องต้นไม้ดี เขาว่าคนรักต้นไม้ เป็นคนมือเย็นใช่ไหม

ไม้    ไม่ทราบซีครับ แต่ที่แน่ ผมค่อนข้างจะ “ใจร้อน” ย่ายังบอกว่า ไม่น่าตั้งชื่อผมว่า “ไม้” น่าจะชื่อ “ไฟบรรลัยกัลป์” มากกว่า (พูดแล้วก็หัวเราะ) 

เชียร    ผู้ใหญ่เขาดูดวงแล้ว เลยตั้งชื่อข่มไว้มั้ง เออ แล้วย่าของไม้อายุเท่าไหร่แล้ว 

ไม้    เจ็ดสิบสองครับ

เชียร    (พยักหน้าช้าๆรับรู้) อืม แล้ว เอ่อ พ่อกับแม่เราล่ะ

ไม้    (นิ่งไปนิดหน่อย) พ่อตายแล้วครับ แม่มีสามีใหม่

ไม้เหมือนไม่อยากพูดอะไรต่ออีก ปั้นดินก้นอ่างค่อนข้างแรงขึ้น

เชียรเหมือนจะมองออก เลยไม่กล้าซักอะไรต่ออีก

เสียงกริ่งประตูบ้านดังขึ้น สองคนหันไปมองที่ประตู

ที่ประตูรั้ว นภยืนอยู่ที่นั่น ไม้ลุกขึ้น แล้วเดินมาหา 

นภ    พี่เขาบอกพี่ไม้หรือเปล่าฮะ ว่าบ่ายนี้ผมอยู่บ้าน

ไม้    คุณลุงเขาบอกแล้ว พี่กำลังทำงาน เดี๋ยวเย็นๆจะไปหา 

นภ    ได้ครับ

นภกลับไป ไม้เดินกลับมา

เชียรยืนมองอยู่

เชียร    เด็กคนที่เป็ดปุ๊กบอกใช่ไหม

ไม้    ครับ น่าสงสาร พ่อแม่ส่งให้มาเรียนกรุงเทพฯ ต้องอยู่บ้านคนเดียว มาเถอะครับ รีบทำให้เสร็จๆ เดี๋ยวต้องไปอยู่เป็นเพื่อนเขาอีก 

ไม้กลับลงไปนั่งทำงานต่อ เชียรหันไปมองทางบ้านของนภนิดหน่อย 

บนถนนในหมู่บ้าน รถของเป็ดปุ๊กแล่นเข้ามา พอจะเลี้ยวเข้าซอยบ้านตัวเอง ก็เห็นรถกระบะของไม้จอดอยู่ริมกำแพงบ้านของนภ

เป็ดปุ๊กขับรถเลยไปจอดที่หน้าบ้านตัวเอง 

เป็ดปุ๊กลงจากรถ มองไปที่บ้านไข่มุก ไม่เห็นรถไข่มุกจอดอยู่ เลยเดินย้อนจากรถตัวเองไปที่บ้านของนภ

ตัดมาที่กำแพงบ้านของนภ เป็ดปุ๊กค่อยๆย่องมาจนถึง แล้วพยายามชะเง้อมองเข้าไปในบ้านนภแต่ก็มองไม่เห็นอะไร เป็ดปุ๊กยิ่งพยายามเขย่ง แล้วใช้เท้าข้างหนึ่งปีนกำแพง เพื่อจะยกตัวให้สูงขึ้น เผื่อจะได้มองเห็นมากขึ้น 

ไม้เข้ามาทางข้างหลังเป็ดปุ๊ก

ไม้    ให้ช่วยอุ้มไหม

เป็ดปุ๊ก    (ตกใจ) ว๊าย

เป็ดปุ๊กลื่นลงจากกำแพง เกือบจะล้ม 

เป็ดปุ๊ก    มาทำบ้าอะไรข้างหลังฉัน

ไม้    ก็เห็นคุณชะเง้อดูอะไร เลยมาถามว่าจะให้ช่วยอุ้มขึ้นไปไหม จะได้เห็นถนัดๆ

เป็ดปุ๊ก    ไม่ต้องหรอก

ไม้    แล้ว…คุณพยายามดูอะไรเหรอ (ทำเป็นชะเง้อดู)

เป็ดปุ๊ก    เปล่าซักหน่อย

ไม้    ไม่จริงมั้ง

เป็ดปุ๊ก    น้องเขามาหาฉันเมื่อวาน ให้ช่วยบอกนายว่าเขาอยากให้นายมาหา ฉันก็ฝากบอกพ่อไว้ พอกลับมาเห็นรถนายจอดอยู่ ก็เลยจะมาดูให้แน่ว่า นายกับน้องเขาได้เจอกันหรือยัง 

ไม้    อ๋อ งั้นเหรอ จริงๆก็กำลังจะมาหาน้องเขานั่นแหละ แต่เห็นต้นไม้บ้านโน้นใบมันเหลืองๆ ก็เลยแวะไปดูก่อน 

เป็ดปุ๊ก    ดีนะ เอาใจใส่งานดี แล้ว..เอ่อ..ต้นไม้ในบ้านน้องเขานี่ล่ะ นายปลูกด้วยหรือเปล่า

ไม้    ผมปลูกเกือบทุกต้นในหมู่บ้านนี้ 

เป็ดปุ๊ก    ถึงต้องหมั่นเข้าไปดูแล โดยเฉพาะที่บ้านน้องคนนี้

ไม้    (นิ่งไปนิดหน่อย) บ้านนี้พิเศษหน่อย 

เป็ดปุ๊ก    คงสนิทกันมาก

ไม้    มากกว่าคำว่า “เพื่อน” ซะอีก

เป็ดปุ๊ก    กิ๊ก?

ไม้    (ชะงัก มองหน้าเป็ดปุ๊ก เหมือนจะถามว่า บ้าหรือเปล่า แต่ก็ไม่ตอบอะไร) 

เป็ดปุ๊ก    แล้วเด็กผู้หญิงเมื่อคืนวานล่ะ ไปไล่จับเขาแบบนั้นได้ยังไง 

ไม้    นั่นน่ะเด็กของผม ชอบหนีออกมาเที่ยว

เป็ดปุ๊ก    เด็กของนาย? หมายความว่า ไม่ใช่ทั้ง “เพื่อน” หรือ “กิ๊ก”

ไม้    พูดเรื่องอะไรของคุณน่ะ ไม่เข้าใจ

เป็ดปุ๊ก    คนที่ไม่เข้าใจ ควรจะเป็นฉันมากกว่า 

เสียงนภดังเข้ามา

นภ    พี่ไม้ มาแล้วเหรอ

นภเดินมาที่กำแพง พอเห็นเป็ดปุ๊กก็แปลกใจ

นภ    สวัสดีฮะ 

เป็ดปุ๊กยิ้มรับนิดหน่อย

นภเดินมาเปิดประตูรั้วให้ไม้ ไม้เข้าไปในบ้าน แล้วหันมา

ไม้    เข้ามาในบ้านไหมล่ะคุณ

เป็ดปุ๊ก    โอ๊ะ ไม่ล่ะ ฉันต้องไปดูพ่อ

ไม้    พ่อคุณสบายดี ฟิตปั๋งเลย

เป็ดปุ๊กอึ้งๆ แล้วโบกมือไม่คุยด้วยแล้ว แล้วเดินออกไป 

ไม้ขำๆ นภปิดประตูรั้ว ไม้โอบไล่นภแล้วพากันเดินเข้าบ้าน

เป็ดปุ๊กหันกลับมามอง เห็นไม้โอบไล่นภแล้วยิ่งคิดเตลิดไปใหญ่

รถเป็ดปุ๊กถอยเข้ามาจอดในบ้าน เสร็จเรียบร้อยเป็ดปุ๊กก็ลงจากรถ พร้อมกับกระเป๋าถือ แล้วเดินมาท้ายรถ เปิดกระโปรงท้ายขึ้น

เชียรออกมาจากในบ้าน

เชียร    ซื้ออะไรมาอีกเหรอ ก็บอกไปแล้วนี่ว่ามีกับข้าวแล้วเยอะแยะ

เป็ดปุ๊ก    เป็ดซื้อแต่ขนมมานิดหน่อยเองค่ะ 

เชียร    ดีแล้ว จะได้ไม่ต้องซุกไว้เต็มตู้เย็น เป็ดปุ๊กเข้าบ้านไปเลย เดี๋ยวพ่อปิดประตูให้เอง

แล้วเชียรก็วิ่งเหยาะๆไปที่ประตู

เป็ดปุ๊กมองตามไป อึ้งๆ

เป็ดปุ๊ก    ฟิตปั๋งจริงๆด้วย 

อาหารหลายอย่างวางอยู่บนโต๊ะอาหาร 

ที่โต๊ะอาหาร เป็ดปุ๊กกับเชียรกำลังจะกินอาหาร 

เชียร    วันนี้สงสัยจะกินได้มาก ใช้แรงไปเยอะ

เป็ดปุ๊ก    (ชะงัก) ใช้แรงทำอะไรคะ

เชียร    ก็ทำสวนไม้น้ำไง เป็ดปุ๊กยังไม่ได้ไปดูใช่ไหม เกือบเสร็จแล้วล่ะ 

เป็ดปุ๊ก    อ๋อ งั้นเหรอคะ

เชียร    ไม้เขามาขลุกอยู่กับพ่อตลอดบ่ายเลย ช่วยจัดสวนซะสวย เราคิดว่าเขาแค่คนสวนธรรมดา แต่ที่ไหนได้ เขามีความรู้มากเลยนะ แถมยังมีหัวศิลป์ด้วย สวนไม้น้ำนี่ถ้าเสร็จแล้ว รับรองได้ไม่อายใครเลยจริงๆ ชวนใครมาดูก็ได้

เป็ดปุ๊ก    จะชวนใครล่ะคะ 

เชียรอึ้งๆไป

เป็ดปุ๊ก    วันก่อนก็ว่าเขาดี วันนี้ชมว่าเก่ง แถมยังมีหัวศิลป์อีก สรุปว่านายคนนี้มีดีทุกอย่าง เป็ดเทียบกับเขาไม่ได้เลย

เชียร    พ่อไม่ได้พูดแบบนั้นซักหน่อย

เป็ดปุ๊ก    เป็ดไม่อยากให้พ่อไปยุ่งกับเขาเลยรู้ไหมคะ

เชียร    ทำไมล่ะ หรือว่าเป็ดปุ๊กอิจฉาเขา พ่อไม่ได้คิดว่าเขาดีกว่าลูกเลยนะ

เป็ดปุ๊ก    ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก เป็ดไม่มีวันอิจฉานายนั่น

เชียร    แล้วมันเรื่องอะไร ลูกทำไมถึงต้องมีอคติต่อเขา เขาไม่ดีตรงไหน

เป็ดปุ๊ก    (ค่อนข้างแรง) เขาเป็นพวกโรคจิต

เชียรชะงัก นิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วหัวเราะขำๆ

เชียร    ไม่มีมุกอื่นเล่นแล้วเหรอ

เป็ดปุ๊ก    พ่อ นี่ไม่ใช่เรื่องตลกนะ เป็ดพูดจริงๆ นายคนนี้ไม่ใช่คนปกติ เขาเป็นพวกวิปริตทางเพศ  

เชียร    มันเกินไปแล้วล่ะลูก

เป็ดปุ๊ก    เขามีอะไรกับเด็กผู้ชายที่บ้านอยู่ปากซอย

เชียร    อะไรนะ

เป็ดปุ๊ก    เป็ดเห็นกับตาเลยพ่อ แล้วตัวเขาก็บอกเอง ว่าเด็กคนนั้นเป็นมากกว่า “เพื่อน” แล้วไม่ใช่แค่เด็กผู้ชายนะพ่อ เขายังมีเด็กผู้หญิงเลี้ยงเอาไว้อีกคน เมื่อวานเป็ดเห็นเขาไปตามล่าเด็กคนนั้นที่ห้าง 

เชียร    กล่าวหาเขาแบบนี้มันเรื่องใหญ่นะลูก

เป็ดปุ๊ก    เป็ดไม่ได้กล่าวหาเขากับคนอื่น แต่เป็นแค่อยากให้พ่อรู้ (หยุดนิดหน่อย) อย่าว่างั้นงี้เลยนะพ่อ พ่อเองก็อาจจะกลายเป็นเหยื่อของเขาซักวันก็ได้  

เชียรยิ่งอึ้งตะลึง 

เป็ดปุ๊กถอนใจ มองดูพ่อด้วยความเป็นห่วง