บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร เรื่อง สิงห์ ตอนที่ 9 หน้า 3
“อั๊วเชื่อ แต่ไม่ได้เชื่อทั้งหมด คนที่ทำเรื่องเลวๆมาตลอดชีวิต จะให้เปลี่ยนเป็นคนดีแค่ชั่วข้ามวัน คงเป็นไปไม่ได้ แต่เราก็ควรจะให้โอกาสคน”
อันแย้ง “แล้วที่นายใหญ่บอกว่าจะส่งไอ้อิกไปให้ตำรวจจัดการ”
ปอปรามลูกชาย “อาอัน! ลื้อไม่มีสิทธิ์ถาม ทุกคนต้องทำตามคำสั่งนายใหญ่เท่านั้น”
หมงทำเป็นเห็นด้วย “แต่อาอันก็พูดถูกนะครับ แปะปอ ยังไงไอ้อิกก็ควรจะได้รับโทษตามกฎหมาย”
ทรงกลดรู้ทัน “แกอย่ามาทำเป็นพูดดีหน่อยเลย อย่าคิดนะว่า แกจะพ้นความผิดไปได้!”
“หยุดกล่าวหาอาหมงได้แล้ว! อาอิกรับสารภาพแล้ว ลื้อยังต้องการอะไรอีก ลื้อเกลียดอาหมงจนหน้ามืดตามัว ไม่รู้อะไรถูกอะไรผิดแล้ว ลื้อรู้มั้ยว่า ทำไมอั๊วถึงยอมปล่อยอาอิกไป เพราะอย่างน้อยอีก็ทำเพื่อเจ้านาย แล้วที่อีผูกใจเจ็บลื้อ ก็เพราะลื้อไปหาเรื่องก่อน!”
“สรุปว่าผมแส่หาเรื่องเอง ถ้าผมตายก็สมควรแล้วใช่มั้ยครับ ได้! ถ้าป๊าจะให้จบ ผมก็จะยอมจบ ชีวิตผมมันไม่มีค่าพอที่ป๊าจะมาเสียเวลาด้วยอยู่แล้ว!” ทรงกลดมองเจ้าสัวตงอย่างปวดใจ
อาจูถือถังน้ำเปิดประตูบ้านออกกว้างเพื่อให้เว่ยที่คอนหาบขนมจุ๋ยก้วยได้เดินออกมา “แจ้หาบให้ดีกว่ามั้ย”
“ไม่ต้องเลย แจ้ ผมหาบเอง สบายมาก”
ซิ่วเอ็งกับเง็กเดินตามออกมา ซิ่วเอ็งแยกไปหยิบไม้กวาดมากวาดหน้าบ้าน
เง็กเร่ง “ไปๆ รีบไป วันนี้สายมากแล้ว”
“ม้าพักซักวันเถอะ วันนี้ไม่ต้องไปหางานที่ไหนหรอก เดี๋ยวขากลับหนูจะแวะไปรับเสื้อที่ตลาดมาเย็บเอง”
“ม้าจะให้ลื้อทำงานงกๆคนเดียวได้ไง ไปๆ ไปกันได้แล้ว” เง็กตัดบทแล้วรุนหลังให้อาจูเดินตามเว่ยไป
หญิงเพื่อนบ้านคนจับกลุ่มคุยกันอยู่แล้วหันไปมองอาจู เว่ยคอนหาบขนมจุ๋ยก้วยนำหน้าไป อาจูเดินไปอย่างรู้สึกว่าพวกเพื่อนบ้านจับตามองอยู่
“ไหนว่าได้งานบริษัทใหญ่โตแล้วไง”
“ก็เห็นมั้ยล่ะ ได้งานที่ไหนกัน”
“นี่ๆ..แล้วรู้เรื่องที่อีหายตัวไปกับผู้ชายหรือเปล่า”
อาจูชะงักกึกทันเมื่อได้ยินที่เพื่อนบ้านสุมหัวกันนินทาอย่างเผาขน
เว่ยชะงักหันกลับมาจ้องกลุ่มเพื่อนบ้านอย่างโมโห “ไม่นินทาคนซักวันจะตายมั้ย?! หา?!”
เง็กดึงอาจูให้เดินไปต่อ “ไม่ต้องไปสนใจ! อาเว่ย! เดินไป ไป!”
เว่ยฮึดฮัดไม่พอใจ แต่ก็ยอมเดินออกไป อาจูก้มหน้างุดๆเดินออกไปกับเง็ก ซิ่วเอ็งกำลังกวาดหน้าบ้านอยู่แต่เงี่ยหูฟังเพื่อนบ้านนินทา แล้วยิ้มอย่างนึกแผนการออก
ทรงกลดนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะทำงานอาจู อันเดินเอาแฟ้มเอกสารวางไว้บนโต๊ะให้ “เอกสารที่ต้องเซ็นวันนี้ครับ”
ทรงกลดเหลือบเห็นลูกคิดแล้วอดนึกถึงอาจูไม่ได้