รีเซต

บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร เรื่อง สิงห์ ตอนที่ 18 หน้า 5

บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร เรื่อง สิงห์ ตอนที่ 18 หน้า 5
23 เมษายน 2558 ( 17:53 )
62.8K
1
ซีรี่ส์เลือดมังกร เรื่อง สิงห์ ตอนที่ 18
14 หน้า

ซิ่วเอ็งนึกย้อนไปในอดีต ตอนที่รีบเอาเชือกที่รัดคอเหลียงทิ้งออกไป แล้วเอาชามยาป้อนยาให้เหลียงอย่างมือไม้สั่น “ฟื้นสิ อาเหลียง ฟื้นขึ้นมาพูดกับม้า”

เง็กยืนมองซิ่วเอ็งอย่างสลดใจ “ม้า..ม้าอย่าทำอย่างนี้ ให้เฮียเหลียงไปอย่างสงบเถอะ ม้า”

ซิ่วเอ็งพร่ำไม่หยุด “อาเหลียงยังไม่ตายๆ”

เพื่อนบ้าน 4 คนเดินเข้ามา เง็กพยักหน้าให้ลงมือเลย เพื่อนบ้าน 4 คนช่วยกันดึงศพเหลียงจากซิ่วเอ็ง แต่ซิ่วเอ็งกอดศพลูกชายไว้แน่น “อย่ามายุ่งกับลูกอั๊ว!”

เพื่อนบ้าน 4 คนต้องช่วยกันออกแรงถึงเอาศพเหลียงออกมาจากอ้อมกอดซิ่วเอ็งได้ เพื่อนบ้านทั้งสี่เอาศพ เหลียงห่อด้วยเสื่อแล้วแบกออกไป ซิ่วเอ็งตามไปอย่างแม่ที่ใจจะขาด ซิ่วเอ็งร้องไห้โหยหวน “อย่าเอาลูกอั๊วไป อย่า!!” 

เง็กพยายามดึงซิ่วเอ็งไว้ ในมือกำจดหมายลาตายของเหลียงไว้อยู่ “ม้า..เฮียเหลียงทิ้งจดหมายไว้” 

ซิ่วเอ็งผลักเง็กออกไปอย่างโกรธแค้น “ไปๆ ไปให้พ้นหน้าอั๊ว ไป! อาเหลียงๆๆ” ซิ่วเอ็งโหยไห้อย่างไม่มีสติ ซิ่วเอ็งทรุดตัวลงตีอกชกหัวเหมือนคนบ้า 

เง็กยืนมองน้ำตาไหลในมือกำจดหมายลาตายของเหลียงไว้

 

ซิ่วเอ็งมองเจ้าสัวตงตาลุกวาวอย่างเหี้ยมโหด แต่ใช้ผ้าเช็ดปากเจ้าสัวตงที่เลอะเทอะให้อย่างอ่อนโยน “ถึงเวลาที่ลื้อจะต้องชดใช้แล้ว อึ้งตงกัว”

“ฟัง..ฟังอั๊วก่อน”

“แล้วลื้อจะได้รู้ว่า เวลาเสียลูกไป มันเป็นยังไง”

“ไม่! ไม่นะ! อย่าทำ..อะไร..”

“ร้องขอชีวิตให้ลูกชายลื้อสิ พูดออกมา!”

“อั๊ว..ขอ..ร้อง” เจ้าสัวตงยกมือไขว่คว้าจะจับตัวซิ่วเอ็งไว้ แต่ซิ่วเอ็งถอยหนี “ฆ่า..อั๊ว..แทน..ฆ่าอั๊ว..เลย”

“ลื้อได้ตายสมใจแน่ แต่ไม่ใช่เวลานี้” ซิ่วเอ็งเดินหัวเราะออกไปอย่างสาแก่ใจ

“อย่า..ทำอะไร..อาที! เจ้าสัวตงใช้กำลังเฮือกสุดท้ายเอื้อมมือไปสุดแขน แล้วพลาดตกเตียงลงไปนอนอยู่ที่พื้นโครมใหญ่

 

ทรงกลดกับปอกำลังเดินมาทางห้องนอนเจ้าสัวตง ทั้งสองได้ยินเสียงดังโครมจากห้องนอน 

ทรงกลดกับปอมองหน้ากัน “อาป๊า!” ทรงกลดกับปอรีบเดินไปที่ห้องเจ้าสัวตง พอดีกับซิ่วเอ็งเดินออกจากห้องนอนไปไกลแล้ว ซิ่วเอ็งหันกลับมามองทรงกลดกับปอที่รีบร้อนเข้าห้องไปอย่างสะใจ 

 

ทรงกลดกับปอรีบเปิดประตูเข้ามา เจ้าสัวตงนอนกองอยู่ที่พื้น พยายามเหนี่ยวตัวเองขึ้นเตียงอย่างทุลักทุเล มือไม้อ่อนไปหมด

“โธ่ นายใหญ่ต้องการอะไร ทำไมไม่รอผม” 


14 หน้า