บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 6
เหยี่ยวกำลังจะเดินเข้าไปในบ้าน แต่แล้วเสียงมือถือเหยี่ยวดัง เหยี่ยวรีบรับ “ว่ายังไงจ่า” ชายหนุ่มชะงัก “ได้ เดี๋ยวเจอกัน”
เหยี่ยวรีบกดวางสายแล้วเอาตุ๊กตาวางที่โต๊ะกลางสนามหญ้า ตรงหน้าน้ำริน “ผมมีเรื่องด่วนต้องรีบไป คุณอยู่กับตุ๊กตาของคุณที่นี่แหละ ไม่ต้องตามไปนะ”
เหยี่ยวรีบคว้าจักรยานออกไป น้ำรินมองตามเหยี่ยวอย่างสงสัยว่ารีบไปไหน
ที่สำนักงานสืบฯ นกน้อยเดินไปเดินมาอยู่หน้าโต๊ะทำงานเหยี่ยวด้วยความกระวนกระวายโดยในมือของนกน้อยนั้นกำมือถือของนกยูงไว้
เหยี่ยวรีบวิ่งเข้ามาหานกน้อย “จ่า”
นกน้อยเห็นเหยี่ยวมาแล้วรีบเดินเข้าไปหา “ผม..ผู้หมวดครับ ผมเห็น..ผมเห็น..”
“ใจเย็นๆ ก่อนนะจ่า ตั้งสติแล้วค่อยๆ พูด”
นกน้อยสูดลมหายใจตั้งสติ “ตอนที่ลูกตายปิดห้อง ผมยังทำใจไม่ได้ เลยเก็บของนกยูงทุกอย่าง... ไม่อยากเห็น ไม่อยากเจออะไรเกี่ยวกับนกยูง รวมทั้งมือถือเครื่องนี้ด้วย" นกน้อยยื่นมือถือของนกยูงให้เหยี่ยวดู “แต่วันนี้ ผมตัดสินใจเปิดเครื่องดูรูปลูกสาวในมือถือ แล้วผมก็เจอรูปนี้”
เหยี่ยวเห็นรูปของนกยูงที่ถ่ายเล่นขณะทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟเบียร์คู่กับเด็กสาวอีกคนหนึ่งวัยไล่เลี่ยกัน เหยี่ยวตั้งใจมองอย่างละเอียด ทำให้เขาเห็นจุดๆ นึงที่ด้านหลังนกยูง เป็นภาพผู้ชายนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานมุมนึงของห้องหันหน้าด้านข้างมาเพียงเสี้ยวของใบหน้า
“ยอดชัด”
“ยอดชัดมันไปนั่งในสำนักงานร้านอาหารที่นกยูงไปทำงานได้ยังไง” จ่านกน้อยคิดอย่างเครียด “หรือว่าไอ้ยอดชัดจะอยู่เบื้องหลังความตายของลูกสาวผม”
เหยี่ยวมองหน้านกน้อยนิ่งอึ้ง
น้ำรินนั่งเท้าคางอยู่ที่โต๊ะกลางสนามหญ้ามองตุ๊กตาสีฟ้าด้วยใบหน้าเครียดๆใช้ความคิด น้ำรินพูดกับตุ๊กตา “ทำไมฉันถึงชอบสีฟ้านะ” หญิงสาวคิด “หรือว่าฉันเกิดวันศุกร์ หรือว่าตอนเด็กๆ เราอยู่สีฟ้า โอ๊ย... คิดไม่ออก” เธอขยี้หัวตัวเองอย่างเครียดแล้วเงยหน้ามองตุ๊กตา “ขนแกดูนุ่ม ถ้าได้กอดคงอุ่นนะ”
น้ำรินค่อยๆ เอื้อมมืออย่างตั้งใจเพื่อไปแตะตัวตุ๊กตาโดยหวังว่าจะเกิดปาฏิหาริย์จับตัวตุ๊กตาได้แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถจับได้