บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 16 หน้า 5
น้ำรินคิดนิดหนึ่ง “ทุกครั้งที่ฉันทำความดี มันจะทำให้ความทรงจำของฉันกลับมา ฉันเห็นผู้หญิงที่เป็นเพื่อนสนิทของฉันอีกคน ถ้าฉันหาเค้าเจอ...ฉันต้องรู้แน่ๆ ว่าตัวเองเป็นใคร แล้วฉันจะหาเค้าเจอได้ยังไง?”
“จิตเป็นสะพานเชื่อมโยงระหว่างความคิดกับปัญญาญาณสื่อสารได้... แต่ไม่มีตัวตนแท้จริง”
“ฉันต้องใช้จิตตามหาผู้หญิงคนนั้นใช่มั้ย ?”
ปริกแกล้งหัวเราะคิก “ฮะๆ ไม่รู้ หล่อนต้องหาคำตอบเอง”
น้ำรินค้อนปริกที่ไม่ยอมช่วยมากกว่านี้ ก่อนครุ่นคิดหาทางตามหานับดาว “ถ้าฉันนั่งสมาธิฝึกจิตให้เข้มแข็ง ฉันก็จะกำหนดจิตให้ทำอะไรก็ได้ ไปไหนก็ได้” น้ำรินมั่นใจ คิดเองเออเอง แล้วรีบหลับตานั่งสมาธิทันที
ปริกจะอ้าปากห้าม แต่ก็รีบเอามือปิดปากตัวเองไว้ เหมือนคนสองอารมณ์...อยากบอก แต่พูดไม่ได้
ภพธรยืนจิบไวน์อยู่ตรงระเบียง ทอดสายตาเคร่งเครียดมองไปยังวิวสวยยามค่ำคืน
นับดาวเข้ามาสวมกอดภพธรจากด้านหลัง “เครือข่ายสปาของบุษบันถูกสำนักงานสืบฯ บุกทลายอีกแล้ว”
ภพธรชะงักหมดอารมณ์ดื่มไวน์ต่อ ขยับตัวออกจากการอ้อมแขนของนับดาวอย่างหงุดหงิด “ฝีมือไอ้สงคราม..”
“ดูเหมือนมันจะตามจองล้างจองผลาญเราทุกเรื่อง”
“ให้คนตามสืบประวัติฉัน เทียวไปบ้านธาราทุกวันจนฉันขยับตัวทำอะไรไม่ได้ ... มันคือมารขัดขวางการแก้แค้น !” ภพธรกำแก้วไวน์แน่นด้วยความโกรธ
นับดาวกุมมือภพธรอย่างนุ่มนวล ค่อย ๆ เอาแก้วไวน์ออกจากมือภพธรมาถือไว้เอง “ผบ.สงครามเป็นเหมือนขาเทียมของนังธารา ถ้าไม่มีผู้การคนนี้ นังธาราก็จะเดินไม่ได้ตลอดชีวิต”
ภพธรสบตานับดาว ยิ้มร้าย รู้ว่านับดาวคิดจะทำอะไร เธอยิ้มหวานให้ภพธร สายตาร้ายลึก เยือกเย็น
ธารากดรีโมทรถเข็นเคลื่อนเข้ามาในห้องนั่งเล่น เห็นโทรทัศน์ถูกเปิดทิ้งไว้ ธาราพูดขึ้นโดยไม่หันไปมองเพราะนึกว่าสงครามยังคงนั่งดูโทรทัศน์อยู่ “ฉันบอกว่าคุณไม่ต้องมา คุณยังมาที่นี่ทุกวัน...ทำเหมือนเป็นยามของบ้านนี้ ฉันควรจะทำยังไงกับคุณดีคะสงคราม”
ธาราหันไปมองแล้วชะงัก เมื่อเห็นว่าสงครามนั่งหลับพิงโซฟาอยู่หน้าโทรทัศน์ ธาราเคลื่อนรถเข็นเข้าไปใกล้สงคราม กำลังจะปลุกไล่ให้ตื่น แต่จู่ ๆ ก็ไม่กล้าปลุก เมื่อเห็นสีหน้าอ่อนเพลียเหนื่อยล้าของสงคราม
ธารานึกถึงอดีตที่ผ่านมาไม่กี่วัน เหตุการณ์ระหว่างเธอกับสงคราม
ที่ห้องโถง ธาราเคลื่อนรถเข็นเข้ามาในห้องโถง ชะงักเมื่อเห็นสงครามกำลังติดตั้งกล้องวงจรปิดที่มุมหนึ่ง หันกล้องมาตามทางเดิน
“คุณมาอีกทำไม”
สงครามตอบนิ่งๆ ขรึมๆ “เพื่อความสบายใจ... ขอให้ผมมั่นใจว่าคุณปลอดภัย”