บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 21 หน้า 4
น้ำรินค่อยๆลืมตา มึนๆงงๆ แล้วค่อยๆลุกขึ้นมานั่ง
เหยี่ยวดีใจ “น้ำ..”
เหยี่ยวโผเข้าหาน้ำริน น้ำรินก็โผเข้ากอดเหยี่ยวด้วยแรงดึงดูดเข้าหากันโดยอัตโนมัติ
“ผมคิดว่าจะไม่ได้เจอคุณแล้ว” เหยี่ยวกอดน้ำรินไว้แน่น แล้วบรรจงจูบที่ผมของน้ำรินด้วยความรัก
“ฉันคิดว่าจะไม่ได้กลับมาหาคุณแล้ว”
“แล้วคุณไปอยู่ที่ไหนมา”
น้ำรินมีสีหน้างุนงง “ฉันไม่รู้ ... มันว่างเปล่า จู่ๆ ความรู้สึกก็วูบดับไปแล้วก็กลับมาอยู่ที่นี่”
“สัญญานะว่าจะไม่ทิ้งกันไปไหนอีก”
ทั้งสองกอดกันแนบแน่นด้วยความรัก และความหวาดกลัวที่จะพลัดพรากจากกันอีก
สักครู่ เหยี่ยวก็รู้สึกตัว ทั้งสองคนผละออกจากกัน “ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น”
“ฉันก็ไม่รู้ อยู่ๆ ฉันก็รู้สึกปวดแสบปวดร้อนเหมือนโดนไฟเผา” น้ำรินคิดถึงความร้อนและทรมานเมื่อกี้แล้วหวาดกลัว เผลอเอามือลูบเนื้อตัวโดยไม่รู้ตัว
“แล้วตอนนี้ยังร้อนอยู่มั้ย”
“ไม่แล้ว … ทุกครั้งที่มีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับคุณ ฉันจะรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ แต่นี่มันไม่ใช่....ฉันเจ็บปวดทรมานร้อนไหม้ไปทั้งตัว”
“หรือมีใครทำอันตรายร่างของคุณ”
“ร่างของฉัน!!” น้ำรินคิดแล้วตกใจมาก
น้ำรินเดินนำเหยี่ยวลิ่วๆมาที่ศาลาวัด
“มาที่วัดทำไม” เหยี่ยวถามแต่น้ำรินไม่ตอบ
แต่พอเห็นปริกนั่งพัดขนนกใส่ตัวอยู่ที่ศาลา น้ำรินก็รีบเข้าไปหา “ปริก....ช่วยด้วย”
เหยี่ยวงงมองไปรอบๆ “ปริกคือใคร”
ปริกลุกขึ้น เดินรอบตัวเหยี่ยว
“ที่ปรึกษาของฉัน”
“ ไม่เห็นมีใครเลย”
ปริกใช้พัดโบกที่ต้นคอของเหยี่ยว เหยี่ยวสะดุ้งเอามือลูบที่ต้นคอ “ลมมาจากไหน ใบไม้ก็ไม่กระดิก”
“ไม่เห็นก็ไม่ได้แปลว่าไม่มี...ตาเนื้อก็เห็นแต่กายเนื้อ กายละเอียดจึงจะเห็นได้ด้วยใจ” ปริกพยักหน้าให้น้ำรินเดินตามมานอกศาลา
น้ำรินหันมาบอกเหยี่ยว “คุณรอตรงนี้นะ”
เหยี่ยวพยักหน้า น้ำรินเดินไปหาปริก
“หล่อนมีอะไรก็ว่ามา”