บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 17
ธารายกแจกันที่ใส่ช่อดอกแก้วสวยงามวางบนโต๊ะอาหาร
พยาบาลมองแจกันดอกแก้วอย่างชื่นชม “กลิ่นดอกแก้วหอมสดชื่นดีนะคะ”
“คำว่า “แก้ว” ใช้เปรียบกับสิ่งที่สูงส่งดีงาม คนสมัยก่อนเชื่อว่าผู้ปลูกดอกแก้วจะมีจิตใจบริสุทธิ์ สดชื่นเบิกบาน”
“ผู้การสงครามคงอยากให้คุณธาราสดชื่นทุกวัน ถึงได้เอาช่อดอกแก้วมาให้คุณธาราบ่อยๆ”
ธาราแสร้งทำหูทวนลมไม่สนใจคำพูดพยาบาล หันไปจัดดอกแก้วในแจกันให้เข้าที่ แต่ความจริง...เธอกลับรู้สึกสุขใจอย่างแปลกประหลาด เมื่อนึกถึงสิ่งดี ๆ ที่สงครามทำให้
เหยี่ยวกับสงครามว่ายน้ำมาขึ้นฝั่ง เหยี่ยวพยุงสงครามขึ้นมาอย่างทุลักทุเล “ไหวมั้ยครับ ?”
“ผมอึดอยู่แล้ว”
“พวกมือปืนต้องตามเรามาแน่ รีบหาที่หลบก่อนเถอะครับ”
สงครามพยักหน้าเห็นด้วย เหยี่ยวหันมองรอบตัว แล้วรีบนำสงครามไป
ประตูโรงเลื่อยเปิดออก เหยี่ยวเดินนำสงครามเข้ามาอย่างระมัดระวัง สงครามกวาดสายตามองจนทั่ว ช่วยเหยี่ยวระวังอันตรายจากพวกมือปืน เหยี่ยวยกวิทยุสื่อสารขึ้นมาพูดแต่วิทยุตกน้ำไม่ทำงานแล้ว
ไม่มีเสียงตอบรับจากวิทยุสื่อสาร รับเสียงประตูเปิดอย่างแรงดังขึ้นจากอีกด้านของโกดัง เหยี่ยวกับสงครามชะงักหันไปมองตามเสียง
ที่ประตูอีกด้าน เหล่ามือปืนเดินกรูเข้ามาอย่างมาดมั่นพร้อมปืนในมือ
เหยี่ยวกับสงครามตกใจ รู้ว่าอันตรายกำลังจะมาถึงตัว
“พวกมันตามมาแล้ว!”
“ผู้การหลบตรงนี้ก่อน ผมจะล่อพวกมันไปอีกทาง” เหยี่ยวอาสา
“เราต้องไปด้วยกัน”
“รวมกันเราอยู่ใช้ไม่ได้ผลกับพวกสุนัขลอบกัด เราต้องแยกกันเล่นงานพวกมัน !”
เหยี่ยวกระชับปืนมั่นในมือแล้ววิ่งออกไปอย่างไม่รอช้า สงครามมองตามอย่างเป็นห่วง
เหล่ามือปืนเดินวาดปืนหันหาเหยี่ยวกับสงครามรอบทิศ
เหยี่ยววิ่งผ่านหน้าเหล่ามือปืนไปอย่างรวดเร็ว ทั้งหมดหันไปกราดยิงตาม แต่กระสุนพลาดเฉียดฉิว
เหยี่ยวโดดตัวลอยยิงกระหน่ำเข้าใส่เหล่ามือปืนแบบสุดเท่ มือปืนตายไปหลายคน