บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 1 หน้า 3
ที่ห้องสอบสวนกองสืบสวนพิเศษ เส่งนั่งอยู่กลางห้องจ้องหน้าเหยี่ยวอย่างไม่มีท่าทางกลัว
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้ทำ ฟังภาษาคนไม่ออกเหรอ” เส่งเอ่ยอย่างยียวน
“งั้นอธิบายให้ฟังหน่อย..” เหยี่ยวโยนท้อปบูตโครมลงที่โต๊ะ เศษทรายเศษดินกระจาย “เศษทรายกับดินที่ติดอยู่ใต้ท้อปบูตของแกเนี่ย มันมาจากไหน”
“เดินไปที่ไหนก็ติดมา...แปลกตรงไหน”
“ตรงที่ตรวจสอบแล้ว มีสารเคมีตั้งต้นของการทำยาเสพติดชนิดร้ายแรงที่เราเพิ่งยึดมาได้จากโกดังริมน้ำ”
เส่งหน้าเสียไปทันทีแต่ยังไม่วายปากเสียไม่ยอมรับ “ยังไงกูก็ไม่ยอมรับ มีปัญญาก็ฟ้องไปสิ”
เหยี่ยวเหลืออด กระชากตัวเส่งขึ้นมาจ้องหน้า “มีหลักฐานขนาดนี้แล้วยังไม่ยอมรับ มึงอยากลองของใช่มั้ย” เหยี่ยวโยนตัวเส่งใส่เก้าอี้สอบสวน ชี้หน้า “เลือกเอา...รับสารภาพ! หรือตายคาตีน!”
เหยี่ยวไม่รู้เลยว่ามุมหนึ่งของห้องที่มีกระเป๋าเอกสารของทนายวางอยู่ ในนั้นมีกล้องขนาดเล็กแอบถ่ายเหยี่ยวไว้
ทางเดินยาวในสำนักงานสืบสวน เหยี่ยวถูกจ่านกน้อยเดินเข้าประกบแบบคุ้นเคย
“แหมๆ ระรื่นชื่นใจแบบนี้ ดีใจล่ะสิที่ทำให้ไอ้เส่งรับสารภาพได้”
“มันอึดน้อยกว่าที่คิด”
จ่านกน้อยร้องอย่างตกใจ “อย่าบอกนะว่าหมวดใช้วิธีเดิม” เหยี่ยวไม่ตอบ แต่ยิ้มเหี้ยมๆ มีเลศนัย “แต่ผู้การเคยเตือนไว้แล้วนะหมวด!!”
“ไม่มีพยานหลักฐาน .. ใครจะรู้!!” เหยี่ยวเดินจากไปอย่างไม่ยี่หระ
จ่านกน้อยมองตามด้วยท่าทางไม่เห็นด้วยกับวิธีการของเหยี่ยว
น้ำรินหมุนตัวถ่ายรูปสวยงาม เธอยิ้มแย้มขณะช่างภาพถ่ายรูปเป็นชุดสุดท้าย
“ชุดสุดท้ายสวยที่สุดเลยค่ะ” ช่างเสื้อเอ่ยชม
น้ำรินยิ้มบางๆ ทว่าวาจานั้นเชือดเฉือน “ความจริงพี่ก็น่าจะเอาชุดสวยที่สุดมาให้ใส่ตั้งแต่แรกนะคะ จะได้ไม่ต้องเสียเวลามาก”
ช่างเสื้อสลดไปนิดนึง แล้วเปลี่ยนเรื่องพูด “น่าเสียดายที่เจ้าบ่าวไม่ได้มาเลือกชุดด้วยกันนะคะ”
“เจ้าสาวก็เสียดายเหมือนกันค่ะ แต่ทำไงได้...พี่ธรเป็นถึงเอ็มดีรินธารารีสอร์ทต้องบริหารโรงแรมทั่วประเทศนะคะ”
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น น้ำรินเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ทางด้านหนึ่ง รับสายยิ้มแย้ม “เรียบร้อยแล้วค่ะ เปลี่ยนชุดแล้วจะรีบออกไปเลย ค่ะ... แล้วเจอกันนะคะ”