บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 10 หน้า 5
“ตกลงจะไม่ยอมนั่งรถไปไหนเลยใช่มั้ย”
“ถ้าไม่จำเป็น”
“แล้วถ้าต้องไปไกล๊ไกลลลลล...จะทำไง”
“ก็เดินไป”
“แล้วถ้าต้องขึ้นเขาลงห้วย ข้ามแม่น้ำล่ะ”
“ขี่ช้างไป”
“ตลก!!!! คุณกลัวรถ...คุณก็ต้องนั่งให้หายกลัวไปข้างนึง”
“แล้วทำไมคุณต้องมากะเกณฑ์ให้ผมนั่งรถ...ในเมื่อตัวผมเองยังไม่เดือดร้อนเลย คุณไม่ต้องยุ่งหรอกน่า”
“ไม่ยุ่งได้ไง พรหมลิขิตให้เราเจอกัน คุณช่วยแก้ปัญหาให้ฉัน ฉันก็ต้องแก้ปัญหาให้คุณ เราจะได้ฝ่าฟันมันไปด้วยกันไง” น้ำรินพูดด้วยความเป็นห่วงเหยี่ยวอย่างจริงใจ “ฉันพูดจริงๆนะ...คุณบอกว่าคุณจะไม่ทิ้งฉัน ฉันก็ไม่ทิ้งคุณ”
เหยี่ยวรู้สึกอบอุ่นใจแต่ก็ยังอยากแกล้ง “ผมก็ไม่ทิ้งคุณ แต่ผมจะเอาไปถ่วงน้ำ!”
“นิสัย”
เหยี่ยวกอดอกแล้วเอนพิงเก้าอี้ หลับตาเป็นการตัดบท น้ำรินมองเหยี่ยวแล้วครุ่นคิดอย่างเจ้าเล่ห์
รถไฟเข้ามาเทียบจอดที่ชานชาลา น้ำรินพาเหยี่ยวลงมาจากรถไฟ
“ลงมาทำไม รถจะออกแล้วนะ”
“ออกก็ออกไปสิ” น้ำรินชี้ไปทางหน้าสถานี “ข้างหน้าเนี่ยมีรถให้เช่า คุณขับไป...จะได้ฝึกสู้กับความกลัว”
เหยี่ยวพยักหน้าอย่างพึงพอใจดีดนิ้ว “เออ ก็ดีเนอะ...ขับรถไปเรื่อยๆ ชมนกชมไม้...ผมก็คงลืมเรื่องนั่งรถ”
“ใช่ ถ้าเรามีจุดมุ่งหมายในใจว่าจะทำอะไร...เราก็จะลืมความกลัวไปเองแหละ” น้ำรินยิ้มปลื้ม ภาคภูมิใจมาก
เหยี่ยวพยักหน้าหงึกหงัก “โอเค” เหยี่ยวเดินไปแล้วเลี้ยวกลับขึ้นบันไดที่ตู้ถัดไป
น้ำรินอ้าปากค้าง “อ้าว ไหนว่าจะขับรถไปไง”
เหยี่ยวถอยลงมา ชะโงกหน้าบอกน้ำริน “คุณก็ขับไปสิ...ผมจะไปรถไฟ” เหยี่ยวขึ้นรถไป
“ทำไมทำงี้ล่ะ...ป๊อดนี่หว่า” น้ำรินโวยวายแล้ววิ่งตามไป
น้ำรินเดินมานั่ง เหยี่ยวรีบแกล้งหลับ
“โอเค...ฉันอาจจะเริ่มเร็วไปหน่อย ลืมไปว่าต้องให้คุณค่อยๆ ทำใจ แรกๆ ก็นั่งหลังพวงมาลัยรถทีละห้านาที สิบนาทีถึงครึ่งชั่วโมงแล้วค่อยเริ่มขับ...นี่คุณ! ฟังฉันอยู่รึเปล่า”
เหยี่ยวแกล้งทำเสียงกรนดังเบาๆ