บทละครโทรทัศน์ เล่ห์นางฟ้า ตอนที่ 17
ธีภพมาถึงหน้าห้อง มองเข้ามาทางประตูที่เจตน์ชาญเผลอเปิดทิ้งไว้ตอนหันไปเห็นม่านขยับ ธีภพเห็นบิวตี้และเจตน์ชาญสวมเสื้อผ้าน้อยชิ้นยืนกอดกันเต็มตา บิวตี้ดันตัวออกจากอ้อมกอดของเจตน์ชาญ แล้วจะเดินหนีมาทางประตู
บิวตี้เผชิญหน้ากับธีภพที่ยืนอยู่ตรงประตู สายตาของบิวตี้กับธีภพปะทะกันอย่างจัง สีหน้าแววตาของธีภพดูเย็นชา บิวตี้มองด้วยความตกใจ “คุณธี”
ธีภพไม่พูดอะไร วางเสื้อคลุมของบิวตี้ที่ถือมาด้วยไว้ข้างประตู หันหลังเดินกลับไป
“เดี๋ยวก่อน” บิวตี้จะตามธีภพไป แต่เจตน์ดึงแขนบิวตี้ไว้ด้วยความงงสงสัย
“นี่มันอะไรกันครับคุณบิวตี้ คุณมาอยู่ในห้องผม” เจตน์ชาญกวาดตามองบิวตี้ที่อยู่สภาพล่อแหลม “...แบบนี้... ได้ยังไง”
“ไว้ค่อยอธิบายทีหลังค่ะ” บิวตี้คว้าเสื้อคลุมที่ธีภพวางไว้ วิ่งไปใส่เสื้อคลุมไป เจตน์ชาญงุนงงสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
บิวตี้วิ่งมาหาธีภพที่หน้าคอนโดอย่างกระวนกระวายใจ แต่ก็ไม่มีวี่แววธีภพ
“นายต้องเข้าใจฉันผิดแน่ๆเลย” บิวตี้ถอนใจ “แย่จัง”
เจตน์ชาญเดินตามมาเพื่อดูว่าบิวตี้กับธีภพได้เจอกันหรือเปล่า
“เขากลับไปแล้วใช่ไหม” เจตน์ชาญดูออกว่าบิ้วตี้ค่อนข้างกังวลกับธีภพที่เข้ามาเห็นสภาพนั้นพอดี
บิวตี้ได้แต่พยักหน้าซึมๆ
“งั้นคุณพอจะมีเวลาอธิบายให้ผมฟังหรือยังว่ามันเกิดอะไรขึ้น คุณอยู่ในคอนโดผมได้ยังไง”
บิวตี้พยายามกลบเกลื่อนด้วยความโมโห “คุณไม่ต้องมาทำเป็นสงสัยอะไรทั้งนั้น คุณกับคนในบริษัทของคุณขโมยงานออกแบบของฉัน”
“คุณบิวตี้เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าครับ ผมไม่เคยขโมยงานของใคร และยิ่งเป็นของคุณผมจะไม่มีวันทำเด็ดขาด”
“แต่แบบชุดราตรียาว มันเป็นแบบที่ฉันออกเองแน่ๆ ลายเส้นยังเป็นของฉันอยู่เลย บริษัทคุณขโมยมาดื้อๆ”
“คุณมีหลักฐานอะไรหรือเปล่า”
“แบบทั้งหมดของฉันถูกขโมยไปเมื่อบ่ายวานนี้”