รีเซต

บทละครโทรทัศน์ สองรักสองวิญญาณ ตอนที่ 18 (ตอนจบ) หน้า 5

บทละครโทรทัศน์ สองรักสองวิญญาณ ตอนที่ 18 (ตอนจบ) หน้า 5
truelife_dara
4 พฤษภาคม 2558 ( 00:25 )
226.7K
สองรักสองวิญญาณ ตอนที่ 18 (ตอนจบ)
16 หน้า

 

“ไม่เป็นไรหรอก...ตอนนี้เค้ามีเรื่องไม่สบายใจ ให้เค้าได้พักเถอะ...”

ทุกคนที่รู้เรื่องจุกขึ้นมาที่คอด้วยความสงสารรัชนีและนึกถึงสัญญา อนวัชมองไปที่ระเบียงบ้านชั้นสอง เห็นรัชนียืนเศร้ามองอยู่ 

 

รัชนียืนมองสมบัติของตัวเองที่กำลังถูกขนอย่างไร้ชีวิตจิตใจ วรานุชเดินมาหยุดมอง สงสาร พยายามเข้มแข็ง หาเรื่องคุยให้รัชนีลืมความทุกข์ วรานุชเดินมาข้างรัชนี “อีกนิดเดียว สมบัติก็จะได้กลับมาอยู่ที่เดิมแล้วนะคะ” 

“ชั้นไม่อยากได้สมบัติพวกนั้นแล้วล่ะเฉิ่ม...” วรานุชชะงัก “แต่ก่อน...ชั้นเอาแต่หวงแหนสมบัติ ยอมทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้ใครได้ไป โดยไม่สนใจเลยว่าต้องเอาชีวิตใครไปเสี่ยงบ้าง....ทุกคนเดือดร้อนเพราะชั้นแท้ๆ....” วรานุชจับมือรัชนีเป็นการปลอบใจ  “วันนี้ได้สมบัติกลับมา แต่มันไม่มีค่าอะไรเลย...ถ้าเทียบกับคนที่ชั้นรัก....” รัชนีน้ำตาไหล คิดถึงสัญญาจับใจ วรานุชดึงรัชนีมากอดปลอบ “กลับมาหาชั้นได้ไหมคุณสัญญา....” รัชนีร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดวรานุช วรานุชพลอยน้ำตาไหลด้วยความสงสารรัชนี 

 

อนวัช วรานุชแอบมองรัชนี เห็นรัชนียืนเหม่อมองรูปถ่ายแต่งงานอยู่ รัชนีน้ำตาไหล วรานุชสะเทือนใจ หันหลังเดินออกไป อนวัชมองรัชนีอีกครั้งด้วยความสงสาร ก่อนเลี่ยงเดินตามวรานุชไป

 

เช้าวันต่อมา วรานุชตั้งโต๊ะเตรียมใส่บาตร เพ็ญเริงช่วยยกข้าวของออกมา อนวัชมองวรานุชพอจะเข้าใจ ว่าวรานุชอยากทำบุญเพื่อช่วยสัญญา 

“อย่าหาว่าพี่ปากเสียเลยนะคะ เมื่อวานเราก็ใส่บาตร แล้วอุทิศส่วนกุศลให้คุณสัญญา ทำไมคุณสัญญายังไม่กลับมา หรือว่า...”

เริงตีปากเพ็ญ เพี๊ยะ! “ปากเสีย!” 

“ก็จริงนี่ไอ้เริง ที่พูดนี่ไม่ใช่ว่าสนุกปากนะ ชั้นก็เสียใจเหมือนกัน!” 

“ก็จริงนะคะ...คราวที่แล้ว เราใส่บาตรให้ คุณสัญญาก็กลับมาแทบจะทันที แต่ทำไมครั้งนี้ถึงนาน...”

อนวัชคิดๆ “ครั้งนี้คุณสัญญาโดนไปหนักมาก อาจจะต้องการบุญใหญ่กว่านี้...”

ทุกคนสนใจทันที วรานุชแววตามีหวัง เพ็ญเสนอ “ทอดกฐินดีไหมคะ? เดี๋ยวพี่จัดการให้” 

ยังทันที่อนวัชตอบอะไร พอดีกับเสียงพระสงฆ์ดังขึ้นมา “ตั้งใจหน่อยสิเณร...บวชแล้วถือว่าได้บุญใหญ่” ทุกคนชะงักหันเห็นพระสงฆ์บิณฑบาตมาพอดี เณรตัวเล็กหน้ามุ่ยเดินตาม “ถ้าเณรตั้งใจ กุศลก็ยิ่งมาก เข้าใจไหม?” เณรพยักหน้ารับ  

ทุกคนมองหน้ากันยิ้มออกได้ความคิดที่จะช่วยสัญญายกเว้นเริงคนเดียวที่ไม่เข้าใจ “ยิ้มอะไรกันครับ?” ทุกคนหันมองเริง แล้วยิ้มอีก “เอ๊า! มองผมแล้วยิ้มอีก ยิ้มทำไมครับ?” ทุกคนไม่ตอบ ยิ้มมองหน้ากัน 


16 หน้า