บทละครโทรทัศน์ สองรักสองวิญญาณ ตอนที่ 14 หน้า 3
เจนนี่ในชุดโยคะเซ็กซี่ กำลังโยคะอยู่อย่างสวยงาม ซึ่งเจนนี่ทำตามที่อ๋อมแอ๋มวางแผน
“แกต้องทำให้ผีสัญญากับผีรัชนีทะเลาะกันให้ได้ จำไว้ ใช้ทุกกระบวนท่าที่แกมีเข้าใจไหม”
เจนนี่สีหน้าไม่แน่ใจ แล้วหางตาก็เห็นสัญญาเดินผ่านมาพอดี เจนนี่รีบใช้ท่าโยคะที่ว่าเซ็กซี่และโชว์ร่องอกและสัดส่วน สัญญาชะงักมองเจนนี่อดเคลิ้มไม่ได้ตามนิสัย เจนนี่เปลี่ยนท่าโยคะเป็นท่านั่งฉีกขา
“โอ้...”
เจนนี่แอบยิ้มที่ได้ผล แต่สัญญาจำได้ว่าเคยรู้สึกเจ็บช้ำขนาดไหนเดินหนี เจนนี่เห็นสัญญาจะเดินไปเลยร้องออกมา “โอ้ย!” สัญญาหันมา มองเห็นเจนนี่จับต้นขาอยู่ “พี่สัญญาช่วยเจนนี่ด้วยค่ะ...เจนนี่เป็นตะคริว”
สัญญาฟังแล้วก็ตกใจเป็นห่วงไปถึงลูกในท้อง รีบเดินเข้ามาจะจับแล้วชะงักกลัวเจนนี่จะใส่พระเหมือนปกติ เจนนี่มองสัญญาพอรู้ว่าคิดอะไรรีบบอก “เจนนี่ไม่ได้ใส่พระหรอกค่ะ พี่สัญญาช่วยนวดให้เจนนี่หน่อยสิคะ ตะคริวมันกินที่ต้นขาเนี่ยค่ะ...” สัญญารีบนวดต้นขาให้เจนนี่ เจนนี่แอบยิ้มสำเร็จจนได้
ทันใดนั้นรัชนีเดินมาเห็นพอดี มองดูตาเหลือกแต่สัญญายังไม่รู้เรื่องยังคงนวดต้นขาให้เจนนี่ “เป็นไงมั่งจ๊ะ?”
“ไอ้สัญญา!”
สัญญาชะงักได้ยินเสียงรัชนี มองมือตนเองที่อยู่ที่ต้นขาเจนนี่ เริ่มคิดว่าความซวยมาแล้ว...“เมียจ๋า...มันไม่ใช่อย่างที่เมียคิดนะจ๊ะ...คือ”
รัชนีพุ่งมาบีบคอสัญญาทันที โดยพาออกไปจากบริเวณนั้นแต่ยังได้ยินเสียงตุบตับ และเสียงสัญญาร้องโอดโอย เจนนี่มองเหตุการณ์แล้วแอบยิ้มที่แผนการณ์ที่วางไว้สำเร็จ
วรานุชกำลังเทนมใส่แก้วสองแก้วอยู่ที่เคาน์เตอร์ ที่หน้าเคาน์เตอร์อ๋อมแอ๋มกำลังคลานเข้ามาหลบ วรานุชที่อยู่หลังเคาน์เตอร์ไม่เห็น แต่พอวรานุชหันหลังไปเก็บขวดนม อ๋อมแอ๋มค่อยๆชะโงกหน้ามองเห็นวรานุชหันหลัง อ๋อมแอ๋มรีบใส่ยานอนหลับลงไปในแก้วนมทั้งสองแก้ว วรานุชเก็บขวดนมเสร็จก็หันมา ถือแก้วนมออกไป อ๋อมแอ๋มมองตามยิ้มอย่างมาดหมายในแผนการของตัวเอง
วรานุชวางแก้วนมให้วัชที่โต๊ะทำงาน อนวัชเดินเข้ามาพอดี วรานุชหันไปถาม “เรียบร้อยไหมคะวัช?”
อนวัชพยักหน้า วรานุชโล่งใจไปหน่อยนึง วรานุชส่งแก้วนมอุ่นให้อนวัช
“ขอบใจจ้ะ...พรุ่งนี้ก็คงหมดเรื่องวุ่นซะทีนะ”
“ค่ะ...ขอให้เป็นอย่างนั้น...”
อนวัชกินนมหมดแก้ว ส่วนวรานุชยังถือแก้วนมอยู่แล้วก็หวังว่าพรุ่งนี้เรื่องราวทุกอย่างจะเรียบร้อย
ทางด้านรัชนียังไล่ตีสัญญาเพื่อระบายอารมณ์ สัญญาพยายามง้อเมียแกล้งทำเป็นเจ็บ เข้ากอดบ้างหอมแก้มบ้าง แต่พักเดียวก็ได้ยินเสียงวรานุชร้องอย่างตกใจ “ว้าย!! วัช! วัชค่ะ!”