บทละครโทรทัศน์ สองรักสองวิญญาณ ตอนที่ 10 หน้า 6
อ๋อมแอ๋มชะงัก อึ้งๆ เมื่อพบว่าเจนนี่พาเธอวิ่งเข้ามาหลบในโบสถ์ “แกพาชั้นเข้ามาหลบในโบสถ์เพื่อ?”
“คุณพระคุณเจ้าจะได้คุ้มครองเราไง”
“หนีผัว ไม่ใช่หนีผี!! แล้วทีนี้จะหนีออกไปไหนได้!!” อ๋อมแอ๋มหมดปัญญาไม่มีอะไรจะพูด คิดไว้ว่าไม่รอดแน่ๆ
เสียงทุบประตูโบสถ์ดังขึ้น “ออกมาเดี๋ยวนี้!!!”
“มานี่เร็วแก มาหลบหลังพระ ขอบารมีท่าน..” เจนนี่ลากอ๋อมแอ๋มไปนั่งหลบหลังพระประธาน ยกมือไหว้ตัวสั่นพยายาขอพร อ๋อมแอ๋มมองเพื่อนแล้วอยากร้องไห้
ประตูหลังพระประธานเปิดออก พิชาญตุ๊เดินเข้ามา อ๋อมแอ๋มชะงัก สะกิดเจนนี่ “เลิกขอพรได้แล้วนังเจน พระไม่คุ้มครองเราแล้วล่ะ...”
เจนนี่ลืมตามาเห็นพิชาญกับตุ๊ก็ผงะกลัวๆ
ทางด้านสัญญาร่าเริงเดินเต้นเอลวิสเข้ามา เพื่อจะมาเตรียมง้อรัชนี “หึๆๆๆ ซ้อมมาทั้งคืน ท่าเป๊ะ ลูกคอพร้อม เมียจ๋าต้องใจอ่อนแน่...”
ทันใดนั้นสัญญาได้ยินเสียงพระสวดดังออกมาจากในบ้าน “เสียงพระสวด บ้านไหนทำบุญเนี่ย? อ่อบ้านเราเอง...”
ในบ้านมีพระกำลังสวด อนวัช วรานุช นิมนต์พระมาทำบุญ เจ อรพิณ เพ็ญ เริงนั่งอยู่ครบ ที่ข้างๆ วรานุช เห็นวิญญาณรัชนีนั่งพนมมือฟังพระสวดอยู่
วรานุชแอบพูดกับรัชนี “แน่ใจเหรอคะ ว่าทำแบบนี้แล้ว คุณจะไม่เสียใจ”
“เสียใจหรือไม่เสียใจ ชั้นก็ตายรอบสองไม่ได้หรอกน่า... เชื่อชั้นเถอะ แบบนี้ดีที่สุดแล้ว”
วรานุชส่งยิ้มให้กำลังใจรัชนี ทั้งสองนั่งพนมมือฟังพระสวดต่อ
สัญญายิ้มกริ่มอยู่นอกรั้วบ้าน “ห๊ะๆๆ ทำบุญแบบนี้ก็ดี เมียจ๋าคงอิ่มบุญยกโทษให้เรา...” สัญญาจะเดินเข้ารั้วบ้านแต่ทันใดนั้น สัญญาชักเหมือนโดนไฟช็อตแล้วก็หน้าหงายล้มสัญญาลุก หัวฟูเหมือนไฟช็อต “ฮึ่ย!! อะไรเนี่ย!!!”
สัญญาเงยหน้ามอง เห็นว่ารอบรั้วและประตูบ้านมีสายสิญจน์ล้อมอยู่ สัญญาเหวอ แล้วสลัดๆหัว ร่างกายและผมที่ยุ่ง ก็กลับมาหล่อเหมือนเดิม “อะไรกัน เอาสายสิญจน์มาล้อมแบบนี้ พี่จะเข้าบ้านได้ยังไง!”
เพ็ญกับเริงเดินออกมา สัญญาโหวกเหวกเรียก “ไอ้เริง! มาดึงสายสิญจน์ให้ชั้นหน่อยเร็ว! ชั้นจะเข้าไปง้อเมีย!”
แต่เพ็ญเริงไม่ได้ยินอะไร แต่ก็เดินตรงมาที่รั้ว สัญญายิ้มนึกว่าจะมาช่วย แต่เริงเพ็ญเปิดประตูรั้วแล้วลงนั่งพนมมือ
“แน๊! ไหว้อะไร บอกให้ดึงสายสิญจน์!”
พระสงฆ์หลายรูปเดินออกมา รวมทั้งวรานุช อนวัช อรพิณเดินตามมาด้วย มีเจถือขันน้ำมนต์ให้ หลวงพ่อพรมน้ำมนต์ให้ทุกคนที่นั่งก้มไหว้รับพร
“ไอ้จืด! สายสิญจน์เนี่ย! ฝีมือแกใช่ไหม?”
อนวัช วรานุชได้ยินเหลือบมองสัญญานิดนึง แล้วก็ไม่สนใจ