บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร แรด ตอนที่ 8 หน้า 5
กริชพยายามแสดงสีหน้าเรียบเฉยที่สุด “ไม่มีใครถูกฆ่าทั้งนั้น มันเป็นแค่ข่าวลือ พวกนั้นดื่มเหล้าแทนน้ำ ผลก็เลยเป็นแบบนี้ เอาว่าพวกลื้ออย่าไปยุ่งกับอบายมุขทั้งหมดทั้งมวลนะ ตั้งใจฝึกซ้อม ทำมาหากินสุจริต”
เสี่ยบุ๊งเดินนำลูกน้องทั้งสี่ หน้าตาถมึงทึงเหมือนยักษ์เข้ามา เสี่ยบุ๊งเข้าจับคอเสื้อลูกชาย หน้าตาบ่งบอกความขุ่นเคืองใจอย่างรุนแรง ขณะที่กริชรู้สึกเบื่อหน่าย “ลื้อใช่มั้ย??? ที่คาบโฉนดไปให้ไอ้คิ้ม”
“อะไรป๊า ตั้งแต่เราตัดขาดกัน ผมก็อยู่นี่ตลอด ไม่ได้โผล่ไปบ้านเลย”
“ถ้าไม่ใช่ลื้อแล้วใคร กล้าล้วงคองูเห่า”
“ใครก็ช่าง แต่นับว่ากล้าหาญมากที่ยอมเสี่ยงตายเพื่อความถูกต้อง”
“ถูกต้องแต่ไม่ยุติธรรม!! ลื้อเคยเข้าข้างป๊าตัวเองมั้ย” เสี่ยบุ๊งปล่อยคอเสื้อกริช เดินงุ่นง่านไปมา จนนึกบางอย่างออก! เสี่ยบุ๊งเสียงดัง “ใช่แล้ว นังแพน นังแพนแน่ๆ”
กริชแปลกใจ “อะไรกันป๊า แพนไปเกี่ยวอะไร”
เสี่ยบุ๊งเผลอ “ก็วันก่อนอีมาหาอั๊วะ แล้ว...”
กริชหน้าเข้ม “แล้ว....ป๊าไม่เว้นแม้แต่เพื่อนที่ดีที่สุดของผม?”
“ช่วยไม่ได้ อีมาเสนอให้”
กริชไม่ฟังต่อ โกรธ เดินออกไป เสี่ยบุ๊งฟึดฟัด...ต้องจัดการนังแพน!!!
ห้องพักผู้ป่วย แพนนั่งเฝ้าข้างเตียงเสี่ยเส็งเพียงลำพัง แพนมองใบหน้าเรียบสงบของเสี่ยเส็งอย่างเห็นใจและสงสาร
“เถ้าแก่ ขอโทษนะ ที่ฉันทำงานไม่ค่อยได้เรื่อง ทำให้เถ้าแก่ขาดทุนหลายครั้ง” นิ้วเสี่ยเส็งกระดิกนิดๆ เหมือนรับรู้ แพนก้มหน้าสารภาพต่อ “บางที อาจเป็นเพราะฉันมันตัวซวย เลยทำให้คนที่อยู่ใกล้พลอยซวยไปด้วย” เสี่ยเส็งค่อยๆลืมตาขึ้น ดวงตาเหม่อลอย เหมือนคนไร้สติ “ฉันคงทำได้แค่สวดมนต์ ขอพรให้เถ้าแก่” มือของเสี่ยเส็งคว้าจับมือแพนไว้แน่น เหมือนคนใกล้ตายที่คว้าอะไรได้ก็คว้าไว้ แพนตกใจ ได้สติ “เถ้าแก่!!!! เถ้าแก่ฟื้นแล้วววววววว”
หน้าห้องผู้ป่วย คุณหมอบอกอาการของเสี่ยเส็งให้วิภาดาและแพนฟัง
“หลังจากที่ฟื้น เราพบว่า คนไข้มีปัญหาเกี่ยวกับความทรงจำ ตอนนี้คนไข้คิดว่าตัวเองยี่สิบกว่าๆครับ”
“ยี่สิบ!!!” แพนตกใจ
“เพิ่งมาจากเมืองจีน”
“เมืองจีน!!!” วิภาดาและแพนตกใจ
“เรายังไม่แน่ใจว่าอาการหนักแค่ไหน ต้องตรวจอย่างละเอียดอีกครั้ง แต่ตอนนี้ ต้องเข้าใจก่อนนะครับ ว่าพวกคุณทุกคนคือคนแปลกหน้าสำหรับคนไข้”
วิภาดาเศร้า “ค่ะคุณหมอ” วิภาดายกมือไหว้ “ขอบคุณมากค่ะ”
คุณหมอเดินจากไป วิภาดากลัดกลุ้ม แพนจับมือให้กำลังใจ “อย่าหมดหวังนะวิ อย่างน้อย เถ้าแก่ก็ฟื้นแล้ว เรื่องเขาจะจำเราได้รึเปล่า มันไม่สำคัญเท่ากับยังได้อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม”