บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร แรด ตอนที่ 8 หน้า 6
“ขอบใจมากนะแพน เราจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ความจำของป๊ากลับคืนมาให้ได้”
แพนกับวิภาดายิ้มให้กัน กริชเดินเข้ามา วิภาดาหันไปเห็นก็สะบัดหน้าใส่ “เรากลับไปดูป๊าก่อนนะ” วิภาดาเดินกลับไปที่ห้องอย่างเร็ว เพราะไม่อยากเห็นหน้ากริช
แพนรีบถามกริช “มีอะไรรึเปล่า”
กริชสีหน้าไม่สบายใจ “แพนกับป๊า...???”
แพนรู้ทันทีว่าเรื่องไร “ห้ามคิด มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราขโมย เอ๊ย ทำธุระเสร็จ ก็ออกมา”
กริชโล่งอก “นึกว่าจะได้เพื่อนเป็นแม่เลี้ยงซะแล้ว”
“สบายใจได้ เราปลอดภัยดี ไม่มีอะไรบุบสลาย”
“คงสบายใจไม่ได้หรอก เพราะท่าทางป๊าโกรธแพนมาก บางทีตอนนี้อาจกำลังคิดแผนเล่นงานแพนอยู่ก็ได้”
“ป๊านายเป็นพวกกัดไม่ปล่อย ทำไมเราจะไม่รู้ แต่เราไม่มีทางเลือก”
“ที่ยอมเสี่ยงขนาดนี้เพราะเขาเหรอ”
“เพราะเราต่างหาก เราเป็นสาเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้น เราไม่อยากรู้สึกผิดไปจนวันตาย อีกอย่าง เราสงสารเถ้าแก่เส็ง”
“อืม เชื่อก็ได้ แล้วอาการเถ้าแก่เส็งเป็นไงบ้าง”
“ฟื้นแล้ว”
กริชยิ้ม “วิคงดีใจนะ”
“แต่ยังฟื้นไม่หมด”
“ฟื้นไม่หมด คืออะไร???”
แพนยิ้มเหนื่อยอ่อนให้กริช
ห้องผู้ป่วยรวม ซกเค็งร้องไห้โฮ “โธ่เฮียยยยย ไม่น่าเลยยยยย”
เสี่ยเส็งนอนลืมตา กวาดมองทุกคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจ “พวกลื้อเป็นใคร”
วิภาดาประคองซกเค็งไว้ ไม่ให้ล้มทั้งยืน “มันเวรกรรมอะไรของเรา ทำไมเราต้องเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้”
“ใจเย็นๆนะม้า ป๊าเพิ่งฟื้น ให้เวลาป๊าหน่อย”
ซกเค็งร้องไห้ไม่หยุด “ป๊าลื้อใจร้าย ใจร้ายกับอั๊วะที่สุด” ซกเค็งวิ่งออกจากห้องไปอย่างร้าวราน
เสี่ยเส็งว่าซกเค็ง “นังนั่นมันเป็นใคร อย่าให้มันเข้าใกล้อั๊วเด็ดขาด อั๊วกลัวมันกัด!”
วิภาดาหน้าเสีย “ป๊า”
เสี่ยเส็งถมึงทึง “ใครป๊าลื้อ อั๊วเพิ่งมาจากเมืองจีนเมื่อวานนี่เอง”
วิภาดากลุ้ม ป๊าอาการหนักมาก