บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร แรด ตอนที่ 18 หน้า 4
“เราจะตอบรับนโยบายของนายกสมาคมเลือดมังกรคนใหม่ ที่ไม่ต้องการให้พี่น้องของเราทุกแก๊ง ทำมาหากินกับสิ่งผิดกฎหมายทั้งหมด ดังนั้น คนของแก๊งเหยี่ยวแดงที่หากินกับของร้อนพวกนี้อยู่ ก็ควรจะหยุดและวางมือซะ!!!”
เสี่ยบุ๊งแอบกระฟัดกระเฟียดเล็กน้อย เสี่ยเป้งเสียดายที่ต้องอดเล่นพนัน มนชิตสีหน้าเย็นชา...ขยำจดหมายในมือแน่น...หมดความหวังเรื่องคณินประกาศลาออก
มนชิตพูดกับตัวเอง “เธอรักมันมากจนถึงกับยอมสละชีวิต แต่มันรักอำนาจมากกว่า!! ฉันสัญญาว่าเธอจะไม่ตายคนเดียวแพน!!!”
คณินสีหน้าเรียบเฉย แต่มีแววตามั่นคง ไม่หวั่นไหว “ถ้ายังอยากอยู่บนแผ่นดินนี้อย่างคน ก็ควรยอมรับกฏและปฏิบัติ แต่ถ้าใครยอมรับไม่ได้ เตรียมโล้สำเภากลับบ้านเก่าได้”
เสี่ยบุ๊งซุบซิบเสี่ยเป้ง “สมัยนี้มีเรือบินแล้วโว้ย โล้สำเภาให้โง่?”
เสี่ยเป้งเฉลยให้เสี่ยบุ๊งฟัง “อีหมายถึงไปนรก”
มนชิตเบื่อหน่ายขยับเท้าจะออกไปจากที่ประชุม
“และเรื่องสุดท้ายที่จะประกาศให้ทุกคนรู้...” ทุกคนกลับมาสงบ มนชิตชะงักฝีเท้า หยุดฟังอย่างแปลกใจ “ผมจะลาออกตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป” ทุกคนฮือฮา เสี่ยบุ๊งอ้าปากหวอ มนชิตอึ้ง “โดยจะคืนตำแหน่งให้...”
เสี่ยเส็งเข็นรถเข้ามาหยุดต่อหน้าทุกคนด้วยตัวเอง “อั๊วเอง!”
ทุกคนฮือฮายิ่งขึ้นเมื่อเห็นเสี่ยเส็งปรากฏตัว เสี่ยบุ๊งกัดฟันกรอด “พูดไม่ดูสังขารตัวเองเลย”
เสี่ยเส็งกวาดตามองทุกคน ที่มีความลังแลและกังวลเล็กน้อย คงเพราะไม่อยากมีหัวหน้าแก๊งพิการ เสี่ยเส็งกลั้นใจทนความเจ็บปวดที่สุดในชีวิต ลุกจากเก้าอี้แล้วยืนขึ้นอย่างสวยงาม ทุกคนตกใจ แม้แต่คณิน เสี่ยเส็งแสร้งยิ้มอย่างเปิดเผย แต่ทรงอำนาจ ทั้งที่เจ็บขาทั้งสองข้างมาก จนคณินเองยังแอบเห็นใจพ่อ
“ใครกล้า!!! มีปัญหาบ้าง!!!”
เสี่ยบุ๊งอ้าปากค้าง ทุกคนปรบมือ...ไม่มีใครกล้ามีปัญหา มนชิตไม่อยากจะเชื่อสายตาเหมือนกับทุกคน...ก้มมองจดหมายในมือที่ต้องส่งต่อให้คณินตามแผน คณินสบตาเสี่ยเส็งอย่างรู้กัน...ที่ลาออกคือตำแหน่งผู้จัดการโรงสี...ไม่ใช่หัวหน้าแก๊ง????
แพนยังถือมีดจ่อคอ สีหน้าอิดโรย หน้าซีดปากสั่น เหงื่อปรกเต็มหน้า
“ไม่มีประโยชน์หรอกอาแพน สายเกินไป อาคิ้มอีประกาศลาออกแล้ว”
ด้านหลังเห็นโอชินนอนหลับอยู่บนเตียง
“ถึงจะลาออกแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้ไปตามนัด ถือว่าไม่สายเกินไป”
“วางมีดลงก่อน”
“ไม่ค่ะ ซินแสต้องรับปากก่อนว่าจะจับเขามัดไว้ ไม่ปล่อยให้เขาไปหาที่ตายแบบนั้น”
“อั๊วคิดผิดหรือคิดถูกวะ ที่พาลื้อมาจากสถานีรถไฟ”
โอชินค่อยๆลืมตาขึ้น...เป็นแววตาคั่งแค้นที่ฝังลึกซึ่งมีต่อเสี่ยเล้งและมนชิต