รีเซต

บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 13 หน้า 3

บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่  13 หน้า 3
Pannaput_tvs
19 สิงหาคม 2559 ( 12:18 )
186.5K
บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 13
13 หน้า

“เสียงเจ้าดังไปทั้งเรือนเยี่ยงนี้มีเรื่องภัยรึไร อุษา” อุษายังมิทันได้ตอบ เพราะเหมือนถูกจู่โจม บุษกรก้าวบุกเข้ามาถึงบนเรือน บริวารติดตามเป็นพรวน เกศอาภางงงัน บุษกรเดินยิ้มเข้ามาหา “ท่านอุตส่าห์มาเยี่ยมถึงเรือนข้า โดยมิได้บอกกล่าวล่วงหน้า คงมีธุระสำคัญ ละกระมัง”

“ความจริง... ก็มิได้สลักสำคัญอันใดนัก ข้าแค่มาตามคำสั่งองค์อริยะ”

“คำสั่งองค์อริยะ”

“ท่านสั่งให้ข้ามาเก็บเสื้อผ้าของใช้บางอย่างที่นี่เท่านั้นเอง ความจริงที่เรือนข้าก็มีทุกสิ่งพร้อมสรรพอยู่แล้ว ข้าเองก็มิเข้าใจว่าเหตุใดจักต้องให้มาขนจากที่นี่ไปอีก แต่ก็นั่นละนะ คำสั่งก็คือคำสั่ง เจ้าอย่าได้ถือสาเลยนะ”

“อุษา...เจ้าช่วยจัดการตามที่พระชายาบุษกรถือคำสั่งมาด้วยเถิด”

“ตามข้ามาทางนี้” บริวารบุษกรเดินตามอุษาออกไป

“ข้าบอกองค์อริยะไปแล้วว่าทำเยี่ยงนี้ พระอัครชายาเกศอาภาจักเข้าใจผิด คิดว่าท่านจักไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว ท่านก็มิฟังอะไรทั้งนั้น เจ้าก็เคยเห็นแล้วนี่ เวลาที่ท่านดื้อดึงอะไรก็ขัดขวางท่านมิได้”

เกศอาภาเจ็บปวดเหมือนถูกตบหน้า

 

ในสวน ขบวนเสลี่ยงบุษกรเคลื่อนผ่านสวน หีบไม้ใส่ผ้าใส่ผ่อนของอริยะถูกหามตามหลังขบวน บุษกรนั่งเชิดหน้าชูคออยู่บนเสลี่ยง กัมพูเดินสวนมาแต่ไกล บุษกรเห็นกัมพูจำใจต้องยกมือขึ้นส่งสัญญาณให้หยุดขบวน “หยุดขบวน” บุษกรลงจากเสลี่ยงเมื่อขบวนหยุด กัมพูเดินมาถึงพอดี “ท่านพ่อ” บุษกรทำความเคารพ

“เทวะจงสถิตย์ในใจเจ้า...ไปไหนมารึพระชายา”

“ลูกไปนำข้าวของเครื่องใช้ขององค์อริยะกลับไปเรือนของลูก”

“พ่อได้ยินว่าองค์อริยะมิค่อยสบาย”

“ตั้งแต่กลับจากเที่ยวป่า ก็มีอาการครั่นเนื้อครั่นตัว แต่หมอหลวงก็จัดยาถวายแล้ว ลูกเองก็ดูแลอย่างใกล้ชิด อาการดีขึ้นทุกวัน มิมีอะไรต้องห่วงแล้วท่านพ่อ”

“หากเป็นจริงเช่นนั้นก็เป็นเรื่องน่ายินดี”

“ท่านพ่อพูดราวกับว่าลูกกำลังกล่าวความเท็จ” บุษกรร้อนตัว

“จริงหรือเท็จ เจ้าย่อมรู้อยู่แก่ใจเจ้าดี” บุษกรนิ่งอึ้ง “เทวะประทานพรแก่ผู้บูชาเทวะเสมอ แลเทวะมิเคยให้ร้ายผู้ใด เพราะผู้ประกอบกรรมชั่ว จักได้รับผลกรรมชั่วนั้นด้วยตัวของเขาเอง”

บุษกรอดระแวงสงสัยมิได้ว่ากัมพูล่วงรู้อะไรมา “ท่านพ่อเมตตา อบรมสั่งสอนลูก ลูกซาบซึ้งแลจักจดจำมิรู้ลืม”

“เป็นถึงพระชายาแล้ว หากลูกก็ยังเป็นลูกของพ่ออยู่ดี มิมีใครรู้ใจเจ้าดีไปกว่าพ่อหรอกบุษกร” กัมพูมองนิ่งๆจนบุษกรต้องหลบสายตา “เกิดเป็นคน ผิดพลาดแล้วแก้ไข ยังพอจักได้รับการให้อภัย”

บุษกรตวัดสายตากลับมามองกัมพู กัมพูยิ้มให้อย่างเมตตา แล้วเดินจากไป บุษกรกลับขึ้นเสลี่ยง บุษกร ในความนิ่งคือความกังวล แต่เดินหน้าแล้วคนอย่างบุษกรไม่มีวันถอยหลัง


13 หน้า