บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 17 หน้า 6
อุษาเหน็บคีริน “ฟังกัน คุยกัน เสียแต่แรกก็สิ้นเรื่องไม่ต้องมาทนทรมานด้วยกันทั้งสองฝ่าย เจ้าดูเอาไว้เป็นเยี่ยงอย่างเชียวนะ เกิดเป็นชายต้องมีใจหนักแน่น ไม่อย่างนั้นเรื่องเล็กก็กลายเป็นเรื่องใหญ่ได้”
“ข้าสัญญาข้าจะฟังหูไว้หู จะไม่หวั่นไหวสะทกสะท้าน ต่อให้ใครมาว่าร้ายเจ้าเสียๆ หายๆ เยี่ยงไรข้าก็จะเชื่อใจในตัวเจ้า...ข้าสัญญา”
“มาสัญญิงสัญญาอะไรกับข้า ไปสัญญากับผู้หญิงของเจ้าโน่น” อุษาเดินหนีไป ทิ้งคีรินไว้
อริยะสั่งนักสั่งหนา “เจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดี ลูกจะได้แข็งแรง”
“ท่านควรไปใส่ใจพระชายาบุษกรเถิด เยี่ยงไรเสียนางก็มั่นใจว่าลูกในท้องของนางเป็นชาย” เกศอาภาทำเป็นขับไล่ไสส่ง
“เจ้ายังไม่เลิกน้อยใจข้าอีกรึ”
“อีกไม่นานพระชายาบุษกรก็ขึ้นมาแทนที่ข้าเพราะนางมีคุณสมบัติพร้อมทุกอย่าง นั่นคือให้กำเนิดลูกชายแก่ท่าน”
“ลูกของเจ้าก็จะต้องเป็นชายเหมือนกัน” เกศอาภานิ่งเงียบไป “เจ้าเลิกตัดพ้อ เลิกน้อยใจเสียทีเถิด แล้วจงมั่นใจในความรักที่ข้ามีให้แก่เจ้า”
“ความรักที่ท่านมีให้แก่ข้า ข้าขอเก็บรักษามันเอาไว้แต่เพียงในใจ เก็บเอาไว้ในความทรงจำตลอดไปน่าจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุด” เกศอาภายังไม่หายน้อยใจ
“เกศอาภา”
“เพื่อความสุขของทุกคน เรื่องวุ่นวายทุกอย่างจะจบลงได้ จันทรปุระจะอยู่กันอย่างสงบสุข ก็เพียงเพราะไม่ต้องมีข้าเท่านั้น” เกศอาภาลุกขึ้นจะเดินออกไป
“เราจะไม่พูดเรื่องนี้กันอีก เพราะข้าจะไม่มีวันยอมให้เจ้าจากข้าไปไหนทั้งนั้น” อริยะเอื้อมมือไปจับแขนเกศอาภาไว้
เกศอาภาพยายามข่มใจไม่ให้ตัวเองใจอ่อนเพราะความเจ็บปวด เกศอาภาเกาะกุมกระชับมืออริยะไว้เหมือนเป็นหลักยึดไม่ให้ตัวเองล้มลง หน้าเกศอาภาซีดเผือดเหมือนเจ็บปวดและจะเป็นลม
“เกศอาภา...เกศอาภา” อริยะต้องประคองร่างเกศอาภาไว้และช้อนอุ้มขึ้นเพราะเกศอาภาเหมือนหมดสติ อริยะอุ้มเกศอาภามาวางลงบนตั่ง “เกศอาภา” อริยะช็อกเพราะพบว่าเลือดเปื้อนเต็มมือเต็มแขน หน้าเกศอาภาเหมือนได้รับความเจ็บปวดแสนสาหัส อริยะตะโกนลั่น “อุษา..คีริน”
เรือนบุษกร บุษกรเดินมามองออกไปที่หน้าต่าง ในความมืด เห็นไกลๆ บริวารเกศอาภาที่ถือคบ รีบออกไปตามหมอหลวง ลักษณะความรีบร้อนก็ทำให้พอจะเดาออกว่าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น หน้าบุษกรค่อยๆ ปรากฏรอยยิ้มแห่งความปิติ
อุษารีบนำหมอหลวงเข้ามา คีรินที่ตามเข้ามาหยุดรอที่ประตูไม่เข้ามา
“ท่านหมอมาถึงแล้ว องค์อริยะ” คีรินรายงาน
“เจ้ารีบรักษาเมียข้าเดี๋ยวนี้”
เกศอาภาปวดท้องอย่างรุนแรง พยายามกัดฟันแน่นไม่ร้องฟูมฟาย มืออริยะกุมมือเกศอาภาเอาไว้แน่น มือเกศอาภาบีบมืออริยะไว้อย่างแรงเหมือนยึดเอาไว้เพื่อบรรเทาความเจ็บปวด หมอหลวงเหงื่อแตกพลั่ก มือไม้สั่น เพราะรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น
“มัวรีรออะไรเล่า” อริยะท่าทีร้อนรน
“พระอัครชายาเลือดไหลยังไม่ยอมหยุดเลยท่านหมอ จะเยี่ยงไรก็ทำซะอย่างนึงเถอะ” อุษาก็ร้อนรนเช่นกัน
หมอหลวงจับแมะชีพจรเกศอาภา เกศอาภาทนความเจ็บปวดไม่ไหว..เป็นลมหมดสติพับไปกับอกอริยะ