บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 20 หน้า 3
เช้าวันใหม่ ห้องบุษกร บุษกรแต้มดินสอพองสีขาว ขีดเส้นลงบนหน้าผากตัวเอง สายตามุ่งมั่นเปี่ยมพลัง
กัมพูที่นอนอยู่ค่อยๆ หันมามอง เห็นบุษกรแต่งชุดมหาพราหมณ์เต็มยศเดินเข้ามาข้างตั่งที่นอน กัมพูมองบุษกรเหมือนไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“ท่านพ่อ วันนี้ลูกจะได้ทำหน้าที่สำคัญแทนท่านพ่อแล้ว...ท่านพ่อ จงภูมิใจในตัวลูกเถิด”
“เทวะไม่เคยประสงค์ชีวิตเลือดเนื้อใคร” กัมพูยังยืนยันคำเดิม
แต่บุษกรไม่ฟัง “สายไปเสียแล้วท่านพ่อ ท่านทำใจให้สบายเถิด มนต์ทุกบทที่ท่านพ่อเคยท่องสวดลูกจำได้จนขึ้นใจ พิธีวันนี้จะมิมีสิ่งใดขาดตกบกพร่อง...ท่านจงวางใจเถิด” บุษกรยิ้ม สัมผัสปลายเท้ากัมพู แสดงความเคารพแล้วค่อยๆ ถอยออกไป
กัมพูกระสับกระส่ายแต่มิอาจขยับลุกขึ้นมาได้
ปราสาทเทวะ คละคลุ้งไปด้วยควันกำยานแสงไม่เหมือนเดิมในยุคกัมพู บรรยากาศเต็มไปด้วยพลังแห่งอำนาจ ความรุนแรง และความตาย ผู้ร่วมพิธีอยู่มุมหนึ่ง บุษกรยังสวดบูชาสรรเสริญเทวะอยู่หน้าแท่น ผงกำยานถูกซัดเติมลงไปในอ่างไฟเป็นระยะ ไฟลุกพรึ่บก่อนจะกลายเป็นควันคละคลุ้ง
บุษกรร่ายคาถาดุดันเร่งเร้าขึ้นทุกที ทุกคนที่ร่วมพิธีตกอยู่ในภวังค์ของความขึงขังศักดิ์สิทธิ์และมีอำนาจ หน้าเทวะที่มีแสงสีแดงและเงาวูบไหวของไฟบูชาทาบทับ บุษกรเร่งบทสวด เหงื่อเต็มหน้าผากนาง การแสดงของนางเต็มไปด้วยพลังที่จะต้องสะกดทุกคนให้ศรัทธาและเกรงกลัวอำนาจนางให้ได้ มือบุษกรซัดกำยานลงอ่างไฟอีกกำใหญ่ ไฟลุกพรึบ
ลานบูชายัญ เลือด วัว-ควาย ไหลนองกับพื้น ฟ้าด้านหนึ่งปรากฏแนวเมฆสีเทาดำทะมึนก่อตัวขึ้นและขยายตัวอย่างรวดเร็ว เมฆดำนั้นครอบคลุมจันทรปุระทั้งเมืองเห็นสายฟ้าฟาดลงไกลๆ น้ำฝนที่เริ่มสาดเม็ดลงมา ทำให้เลือดที่นองพื้นไหลมาบรรจบกัน...กลายเป็นลำธารเลือดไหลไปตามพื้น
ปราสาทเทวะ คีรินขยับเข้ามาหาสูริยะ “เรียนองค์สูริยะ...ตอนนี้ข้างนอกปราสาทเทวะ ฝนตกทั่วแผ่นดินจันทรปุระแล้ว”
ทุกคนมองหน้ากันอย่างทึ่ง แล้วพากันแสดงคารวะต่อเทวะ บุษกรที่ยังอยู่หน้าแท่นบูชายิ้มกระหยิ่มกับลูกฟลุคครั้งนี้ นางยิ่งลำพองในอำนาจของตน แสงฟ้าแลบสาดเข้าหน้าบุษกร
วันใหม่ ท้องพระโรงวังสูริยะ เกศอาภา อริยะ สูริยะ ปุณณะ คีริน พร้อมหน้า
อริยะดีใจ “ราษฎรต่างพากันดีใจที่ท่านพ่อช่วยให้พวกเขาพ้นทุกข์ได้ในคราวนี้”