บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 6 หน้า 4
“เจ้าไม่เคยเปลี่ยน..ปฏิเสธไม่ยอมรับแม้กระทั่งความจริง”
“แล้วความจริงที่ไร้ความยุติธรรม ท่านยอมรับมันได้กระนั้นรึ”
“มิจฉาทิฐิ”
“ท่านอย่ามาขู่ข้าด้วยบาปเลย ข้าไม่กลัวสักนิด...ไม่เคยกลัว..โลหิตของไอ้คนโง่คนชั่วที่ชโลมลงบนศิลานั้น เพิ่มพลังชีวิตแก่ข้าเป็นทวีคูณ หากมิใช่ประสงค์จากเทวะ ให้โอกาสข้าทวงคืนความยุติธรรมแล้วมันจักเป็นเพื่อสิ่งใด” บุษกรหัวเราะอย่างผู้ชนะลำพองแล้วร่างค่อยๆ เลือนหายไปกับตา
เกรียงตะโกนตาม “บาปนี้ขอให้เป็นครั้งสุดท้ายที่เจ้าก่อ ข้าไม่ได้ขอเพื่อใคร แต่เพื่อตัวของเจ้าเอง”
ด้านหลังโรงแรม ปารมีช็อกตาค้างกับเรื่องที่ได้ยิน “ตายแล้วแก...น่ากลัว..น่าขนลุก ฆ่ากันตายคาบ้านที่แกใช้เป็นสตูถ่ายรูปเลยเนี่ยนะ”
“วันนี้ฉันถึงต้องหยุดงานอีกวันนี่ไง” โยสิตาบอกเซ็งๆ
“ขโมยมันงัดเข้าไปยังไง แล้วนี่แกมิกลายเป็นผู้ต้องสงสัย เป็นสายให้โจรรึไง”
“เขาอาจจะสงสัยแต่ไม่พูดออกมาก็ได้เพราะของมีค่าไม่มีอะไรหายซักชิ้น”
“แกจะคืนงานเขาไหมเนี่ยไอ้โย น่ากลัวจะตาย ต้องทำงานในที่ที่มีคนตายแบบนั้น..เป็นฉัน ฉันบ๊ายบายแล้วนะ”
“แกก็รู้ว่าฉันทำอย่างนั้นไม่ได้ ฉันอุตส่าห์เข้าใกล้ศิลาจารึกแผ่นนั้นเข้าไปทุกทีแล้ว ยังไงฉันก็คงไม่ถอยหรอก”
“แกรอนี่ก่อน ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บเดียว เดี๋ยวออกไปด้วยกัน” ปารมีกลับเข้าไปในโรงแรม
ลานจอดรถ โยสิตาเดินออกมากับปารมี โยสิตาเปรยบ่นๆ “ฉันว่าช่วงนี้ ฉันเจอแต่เรื่องแปลกๆ”
“ฉันเห็นด้วย สมควรไปให้พระท่านรดน้ำมนต์”
“มันแปลก แม้แต่ในความฝันเลยละแก”
“แกหมกมุ่นเรื่องอะไรเกินไปหรือเปล่า”
“เรื่องคนชื่อ เกศอาภา”
“แกเอาไปคิดมากจนฝันเป็นตุเป็นตะเลยเหรอ” ปารมีหัวเราะ “แล้วในฝันมีฉันเข้าไปเดินเพ่นพ่านด้วยรึเปล่า”
“มี”
“บ้า” ปารมีร้องลั่น
“มีแก มีพ่อฉัน มีผู้หญิงลึกลับน่ากลัวคนนั้น แล้วก็มี...”
เสียงแตรรถที่อยู่ข้างหลังดังขึ้นเหมือนทักทาย ทั้งคู่หันไปมองเพราะคิดว่าตัวขวางทางถนน
กฤตธรโผล่หน้าออกมาจากรถ “คุณสองคนจะไปไหนกัน”
ในซุปเปอร์มาร์เก็ต กฤตธรเข็นรถใส่สินค้าของใช้เดินตามหลังโยสิตาและปารมี
“เหนื่อยไหมคะคุณกฤต” ปารมีเอ่ยถาม