บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 23
เรือนเกศอาภา เกศอาภากับอุษา นั่งเย็บชายผ้าอยู่ด้วยกัน
อุษาปลาบปลื้ม “อีกหน่อยข้าก็คงได้เย็บผ้าผืนน้อยๆ เอาไว้ให้ลูกเจ้า หัวปีคนนึงท้ายปีคนนึง จะได้เป็นเพื่อนเล่นกัน”
เกศอาภาหยอกล้อ “เจ้ามัวแต่คิดเรื่องลูกคนอื่นมิคิดเลี้ยงลูกตัวเองบ้างรึไร”
อุษาหัวเราะ “อุ๊ย..ผัวยังมิมีแล้วจะมีปัญญามีลูกได้เยี่ยงไร”
“เจ้ามิคิดจักมีเองมากกว่า”
“ใครคิดจักมาเป็นผัวข้าก็คงกลัวว่าจักเคราะห์ร้ายกันทั้งนั้น”
“ก็แล้วถ้ามีคนมิกลัวเคราะห์ร้ายนั่นล่ะ”
“ก็แปลว่าคนคนนั้นยังมิรู้จักข้าดีพอ”
“อุษา...นี่ข้าพูดจริงนะ มีคนเขามาทาบทามสู่ขอเจ้ากับข้า” เกศอาภาน้ำเสียงจริงจัง
“คนคนนั้นมันต้องเสียสติเป็นแน่” อุษาหัวเราะงอหาย “อยากรู้จริงว่าใครกัน”
“ข้าว่าเจ้าก็รู้ดีว่าเป็นใคร” อุษาชะงัก เกศอาภาเอ่ยต่อ “คีรินเขาก็ไม่ใช่คนขี้ริ้วขี้เหร่อะไร ออกจะเป็นคนดีมาก..กล้าหาญมีน้ำใจที่สำคัญเป็นคนซื่อสัตย์แลรักเจ้าจริง”
อุษาทั้งอายและใจเต้นแรง แต่แสร้งกลบเกลื่อนอารมณ์หญิงนั้นไว้มิดชิดด้วยการระเบิดหัวเราะ “ข้ากลับมิเห็นสิ่งที่เจ้าว่ามาสักนิด”
“อุษา..เจ้าจักอยู่แลปรนนิบัติข้าไปจนแก่เฒ่ามิได้หรอกนะ”
อุษานิ่งไปเหมือนกัน “เจ้าคงเบื่อรำคาญข้ามิน้อย จึงได้เสือกไสไล่ส่งข้าไปเสียเยี่ยงนี้”
“มิใช่เยี่ยงนั้นเลยอุษา ข้ากลับรู้สึกว่าเจ้าทำหลายอย่างเพื่อข้ามามากพอแล้ว...ในเมื่อมีคนที่รักเจ้าอย่างจริงใจข้าก็อยากเห็นเจ้ามีความสุขเป็นการตอบแทนบ้าง”
ในสวน อุษาเดินมา..ใจเต้นระส่ำระสายใบไม้แถวนั้นรับเคราะห์เพราะถูกนางเด็ดดึงไปขยี้ขยำอย่างไร้เหตุผล
“ใบไม้นั่นมันทำความผิดอะไรรึ”
อุษาสะดุ้งเฮือก เงยหน้าขึ้นก็พบคีรินเดินตรงเข้ามา คีรินหน้าเป็นเหมือนยิ้มยั่ว ยิ่งทำให้อุษาที่กลัวเสียเชิง ปั้นหน้ายักษ์ใส่ “กงการอะไรของเจ้า”
“ข้าละออกจักเป็นห่วง เจ้าโกรธเคืองใครมารึ บอกข้ามาข้าจักไปสั่งสอนมันเอง”