บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 1 หน้า 3
“ยังอ่านไม่ออก ตัวอักษรของจันทรปุระ แต่พ่อว่า ถ้าคาดไม่ผิด หินแผ่นนี้อาจจารึกการสร้างเมือง”
“ว้าว...คุ้มเหนื่อยจริงๆ ค่ะพ่อ โยรู้แล้วว่าโยจะช่วยอะไรพ่อได้อีก...ถ่ายรูปไง”
“ดีมาก เพราะทุกวันนี้ทุกคนต้องทำงานแข่งกับเวลา ยังไม่ได้เก็บบันทึกด้วยภาพเลย”
ที่ห้องทำงานของกสินทร์ กำไลทองครึ่งวงยังวางอยู่บนโต๊ะ
กฤตธร เปิดประตูเข้ามาในห้อง “คุณพ่อครับ....คุณพ่อ”
กฤตธรได้ยินเสียงกสินทร์ใช้ห้องน้ำจึงคอย กฤตธรหันไปสะดุดตากับกำไลทองครึ่งวงบนโต๊ะ จึงขยับเข้ามาดูใกล้ๆ ด้วยความสนใจ เหมือนมีแรงดึงดูดกฤตธรค่อยๆ เอื้อมมือเข้าไปจะหยิบเศษกำไลขึ้นมาดู แต่ต้องชะงัก
กสินทร์ออกมาจากห้องน้ำพอดี “มาตามพ่อรึไง ตากฤต”
“ครับ แต่ยังพอมีเวลา ไม่ต้องรีบก็ได้ครับ คุณพ่อซื้อของเก่าอีกแล้ว”
“เห็นแล้วมันก็อดไม่ได้ ยิ่งของชิ้นนี้มันลึกมากนะ อายุกว่าพันปี อาจารย์เกรียงมาดูให้ยังว่าน่าจะเป็นยุคจันทรปุระ”
“อะไรนะครับ จันทรปุระ” กฤตธรถามสีหน้าแปลกใจ
“อาณาจักรโบราณ แต่เขาว่ากันว่าล่มสลายหายสาบสูญไปนานแล้ว พวกบ้าโบราณคดีกำลังพยายามค้นหาอยู่”
“นี่เข้าข่ายสมบัติของชาติเลยนะครับ”
“ขืนพ่อไม่เก็บซ่อนไว้ ของพวกนี้ก็เล็ดลอดออกไปอยู่กับฝรั่งอยู่ดี สู้ให้มันยังอยู่ในเมือนไทยก่อนไม่ดีกว่าเหรอ ซักวันศึกษาทำความรู้จากมันได้แล้ว พ่ออาจจะยกทั้งหมดที่มีให้ทางการไปก็ได้...ไป...ไปกันได้แล้ว” กสินทร์หันไปหยิบสูทที่แขวนไว้มุมนึง
กฤตธรยังสนใจกำไลเสี้ยวชิ้นนั้น เมื่อเอื้อมไปหยิบขึ้นมาดูก็เกิดพลังงานบางอย่างสว่างวาบเรืองแสงเป็นสีทองขึ้นรอบกำไลวงนั้น กฤตธรอัศจรรย์ใจเหมือนตัวเองตาฝาดไป
กสินทร์เร่ง “ไปกันได้แล้ว...ไป”
“ครับ...คุณพ่อ” กฤตธรวางกำไลนั้นลงที่เดิม แล้วเดินตามกสินทร์ออกไป, ก่อนออกจากห้องเขายังอดไม่ได้ที่ต้องหันกลับมามองมันอีกครั้ง
ที่ไซท์งาน ทีมงานกำลังทำงานกันอยู่ในหลุม ข้างๆ แคมป์โยสิตาถ่ายรูปวัตถุโบราณที่ทำโค้ดรหัสไว้เรียบร้อย จนมาถึงแผ่นศิลาจารึก... โยสิตาถ่ายภาพทุกมุมของแผ่นศิลานั้น ทุกอย่างเหมือนราบรื่นเป็นปกติ
พระอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้า ตะวันดวงโตมีสีแดงเข้มกว่าปกติ ทำให้บัวแดงที่บานเต็มบึงพลอยมีสีแดงเข้มกว่าปกติไปด้วย ในเต็นท์ที่พัก...โยสิตากำลังตรวจเลือกรูปที่ถ่ายลงคอมพ์ไว้ ในจอคอมพ์ฯ เป็นภาพถ่ายเศษชิ้นส่วน