บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 10 หน้า 3
กฤตธรกลับเข้ามาในบ้านใหญ่ กวินทร์กำลังปฐมพยาบาลเมธาวี คนใช้วิ่งพล่าน หายาลม ยาหม่อง “เกิดอะไรขึ้นครับ คุณพ่อ” กฤตธรตกใจที่เห็นสภาพเมธีรา
กสินทร์เอ่ยตอบ “หนูเมย์ เขาคงเครียดมาก เมื่อกี้ถึงกับคว้ามีดขึ้นมา”
“จะทำร้ายตัวเองเหรอครับ”
“ไม่รู้...พ่อไม่รู้”
กวินทร์กุมมือเมธาวีที่ร้องไห้ฟูมฟายหมดเรี่ยวแรง “คุณอย่าทิ้งเมย์ให้อยู่คนเดียวนะคะวินทร์ อย่าทิ้งเมย์ไว้คนเดียว เมย์กลัว...เมย์กลัว”
โยสิตาพยายามตั้งสมาธิกับการทำงาน แต่เหมือนมีพลังงานบางอย่างมารบกวนความรู้สึก ด้านหลังโยสิตาเหมือนมีใครจ้องอยู่ โยสิตาหันกลับมามองแต่ก็ไม่มีใคร ความสนใจตกไปที่ห้องทำงานเกรียง เพราะเหมือนได้ยินเสียงเหมือนเกรียงพูดคุยตอบโต้กับใครบางคนในห้อง แว่วๆ ฟังไม่ชัด
“เกินไปแล้ว เจ้าทำเกินไปแล้ว”
โยสิตาแปลกใจ แต่พยายามทำไม่สนใจดึงสมาธิกลับมาที่ทำงาน
“หุบปาก...เจ้าหลงในฤทธิ์อำนาจตัวเองมากเกินไปแล้ว”
โยสิตาหันกลับไปมองอีกครั้ง ตัดสินใจขยับเข้าไปใกล้ห้องเกรียง บุษกรหัวเราะน้ำเสียงเย้ยหยันไม่แยแส โยสิตาหยุดที่หน้าประตูห้องเกรียง พยายามตั้งใจฟัง
“นึกรึว่าข้าไม่มีวิธีจัดการกับเจ้า”
โยสิตาฟังไม่ถนัดกำลังจะเอาหูแนบประตู ประตูถูกเปิดออกมาทันที ..โยสิตาเผชิญหน้ากับเกรียง ต่างฝ่ายต่างตกใจ เกรียงก็ปั้นหน้าไม่ถูก
“ขอโทษค่ะ อาจารย์ ดิฉันไม่ได้ตั้งใจ” โยสิตาเลิ่กลั่ก
“ฉันต่างหาก ต้องขอโทษหนู อาจจะคุยโทรศัพท์เสียงดังไปหน่อย ไม่มีอะไรหรอก ขอโทษด้วย”
เกรียงกำลังจะออกมาจากห้อง โยสิตาทันได้เห็นกลุ่มหมอกควันสีเทา-ดำ ที่ก่อรูปร่างคล้ายจะเป็นรูปร่างคน ฟุ้งๆ มีร่างบุษกรจางๆ อยู่ในหมอกควันนั้น บุษกรมองประสานสายตามาเหมือนจะหัวเราะเยาะ ยังไม่ทันจะช็อกเต็มตา ประตูก็ถูกปิด เกรียงเดินออกไป
โยสิตาขับรถด้วยความเครียดเพราะจมอยู่กับความคิดของตัวเอง นึกถึงภาพตอนก่อนประตูจะถูกปิด โยสิตาเห็นบุษกรแสยะยิ้มในกลุ่มหมอกควันดำ “บุษกร....บุษกร....”
ที่หลังคารถ เหมือนมีก้อนหนืดๆ สีดำ ค่อยๆ ไหลย้อยลงมาทางกระจกหน้ารถ มันเหมือนเส้นผมยาวๆ ของคน...และอย่างรวดเร็วในพริบตา บุษกรก็โผล่หน้าพรวดลงมาห้อยหัว หน้าตาเป็นปีศาจ โยสิตาตกใจสุดขีด เหยียบเบรกกะทันหัน ทุกอย่างเป็นสีดำ พร้อมกับเสียงเบรกและตามด้วยเสียงรถปะทะชนกันวินาศสันตะโร