บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 2 หน้า 5
“เราสนิทกันมากตั้งแต่เรียน มัธยม แล้วค่ะ” ปารมียังอยากแนะนำต่อ
แต่โยสิตารีบห้าม “พอได้แล้วแก”
“ผมยังติดค้างคุณอยู่นะครับ ยังไม่ได้ตอบแทนน้ำใจคุณเลย”
“อะไรวะ โย” ปารมีงง
“บอกแล้วว่าไม่จำเป็นค่ะ แต่ถ้าจะกรุณาแค่ช่วยปฏิบัติต่อเพื่อนดิฉันให้ดีขึ้นหน่อยก็พอค่ะ ในฐานะเจ้านาย ลูกน้อง เพื่อนดิฉันตั้งใจทำงานอย่างทุ่มเท ทำกำไรให้โรงแรมของคุณตั้งเท่าไหร่ คุณเคยคิดข้อนี้ไหม ดิฉันว่าแค่ข้อกล่าวหาว่าหัวเราะเสียงดังเกินไป มันเป็นเหตุผลที่ดูไร้สาระไปหน่อยค่ะ”
กฤตธรได้ยินก็เป็นงงเอาจริงๆ
“ไอ้โย” ปารมีสะกิด
“แกควรจะบอกเขาไปตรงๆ ในฐานะมนุษย์คนนึง ถึงแกจะเป็นแค่ลูกจ้างก็ไม่ได้หมายความว่าแกไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดเพื่อปกป้องตัวเอง” โยสิตาว่าต่อ
“ไอ้โย คนละคน” ปารมีสะกิดหยิก ฝืนยิ้ม
“คนเรามันมีข้อบกพร่องกันได้ทั้งนั้น ไม่มีใครสมบูรณ์แบบหรอก แต่คุณควรมองข้อดีของคนอื่นให้มากกว่าข้อเสียในตัวเขา ...แกว่าอะไรนะ” โยสิตาว่าต่อ แต่ได้ยินปารมีพูดแว่วๆ เลยหยุดถาม
“คนละคนกัน...เจ้านายฉันมีหลายคน แต่คนที่มีเรื่องกะฉันไม่ใช่คนนี้” ปารมีฝืนยิ้ม พูดไม่ขยับปาก
กฤตธรยิ้มเปิดโลก โยสิตาหน้าแตกเป็นเสี่ยงๆ
บ้านอธิน อธินหัวเราะอารมณ์ดี “ก็ขอโทษเขาไปก็สิ้นเรื่องนี่ลูก”
โยสิตากำลังแยกผ้าที่เก็บมาจากการซัก “ก็โยไม่ทันได้ขอโทษนี่คะพ่อ”
“อ้าว ไหงเป็นงั้นล่ะลูก”
“ก็เขาหัวเราะโยนี่ค่ะ ยัยผักบุ้งก็ตัวดีผสมโรงไปด้วย โยอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน ก็เลยวิ่งหนีออกมาเลย” อธินหัวเราะ“นี่พ่อก็สมเพชโย อีกคนใช่ไหมคะเนี่ย”
“ไอ้เรื่องเสียฟอร์มนี่มันไม่เข้าใครออกใครหรอกลูก ขอโทษซะก็จบ”
“คงไม่จำเป็นมั้งคะ เพราะโยไม่คิดว่าโยกับเขาจะต้องเจอกันอีก แค่นี้พอค่ะ สาธุ สาธุ สาธุ” โยสิตาพนมมือท่วมหัว
“แล้วแต่บุญทำกรรมแต่ง เถอะลูกเอ๊ย” อธินหัวเราะไม่เลิก เดินออกไปรดน้ำต้นไม้
โยสิตาเคาะพื้นสามทีล้างอาถรรพ์
พระจันทร์ค่อยๆ ถูกเมฆดำจางๆ เคลื่อนเข้าบัง โยสิตากำลังนั่งตรวจงานในจอคอมพ์ เลือกภาพพรีเวดดิ้ง บ่าว-สาว ที่ถ่ายในวันนี้ โยสิตาตาปรอย เพราะความง่วงและเพลีย จนสุดท้ายคอพับคออ่อน หลับลง ภาพในจอคอมพ์จู่ๆ ก็ดับหายไปทั้งหมด
บุษกรกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู “เกศอาภา....เกศอาภา”