บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 12 หน้า 5
กฤตธรพยายามเขย่าตัว ตบแก้มเมธาวีเบาๆเพื่อเรียกให้คืนสติ “เมย์..เมย์.. ได้ยินพี่ไหม” เมธาวีนิ่ง กฤตธรหันไปมองที่ประตู ตั้งใจจะตะโกนเรียกใครๆมาช่วย เมธาวีปรากฏหน้าบุษกรทับซ้อน แว่บเดียว “ใครอยู่แถวนี้บ้าง”
ยังไม่ทันจบประโยค มือเมธาวีก็ตะปบแขนกฤตธรไว้หมับ กฤตธรหันกลับมาที่เมธาวี
โยสิตาขึ้นบันไดมาจนถึงชั้นบน แปลกใจที่เห็นร่างจางๆ ของผู้หญิงมากกว่า เดินมาตามทางเดินหน้าห้องต่างๆ จนเห็นหน้าห้องกฤตธรที่ประตูถูกเปิดแง้มเอาไว้อยู่ โยสิตามองผ่านประตูที่เปิดแง้ม กฤตธร เหมือนทำอะไรบางอย่างบนเตียงกับเมธาวี ชวนให้เข้าใจผิด โยสิตาใจหายวาบ ช็อก ตกใจ เสียความรู้สึกอย่างรุนแรง รีบผละถอยออกมาทันที
ในห้องเมธาวีเหมือนพยายามกอดรัดกฤตธร เสื้อผ้าหลุดลุ่ย “เมย์...เป็นอะไรเนี่ย” กฤตธรมัวแต่สาละวนกับการปัดป้องเลยไม่ทันได้เห็นหน้าเมธาวี ถูกซ้อนทับด้วยหน้าบุษกร บุษกรหันมามองทางประตู แสยะยิ้มอย่างสาแก่ใจ
โยสิตารีบลงบันไดมาหน้าชาด้วยหลายอารมณ์ วางถุงเสื้อเอาไว้มุมหนึ่ง แล้วเดินไปหิ้วกระเป๋ากล้องและอุปกรณ์ออกไปจากบ้านทันที แม่บ้านที่นอนหมดสติอยู่มุมหนึ่ง ฟื้นตื่นขึ้น งงงัน ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง
เมธาวีกอดรัดฟัดเหวี่ยงอย่างเร่าร้อน “เมย์ ทำอะไรอย่างนี้ ปล่อย พี่บอกให้ปล่อย” กฤตธรสะบัดออกอย่างแรงแล้วผละหนีออกมา กฤตธรตะโกน “ใครอยู่แถวนี้ มาช่วยดูคุณเมย์หน่อย” กฤตธรรีบมาที่ประตู “นายวินทร์ นายวินทร์”
เมธาวีระเบิดเสียงหัวเราะออกมา หน้าบุษกรซ้อนทับหน้าเมธาวี...เสียงหัวเราะก็เหลื่อมทับกันเป็นสองเสียง แล้วจู่ๆเมธาวีก็ฟุบพับหมดสติสิ้นสภาพ ร่างบุษกรผละออกจากร่างเมธาวีก่อนจะฟุบหมดสติ
“ท่านไม่มีวันจะได้สมหวังกับมันหรอก” ร่างบุษกร เลือนหายไป แม่บ้าน-คนใช้ รีบวิ่งเข้ามาในห้อง
แม่บ้านใช้โทรศัพท์บ้าน “ค่ะๆ รีบมาเลยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ”
กฤตธรเดินวนไปวนมาด้วยความกังวล จนเห็นถุงใส่เสื้อวางอยู่มุมหนึ่ง หยิบขึ้นดู
“คุณหมอกำลังมาค่ะ”
“โทรบอกนายวินทร์ด้วย” แม่บ้านกำลังจะกดเบอร์โทรออก กฤตธรถาม “นี่เสื้ออะไร”
“คุณโยเธอฝากเอาไว้ให้คุณค่ะ” แม่บ้านงงกับตัวเองเพราะเหมือนความจำขาดหายไปช่วงหนึ่ง “เอ...แล้วทำไมมาอยู่ตรงนี้ ดิฉันว่าดิฉันจะเอาไปวางที่ห้องอาหารแล้วนะคะ”
กฤตธรวางถุงเสื้อแล้วเดินออกไป