บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 10 หน้า 5
“ซูซูคิดว่าสนุกพี่ก็ว่าสนุก”
“ทรงออกไปนานจนน้องคิดว่าไม่พอพระทัย”
“มีข้อราชการบางอย่างที่พี่ต้องคิดตัดสินใจ”
“เรื่องอะไรหม่องหม่องบอกน้องได้ไหม”
“เรื่องเล็กน้อยซูซูอย่าสนใจเลย”
การแสดงจบลงพอดี กษัตริย์เหความสนใจด้วยการหันไปปรบมอให้นักแสดง ปัทมสุดาหันไปปรบมือให้ สีหน้าแสดงความปลาบปลื้มชื่นชม กษัตริย์คิดหนักจะจัดการเรื่องมิ่งหล้ายังไงดี ปัทมสุดาคลายยิ้มขณะปรบมือ คิดไม่ออก เรื่องอะไรกันแน่
เรือนรับรองมิ่งหล้า ฟองจันทร์เล่า
“ขากลับปะปนออกมากับพวกช่างฟ้อนเจ้า เลยไม่เป็นที่ผิดสังเกต”
“แม่ละเป็นห่วงจนแทบเป็นบ้า”
“ต่อให้ลูกถูกทหารจับตัวในฐานะลักลอบเข้าวัง ลูกก็ไม่กลัวเป็นเรื่องดีเสียอีกไม่ใช่เหรอเจ้าแม่ ความจะได้รู้ไปถึงพระเนตรพระกรรณเสียที”
“แล้วศักดิ์ศรีล่ะลุก ลูกลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไง”
“เอาเถอะเจ้าแม่ ไม่เกินวันพรุ่งเตรียมตัวให้ดีเถอะ เราจะต้องได้เข้าเฝ้ากษัตริย์เมืองมัณฑ์แน่”
ตอนเช้า ห้องทำงานคุ้มศุขวงศ์ จดหมายฉบับหนึ่งถูกยื่นให้แม้นเมือง ลายมือภาษาอังกฤษ แม้นเมืองรับจดหมายฉบับนั้นมาดู
“นี่เป็นจดหมายจากบริษัทบริติชบอร์เนียว พี่อยากให้น้องอ่านดูให้ละเอียด แล้วร่างจดหมายโต้ตอบกลับไป ว่าเงื่อนไขข้อที่หนึ่งถึงสี่ เรายินดีและยอมรับได้ แต่ข้อที่ห้าและหกเราขอต่อรองด้วยการเปิดเจรจาใหม่ น้องจะช่วยพี่ได้ไหมแม้นเมือง”
“เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญเป็นความลับของบ้านเมืองเจ้าแน่ใจแล้วหรือ ที่จะให้ข้าเจ้าล่วงรู้”
“แม้นเมือง ถึงเวลานี้แล้วน้องยังไม่เชื่อมั่นอีกรึ ว่าน้องคือส่วนนึงของเชียงคำและส่วนนึงของชีวิตพี่...”
แม้นเมืองนั่งงันเพราะความจริงใจจากศุขวงศ์
“เพราะฉะนั้น...ไม่มีเหตุผลอะไรที่พี่จะไม่ไว้ใจน้องนะแม้นเมือง”
แม้นเมืองสะท้านจนต้องหลบสายตาศุขวงศ์ คำแก้วคลานเข้ามาในห้อง “เจ้าศุขวงศ์เจ้า”
“มีอะไรคำแก้ว”
“เจ้าละอองคำเปิ้นมาหาเจ้า”