รีเซต

บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 8 หน้า 2

บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 8 หน้า 2
Pannaput_tvs
11 กันยายน 2560 ( 10:24 )
6.9M
รากนครา ตอน 8
19 หน้า

“ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว เรารู้อยู่แล้วว่าท่านจะพูดอะไร ท่านจะยืนยันว่าไอ้พวกฝรั่ง มันยิ่งใหญ่การต้านทานพวกมันมีแต่จะทำให้เราต้องพินาศ และในโลกนี้ก็มีแต่สยามเท่านั้นฉลาดพอจะเอาตัวรอดจากพวกมันได้” หน่อเมืองหัวเราะเยาะ “ยิ่งพูดไปก็จะมีแต่ความขัดแย้ง เรากับท่านคิดเห็นไม่เคยตรงกันอยู่แล้ว มีแต่จะบานปลายไปเปล่า ๆ  เราจะทำในสิ่งที่เราเชื่อ ท่านก็ทำในสิ่งที่ท่านเชื่อ ต่างคนต่างทำ อย่ามาขัดขวางกันก็แล้วกัน”

ศุขวงศ์จ้องเขม็ง หน่อเมืองเสียงเหี้ยม “อย่าขวางทางเชียงเงิน ใครขวางมันต้องชดใช้ด้วยชีวิต ขอบอกว่าที่ไหนเมื่อไรก็ต้องชดใช้”

“ท่านกำลังขู่เราหรือเปล่า เจ้าอุปราช ขอรับรองว่าการกระทำทุกอย่างไม่ว่าจะเมื่อนี้ หรือเมื่อหน้า ก็เพราะปรารถนาดี ทำเพื่อมิ่งหล้าและเชียเงินในฐานะญาติ ไม่ใช่การขวางทาง”

“เราจะทำจริงตามที่พูดเรียกว่าการขู่ไม่ได้หรอก เจ้าศุขวงศ์ขอบอกอีกครั้ง ว่าอย่าขวางทางเชียงเงิน เราต่างคนต่างทำไป ตามความเชื่อของตัวเองก็แล้วกัน”

ศุขวงศ์มองอย่างไม่ยำเกรงสะทกสะท้าน สองคนเผชิญหน้ากันอย่างไม่มีใครกลัวใคร

 

ศุขวงศ์เดินกลับมาถึงบริเวณปางพัก เมาจนหน้าแดงเพราะเหล้าที่กินเข้าไป ศุขวงศ์มองไปที่เรือนอย่างเจ็บปวดผิดหวัง นึกถึงคำพูดของหน่อเมือง

“เชียงเงินส่งอะไรไปเป็นบรรณาการไปตอบแทนเมืองมัณฑ์ ไม่ควรให้ใครล่วงรู้ระแคะระคาย และไม่ควรให้ทราบถึงพระเนตร พระกรรณ ป่านนี้บรรณาการชิ้นนั้นคงถึงกำแพงเมืองมัณฑ์เรียบร้อยแล้ว ท่านเคยพยายามขวางขบวนบรรณาการของเชียงเงินมาแล้ว คราวนี้ก็คงจบกันได้เสียที ท่านไม่มีทางขวางได้อีกแล้ว ทั้งเราทั้งแม้นเมืองต้องลงทุนสูงนักเพื่อยึดตัวท่านไว้” ศุขวงศ์แปลกใจว่าหน่อเมืองพูดถึงอะไร ความเมาทำให้หน่อเมืองโพล่งระบายออกมา “ยึดตัวท่านไว้กับขบวนยังไงล่ะ เราจับตามอง ท่านทุกฝีก้าวในยามกลางวัน ไม่ให้ท่านปลีกตัวออกจากขบวนไป ยับยั้งขวางทางใครได้ ส่วนแม้นเมืองก็รับหน้าที่ตอนกลางคืน....”

หน่อเมืองยิ้มเยาะอย่างเห็นศุขวงศ์เป็นเบี้ยไล่ ศุขวงศ์เหมือนเพิ่งรู้ความจริงและตัวเองโง่เง่าสิ้นดี

 

ที่ปางพัก ศุขวงศ์คิดย้อน ตอนเข้ากอดแม้นเมืองที่ผวาตื่นเพราะฝันร้ายแม้นเมืองดูอ่อนแอเปราะบาง ศุขวงศ์ตีความได้ว่าแค่มารยาหลอกลวง

ศุขวงศ์ก้าวขึ้นบันไดปางพัก

 

ในห้องนอนปางพัก แม้นเมืองที่นอนตะแคงลืมตาอยู่ เหมือนได้ยินเสียงฝีเท้าของศุขวงศ์ แม้นเมืองขยับลุกขึ้นนั่งเพราะตั้งใจรอ และมีเรื่อง สำคัญจะต้องพูดคุย


19 หน้า