บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 23 หน้า 2
ห้องนอนคุ้มเจ้าศุขวงศ์ ศุขวงศ์กำลังจัดเสื้อผ้าลงกระเป่าเดินทาง คำแก้วเข้ามาพร้อมชุดเดินป่า
“มีอะไรคำแก้ว”
“เจ้าแม้นเมืองให้ข้าเจ้าเอาชุดนี่มาส่งเจ้าน้อยเจ้า” ศุขวงศ์หันมามองรับชุดนั้นไปแล้ววางลงมุมหนึ่ง
คำแก้วยังไม่ขยับไปไหน “มีอะไรอีกคำแก้ว”
“คำแก้วรู้ว่าเรื่องของเจ้านายคำแก้วไม่ควรสอดรู้สอดเห็น...แต่คำแก้วขอถามคำเดียว...เมื่อไรเจ้าน้อยจะให้เจ้าแม้นเมืองกับเจ้าแก้วกลับมาอยู่ที่เรือนนี้เหมือนเดิมเจ้า”
ศุขวงศ์นิ่งงันไป “เจ้าแม้นเมืองของเจ้าเลือกที่จะไปด้วยตัวของเขาเองคำแก้ว”
คำแก้วยังงง เหมือนสองฝ่ายพูดไม่ตรงกัน
“สำหรับนายของเจ้า หน้าที่สำคัญกว่าอะไรทั้งนั้น ไม่มีอะไรหยุดยั้งเขาได้แม้แต่”
ศุขวงศ์พูดได้แค่นั้นเพราะคำสุดท้ายที่อยากจะพูดจุกแน่นในอก
“ขอบใจนะ เราฝากดูแลนายของเจ้าให้ดีด้วย” ศุขวงศ์ทำทียุ่งกับการจัดกระเป๋า คำแก้วจำใจคลานถอยออกไป ศุขวงศ์มองชุดเดินป่าแล้วยิ่งปวดใจ
คุ้มเรือนคำ ตอนค่ำ แม้นเมืองนั่งกินข้าวร่วมสำรับกับเรือนคำ บัวผัน คำแก้ว ปรนนิบัติดูแลอยู่ห่างๆ
ศุขวงศ์ขึ้นเรือนมา “เจ้าน้อย กินข้าวกินปลารึยังมากินข้าวกับย่ามา”
แม้นเมืองเหลือบหันไปมองแว่บเดียวเมื่อรู้ว่าศุขวงศ์มา “หลานกินมาแล้วเจ้าย่า”
“กินข้าวคนเดียวมันจะไปอร่อยได้ยังไงกัน”
“งานการรัดตัว หลานกินแค่พอให้หายหิวเท่านั้นเองเจ้าย่า...หลานมาลา เจ้าย่าเพราะพรุ่งนี้คงออกเดินทางแต่เช้าตรู่” แม้นเมืองล้างมือเช็ดมือเสร็จพอดี “ข้าเจ้าขอตัวไปดูภูแก้วก่อนนะเจ้า”
แม้นเมืองขยับถอยคลานออกมา ศุขวงศ์นิ่งงัน เรือนคำได้แต่มองคนโน้นทีคนนี้ที
“คนนึงมาคนนึงก็ไป นี่ทิฐิอะไรกันนักหนา”
“หลานกำลังจะต้องไปทำงานสำคัญเพื่อบ้านเมือง หลานอยากขอพรจากเจ้าย่าด้วยเจ้า”
“ความตั้งใจแน่แน่วที่จะทำความดี เป็นพรที่ประเสริฐที่สุดที่เจ้ามีอยู่ในตัวเจ้าเองอยู่แล้ว...ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองเจ้าให้แคล้วคลาดจากภัยอันตรายทั้งปวง” ศุขวงศ์กราบลงบนตักเรือนคำ
“จะไม่ได้เห็นหน้ากันอีกตั้งหลายวัน เจ้าควรไปพูดคุยกับเมียเจ้าเสีย มีอะไรค้างคาในใจก็เปิดอกคุยกันเสียให้รู้เรื่องไม่อย่างนั้นจะยิ่งทรมานใจกันทั้งสองฝ่าย” ศุขวงศ์ยังนิ่ง