บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 9 หน้า 5
“สายตาของท่านเหมือนชั่วชีวิตนี้เพิ่งจะได้พบกับสิ่งที่ค้นหามานานแสนนาน”
ข่ายคำสมหวัง “วันนี้เป็นวันโชคดีของลูก เพราะแหวนของแม่นำโชคแท้ๆ”
ข่ายคำจับมือมิ่งหล้าขึ้นมาจะชื่นชมแหวน แต่ต้องชะงัก เพราะไม่มีแหวนวงนั้นติดมือกลับมาแล้ว
ฟองจันทร์ก้มหน้าไม่กล้าสบตา “ใช่เจ้า แหวนวงนั้นของเจ้าแม่นำโชคให้ลูกจริงๆ”
กลางวัน ในสวนข้างเรือน คุ้มเจ้าศุขวงศ์ เมล็ดจากฝักต้มชมพูป่า ถูกเทจากถุงใส่มือ อินทรมองเมล็ดพันธุ์ในมือและยิ้ม “เมล็ดต้นชมพูป่า”
“ใช่...อินทรช่วยเราหน่อยเถอะ ฝากให้คนสวนเพราะเมล็ดต้นชมพูป่าพวกนี้ให้เราด้วย”
“เจ้าจะเอาไปปลูกที่ไหนเจ้า” อินทรยิ้ม
“เราเองก็ยังไม่รู้ ไม่รู้ว่าเจ้าน้อยเปิ้นจะอนุญาติให้เราปลูกตรงไหนได้บ้าง ที่จะไม่เกะกะรกหูรกตาเปิ้น”
“เจ้าตามอินทรมาทางนี้หน่อยเถอะเจ้า” แม้นเมืองเดินตามอินทรไปอย่างงงๆ ไม่ไกลจากตรงนั้น คนสวนกำลังรดน้ำลงพื้นที่เหมือนทำแปลงเพาะปลูกพันธุ์เอาไว้อย่างปราณีตพิถีพิถัน
“เราหวังว่าจะไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป”
“เจ้าเป็นเจ้าของคุ้มนี้เจ้าต้องการอะไร ขอให้ออกคำสั่งมาอย่างเดียว ไม่มีอะไรเป็นการรบกวนเลยเจ้า....ละอ่อน....เพาะเพิ่มลงไปอีก” อินทรเทเมล็ดชมพูป่าใส่มือคนสวน “เจ้า”
“ดูแลรดน้ำให้ดีนะ ทุกเมล็ดต้องงอก ทั้งของเจ้าน้อยของเจ้าแม้นเมือง”
“รับประกันเจ้า”
แม้นเมืองสงสัย “หมายความว่าอย่างไรอินทร”
“เมื่อวานเจ้าน้อยก็เอาเมล็ดต้นชมพูป่ามาให้อินทรเหมือนกันเจ้า สั่งให้เพาะให้ขึ้นเป็นต้นให้ได้ คงเป็นชมพูป่าจากเชียงเงินดงเดียวกันกับที่เจ้าเก็บมาเหมือนกันเจ้า”
“เจ้าน้อยเปิ้นก็เก็บมาเหมือนกันรึ”
“เจ้า...เจ้าน้อยเปิ้นกำชับอินทรว่าอย่าเพิ่งบอกเจ้าแม้นเมือง เปิ้นอยากทำให้เจ้าแม้นเมืองประหลาดใจเจ้า”
แม้นเมืองรู้สึกประหลาดใจจริง ๆ อย่างที่อินทรว่า แต่นอกจากประหลาดใจแล้วยังรู้สึกปิติจนหน้าแดงด้วย
เขียนจันทร์วิ่งหน้าตื่นเข้ามาจากทางหนึ่ง “เจ้าแม้นเมืองเจ้า เจ้าแม้นเมือง”
“อะไรกันเขียนจันทร์”
“ข้าเจ้าจนปัญญาแล้วเห็นมีก็แต่เจ้าน่ะแหละที่จำกำราบได้..เจ้าช่วยด้วยเถอะเจ้า”
แม้นเมืองสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น