บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 3 หน้า 2
หอหลวง มิ่งหล้ายังเดินตามหาแม้นเมือง “ใครเห็นแม้นเมืองบ้าง”
บริวารที่ผ่านมาต้องคุกเข่าลงกับพื้น “บ่เห็นเลยเจ้า”
ข่ายคำเข้ามาทางข้างหลัง “แม่เห็นเจ้าเที่ยวตามหาแม้นเมือง ไปจนทั่วคุ้ม แม่ว่าเจ้าจะติดแม้นเมืองเกินไปแล้วนะมิ่งหล้า”
“ไม่ได้เป็นอย่างนั้นหรอกเจ้าแม่ ลูกแค่ต้องการให้แม้นเมืองอยู่ในสายตาลูกตลอดเวลาเท่านั้น”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีแล้ว กดได้ก็ต้องกด ถึงจะเป็นพี่ แต่แม้นเมืองก็ต่ำศักดิ์กว่าลูก สิ่งที่ดีที่สุดลูกต้องได้เลือกก่อนแม้นเมืองเสมอ ขืนไม่กดเอาไว้สักวันแม้นเมืองจะแย่งชิงของที่สมควรจะเป็นของลูกไป จำคำแม่ไว้ให้ดี”
“เจ้า..เจ้าแม่”
ดงชมพูป่า แม้นเมืองยังจับจ้องอยู่ที่ลูกนก ที่ถูกปล่อยให้จับกิ่งไม้ข้างบนอย่างลุ้น โดยไม่ได้สังเกตุว่าตัวเองตกเป็นเป้าสายตาศุขวงศ์ระยะใกล้
“พ่อแม่นกมาแล้วเจ้า ประเดี๋ยวมันคงพาลูกกลับรังได้...ค่อยยังชั่วหน่อย”
“ยังหรอกแม้นเมือง เราต้องรอดูอีกนิด พ่อแม่นกอาจไล่จิกตีมันเพราะไม่ยอมรับมันอีกแล้วก็ได้”
“ถ้าเป็นจริงอย่างเจ้าว่า ข้าเจ้าก็ทำบาปหนัก ที่ไปจับตัวลูกนกเข้า”
“ถ้าจะเป็นบาปหนัก พี่ก็ร่วมทำบาปกับเจ้าด้วยนั่นแหละ เพราะพี่ก็จับลูกนกตัวนั้นด้วยเหมือนกัน”
แม้นเมืองสะดุดหูคำพูดศุขวงศ์ สายตาที่มองลุ้นลูกนกอยู่ เคลื่อนมาที่หน้าศุขวงศ์ แล้วต้องนิ่งงันเหมือนถูกสะกด
รอยยิ้มของศุขวงศ์เต็มไปด้วยความหมายมากมาย
“พี่ว่าเราขยับไปหลบทางโน้นกันเถอะ ขืนพ่อแม่นกเห็นเรา มันอาจจะไม่กล้าลงมารับลูกมันก็ได้”
แม้นเมืองจำใจขยับตาม ศุขวงศ์ไปหลบหลังโคนไม้มุมหนึ่ง แทนสายตาใครคนหนึ่ง เห็นแม้นเมืองศุขวงศ์ ที่ใกล้ชิดกัน มองขึ้นไปบนกิ่งไม้สูง มีการพูดคุยกันเป็นระยะ
ห้องมิ่งหล้า
“ที่ไหน เจ้าเห็นนางที่ไหน”
“ที่ดงชมพูป่าเจ้า”
“นางไปดักคอยเจ้าศุขวงศ์ หรือบังเอิญเจอกัน”
“ข้าเจ้าไม่แน่ใจ แต่เห็นทั้งคู่คุยกันอยู่นาน”
“คุยเรื่องอะไร”
“ข้าเจ้าไม่ รู้ ข้าเจ้าเห็นไกลๆข้าเจ้าไม่กล้าเข้าไปฟังใกล้ๆเจ้า
มิ่งหล้าเดือดพล่านในใจ ความมั่นใจในตัวเองถูกทำลายไปมากกว่าครึ่ง บริวารยังก้มหน้าพับเพียบอยู่ที่เดิม
มิ่งหล้าถอดแหวนทองวงเกลี้ยงที่สุดออกจากนิ้วแล้วโยนใส่หน้าบริวาร แหวนตกลงกลิ้งบนพื้นตรงหน้าบริวารบริวารรีบตะครุบเก็บ “ปิดปากเจ้าไว้ให้ดี”