บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 3 หน้า 4

แม้นเมืองว้าวุ่นใจอีกครั้ง หน้าแดงโดยไม่ รู้ตัว

บ้านรับรอง อินทรเข้ามาและพบว่าศุขวงศ์นั่งอยู่มุมหนึ่ง

“เจ้ากลับมาเสียเย็น..เจ้ามิ่งหล้าเป็นยังไงบ้างเจ้า”

“มิ่งหล้าเหมือนเด็กที่อยากเรียนรู้ความเป็นไปของโลก เรารู้สึกต่อมิ่งหล้าเหมือนเป็นน้องสาว นี่หากว่ามิ่งหล้ามีอิทธิพลต่อเชียงเงิน คงไม่ยากที่จะเปลี่ยนความคิดบางอย่าง”

“เจ้าอดเปรียบเทียบกับอีกคนไม่ได้อยู่ดี”

“ถึงภายนอกจะดูเข้มแข็งยังไง แม้นเมืองก็มีด้านของความอ่อนโยนนะ”

“แม้นเมืองคงถูกอบรมสั่งสอนมาให้เป็นผู้นำให้รู้จักเก็บงำความรู้สึก”

“ถ้าจะเปรียบเป็นหนังสือ เราว่าพี่น้องสองคนนี้ เป็นหนังสือที่ต่างกันโดยสิ้นเชิงเล่มนึงอ่านง่ายอ่านเที่ยวเดียวก็

เข้าใจทะลุปรุโปร่ง แต่อีกเล่มนึงต้องใช้เวลาอาจต้องใช้ความพยายามที่จะเข้าใจตัวหนังสือในนั้น ความน่าสนใจ

ต่างกันนะอินทร”

ห้องแม้นเมือง แม้นเมืองพรวดพราดกลับเข้ามาในห้อง ปิดประตูแล้วยังยืนคาอยู่ตรงนั้น ใจยังเต้นไม่เป็นส่ำ

“เป็นอะไรไปแม้นเมือง”

แม้นเมืองสะดุ้งเฮือก หันกลับมาทันที มิ่งหล้ายืนอยู่มุมหนึ่งในห้อง

“พี่วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา เหมือนถูกใครไล่ แล้วเกาะประตูอยู่อย่างนั้นนานแล้วนะ”

แม้นเมืองทั้งโกรธ ทั้งอาย ทั้งรู้สึกผิด ต้องกลบพิรุธทั้งหมด “ไม่มีอะไร.. น้องมาตั้งแต่เมื่อไรมิ่งหล้า”

“มารอพี่อยู่พักใหญ่แล้วละ แต่นี่แน่ะแม้นเมืองอย่ามาหาเรื่องซักถามเฉไฉไม่ตอบคำถามของน้องดีกว่า.. พี่เป็นอะไรถึงได้ทำท่าแปลกๆหน้าก็แดงด้วย”

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร  พี่ไปช่วยงานที่หอหน้า ขากลับเข้ามาแดดมันร้อนไปนิด ก็เลยรู้สึกคล้ายเอ้อ...คล้ายจะเป็นลม”

“อย่างนั้นหรือ...” มิ่งหล้าเดินเข้ามาเผชิญหน้าแม้นเมืองระยะใกล้อย่างต้องการจับผิด ทั้งที่หน้ายิ้มละไม

แม้นเมืองพยายามทำกล้า สบตา ไม่ให้เห็นพิรุธใดๆ มิ่งหล้าเอื้อมมือมากุมมือแม้นเมือง

“ตอนนี้เป็นยังไงบ้างล่ะ ดีขึ้นรึยัง ยังเหมือนจะเป็นลมอยู่ไหม น้องจะได้ให้ใครไปเอายามาให้”

“ไม่ต้องหรอก มิ่งหล้าพี่หายดีแล้ว”

“แน่นะ  แต่น้องว่ามือพี่ยังเย็นเฉียบอยู่เลยนะแม้นเมือง แน่ใจหรือว่าไม่มีอะไรแอบซ่อนปิดบังอยู่”

แม้นเมืองไม่หลบสายตามิ่งหล้าที่จ้องเขม็งมาอย่างคาดคั้น

“มีอะไรละก็ต้องเล่ามาดีๆนะแม้นเมือง รู้ไหมว่าพี่ไม่มีทางปิดบังน้องได้หรอก..ไม่ช้าก็เร็วพี่ต้องเล่า เพราะเราไม่เคยมีความลับต่อกัน..จริงไหม”