บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 4 หน้า 2
“เจ้าหลวงขอพบเจ้ามิ่งหล้า ให้ไปเฝ้าเดี๋ยวนี้เลยเจ้า”
“เอ๊ะ .. เรื่องอะไร” มิ่งหล้าร่าเริงกระตือรือล้น
“บ่ฮู้เจ้า”
“คงมีเรื่องสำคัญ...น้องรีบไปเถอะ เจ้าพ่อจะคอย”
“แต่พี่อย่าไปไหนนะแม้นเมือง น้องกลับมาต้องเห็นพี่รออยู่ที่นี่นะห้ามหนี กลับห้องไปเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นน้องไม่ยอมจริงๆด้วย” มิ่งหล้ายิ้ม ออกไป แม้นเมือง.. จำใจยอมรับคำสั่งทั้งที่ท้อแท้เหนื่อยหน่าย
ห้องแสนอินทะ- ข่ายคำ
“เจ้าพ่อให้หาลูกเหรอเจ้า” มิ่งหล้านั่งลงข้างข่ายคำ
“พ่อมีเรื่องสำคัญต้องคุยกับเจ้า”
“ถ้าลูกทายไม่ผิด ต้องเป็นเรื่องงานเฉลิมฉลองหลังเจ้าพี่หน่อเมืองกลับมาจากเชียงใหม่แล้วเป็นแน่”
แสนอินทะ- ข่ายคำมองหน้ากันนิ่ง บรรยากาศเครียด มิ่งหล้าค่อยๆหุบยิ้มมองหน้าแสนอินทะที ข่ายคำที
ห้องมิ่งหล้า หนังสือเล่มนั้นค่อยๆถูกพลิกทีละหน้า แม้นเมืองมองร่องรอยที่ยังเหลือหากฏในหน้าหนังสือลายมือศุขวงศ์ เขียนด้วยดินสอ เขียนคำแปลศัพท์ภาษาอังกฤษบางคำ กำกับไว้ในที่ว่างๆ ทั้งด้วยภาษาล้านนาและภาษาสยาม มือแม้นเมืองค่อยๆขยับเข้ามาแตะลายมือนั้นอย่างแผ่วเบา แม้นเมืองรู้สึกเหมือนได้ก้าวย่างตามหลังเขาไปในดินแดนที่ไม่เคยรู้จัก เหมือนได้อยู่เคียงข้างเขา...อารมณ์รัญจวนนั้น สถิตย์อยู่ ได้ไม่นาน มิ่งหล้ากรีดร้องอย่างถูกขัดใจอย่างแรง แม้นเมืองสะดุ้งตกใจ...เกิดเรื่องร้ายอะไรขึ้น
ห้องแสนอินทะ- ข่ายคำ มิ่งหล้ากรีดร้องอย่างถูกขัดใจอย่างแรง
“ไม่จริง เจ้าพ่อโกหก นี่ไม่ใช่สิ่งที่ลูกต้องการสักนิด กรี๊ดด...”
“เลิกกรีดร้องแล้วนั่งลงเดี๋ยวนี้มิ่งหล้า”
“ไม่...ลูกจะไม่มีวันทำตามสิ่งที่เจ้าพ่อต้องการ”
“มิ่งหล้า” แสนอินทะตวาด “กรี๊ดด...กรี๊ดด..”
“นั่งลงแล้วฟังเจ้าพ่อของเจ้าอธิบายก่อน”
“ไม่..”
“มิ่งหล้า..นี่เจ้าพ่อของเจ้านะ แม่บอกให้นั่งลง”
“ไม่..ลูกจะไม่ฟังคำอธิบายอะไรทั้งนั้น ลูกจะไม่ยอมทำตามที่เจ้าพ่อต้องการ เจ้าพ่อใจร้าย ลูกเกลียดเจ้าพ่อ” มิ่งหล้าผลุนผลันลงส้นออกไปทันที
“มิ่งหล้า..มิ่งหล้า” ข่ายคำคว้าตัวมิ่งหล้าไม่ทัน รีบตามออกไป แสนอินทะเครียดจัด