รีเซต

บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 12 หน้า 2

บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 12 หน้า 2
Pannaput_tvs
14 กันยายน 2560 ( 10:39 )
6.9M
รากนครา ตอน 12
18 หน้า

คุ้มเจ้าหลวง เชียงพระคำ ศรีวงศ์เอ่ยกับหน่อเมือง

“พระเจ้าอยู่หัวแห่งสยามท่านทรงพระปรีชา สายพระเนตรกว้างไกล หลานคิดถูกแล้วที่พาเชียงเงินมาขึ้นตรงต่อสยาม เพราะอย่างไรเสียเราก็ญาติพี่น้องกัน หากเกิดเรื่องไม่ชอบมาพากล ทั้งเชียงใหม่ เชียงพระคำ ก็พร้อมจะช่วยเหลือเชียงเงินทันที”

“เชียงเงินถึงจะอยู่ไกล แต่ก็ไม่ได้ปิดหู ปิดตา อย่างที่ใครบางคนคิดกันหลานรู้มาพวกฝาหรั้ง นอกจากมันจะป่าเถื่อนแล้ว กองทัพมันยังเข้มแข็งเพราะอาวุธที่ร้ายกาจด้วยอย่างนี้แล้ว เจ้าอา ยังคิดว่าสยามยังจะอยู่รอดเงื้อมมือพวกมันไปได้อีกนานเท่าไรกัน” ศรีวงศ์นิ่งงัน

จักรคำเสริมช่วย “พระเจ้าอยู่หัวแห่งสยามท่านทรงตระหนักเรื่องนี้ดีท่านอุปราชหน่อเมือง การตอบโต้ด้วยความแข็งกร้าวไม่ใช่วิธีที่ทรงเลือกใช้ แต่ทรงใช้การเจรจาทางการทูตเสียมากกว่า”

“กรรวมตัวกันให้เป็นปึกแผ่นจึงสำคัญที่สุดในเวลานี้...ดูเมืองมัณฑ์เป็นเยี่ยงอย่างเถอะ การตอบโต้พวกฝาหรั่งอย่างแข็งกร้าวจะทำให้เมืองมัณฑ์ตกที่นั่งลำบากแน่”

“แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นวันข้างหน้าลูกหลานก็จะต้องจดจำ ว่าบรรพบุรุษเมืองมัณฑ์ได้ลุกขึ้นมาปกป้องเกียรติยศศักดิ์ศรีของตัวเองอย่างเต็มกำลังแล้ว...เจ้าอา”

ทั้งศรีวงศ์-จักรคำได้แต่เงียบงัน...หน่อเมืองก็ยังคงเป็นหน่อเมืองวันยันค่ำ แม้นเมืองที่นั่งอยู่ถัดไปไกลเหมือนไม่ได้ร่วมการสนทนาแต่ความคิดวิ่งพล่าน...ก่อนนี้ความคิดไปทางเดียวกับหน่อเมืองทุกประการ แต่วันนี้แม้นเมืองเปลี่ยนไปแล้ว การมองโลกอีกด้านเข้ามาอยู่ในจิตใจแม้นเมืองโดยไม่รู้ตัว

 

บริเวณภายนอก คุ้มเจ้าหลวงเชียงพระคำ แม้นเมืองเดินออกมากับหน่อเมือง

“ลมหายใจของคนพวกนี้มีแต่ความขลาดเขลา ไม่เหลือแม้แต่ซากของความทรนงในสายเลือดนักรบอย่างนี้แล้วก็จงเลิกกราบไหว้บูชาวิญญาณบรรพบุรุษซะเถิด”

“เจ้าพี่...โลกนี้อาจจะกว้างใหญ่เกินกว่าที่เราจะรู้ทุกสิ่งได้บางที...”

“เจ้าจะพูดอะไรแม้นเมือง...บางทีความคิดของคนพวกนี้อาจจะถูกต้องอย่างนั้นรึ”

“การคิดเข้าข้างตัวเองเกินไปก็ไม่ต่างจากปิดหูปิดตาจนกลายเป็นคนตาบอด”

“เจ้าไปเอาความคิดแบบนี้มาจากไหนกันแม้นเมือง...เจ้าก้าวพ้นออกมาจากบ้านเกิดเมืองนอนได้ไม่ทันไร ความคิดของเจ้าก็เปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้เชียวรึ”

“เจ้าพี่...บางที การมองให้เห็นในอีกมุมนึง ก็อาจจะช่วยให้เราคิดใคร่ครวญบางสิ่งที่เราไม่เคยมองเห็นก็ได้เจ้า”

“ศุขวงศ์ทำให้เจ้าเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้เชียวหรือ”

“เจ้าพี่...น้อง”

“เจ้าทำให้พีเริ่มรู้สึกไม่ไว้ใจในตัวเจ้าเสียแล้วแม้นเมือง” แม้นเมืองกระวนกระวายใจและในวินาทีนั้นสายตาก็เคลื่อนไปเห็น ศุขวงศ์เดินตรงเข้ามาแต่ไกล  หน่อเมืองหันไปมองตามสายตาแม้นเมือง


18 หน้า