บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 7 หน้า 3
“คำแก้ว”
“เจ้า”
“เจ้าทำตัวให้เรียบร้อยเถอะ เราจะต้องไปอยู่ต่างบ้านต่างเมืองด้วยกันอย่าให้ใครดูถูกเอาได้ เข้าใจไหม”
“เจ้า...คำแก้วเข้าใจแล้วเจ้า” เขียนจันทร์ระอา
ห้องมิ่งหล้า ฟองจันทร์เปิดประตูเข้าไปอย่างกลัวๆกล้าๆเพราะไม่รู้เลยว่าจะเจอมิ่งหล้าอารมณ์ไหน ภาพที่เห็นทำให้ฟองจันทร์แปลกใจไม่น้อย มิ่งหล้านั่งหวีผมให้ตัวเองอยู่อย่างสงบนิ่ง
“มัวทำอะไรกันอยู่ ปล่อยให้ข้ารอเป็นนานสองนาน”
“สุมาเต๊อะเจ้า”
“งานที่เรือนรับรองโน่นมันสำคัญกว่างานของข้ารึไรฟองจันทร์”
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกเจ้า ข้าเจ้าต้องไปช่วยเจ้านางหลวงก่อนเสร็จแล้วถึงได้รีบมานี่เจ้า...”
“แล้วจะมัวนั่งเซ่อมองหน้าข้าอยู่อย่างนี้รึ..” มิ่งหล้าเขวี้ยงหวีใส่ฟองจันทร์
ทุกคนวงแตก รีบขยับเข้าช่วยแต่งตัวให้มิ่งหล้า
ห้องแสนอินทะ แสนอินทะเหมือนก้มหน้าก้มตาหาบางอย่างในหีบเก็บของมีค่า ข่ายคำมองอย่างอยากรู้อยากเห็น “ข้าเจ้าไปดูลูกก่อนนะเจ้า” แต่ข่ายคำก็ไม่ขยับ
“เดี๋ยว...” แสนอินทะพบสิ่งที่พยายามหา “เจ้าเอาของนี่ไปให้แม้นเมืองด้วย”
“แม้นเมืองหรือมิ่งหล้าเจ้า เจ้าพี่พูดผิดรึเปล่า”
“แม้นเมือง..ข้าไม่ได้พูดผิด แต่เจ้าอาจจะฟังผิด”
ข่ายคำรับถุงผ้าใบเล็กมาจากแสนอินทะ รู้ทันทีว่ามันคืออะไร “เจ้าพี่.. เจ้าพี่จะมอบสิ่งนี้ให้แม้นเมืองอย่างนั้นรึ”
“รีบไป”
“ใช้งานเสร็จแล้วให้แม้นเมืองส่งคืนกลับมาด้วย ใช่รึไม่เจ้าพี่”
“ข้าให้ลูกข้าเป็นของขวัญ จะคิดเอากลับคืนมาได้ยังไง”
“น้องแค่คิดว่าของสิ่งนี้มีค่ามากเกินไป..เอ่อ ..มากเกินกว่าจะเป็นของขวัญผูกข้อไม้ข้อมือรึเปล่าเท่านั้นเจ้า”
“แม้นเมืองควรจะได้มากกว่านี้ ไม่ใช่รอใช้แต่ของที่พวกเจ้าเหลือเลือกหรือเบื่อใช้แล้ว”
ข่ายคำจ๋อย “น้องไม่เคยคิดอย่างนั้น”
“แม้นเมืองไปทำงานเพื่อบ้านเพื่อเมืองข้าในฐานะพ่อ ไม่มีสิ่งใดจะมอบแทนน้ำใจของมันได้นอกจากของสิ่งนี้”
ข่ายคำยังหน้าชาและมีคำพูดจะเถียงกลับแต่ข่มใจสงบปากไว้