บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 11 หน้า 5
“หากเป็นพระประสงค์เช่นนั้นหม่อมฉันก็ยินดีฟ้อนถวายเพคะ” มิ่งหล้าก้มกราบ ฟองจันทร์อึ้งไม่คิดว่ามิ่งหล้าจะรับคำท้า กษัตริย์ยิ้มพอใจ ปัทมสุดาจ้องเขม็งไปที่มิ่งหล้า
ตำหนักมิ่งหล้า ข่ายคำตกใจ
“ลูกไปตกปากรับคำมันได้ยังไงลูกเป็นถึงราชธิดาเจ้าหลวง ไม่ใช่ช่างฟ้อนทำไมลดตัวเองลงไปให้มันดูถูกได้ถึงขนาดนี้”
“ลูกมีสติดีพอเจ้าแม่ แต่ในเมื่อไม่มีอะไรจะเสีย ลูกจะขอให้คำดูถูกดูแคลนของมันในวันนี้กลายเป็นหนามที่ทิ่มตำใจมันในวันข้างหน้า เจ้าแม่คอยดูให้ดี มิ่งหล้าคนนี้มีราคามากกว่าที่มันประเมิน”
ฟองจันทร์กลุ้มใจไม่น้อยไปกว่าข่ายคำ
น้ำตกสูงอย่างน่าตื่นตาตื่นใจ ละอองคำท่าทางตื่นเต้น นำเข้ามาที่ริมตลิ่งก่อนใครๆ
“งามแต๊ๆเป็นบุญตาน้องจริงๆ”
ศุขวงศ์ แบร็กกิ้น ตามเข้ามากับแม้นเมือง แม้นเมืองเห็นน้ำตกแล้วพอจะเกิดความรื่นรมย์ขึ้นบ้าง
“งามไหม แม้นเมือง”
“เจ้า...งามเจ้า”
“คุ้มค่ากับความเหนื่อยที่อุตส่าห์ดั้นด้นกันมาเชียวละเจ้าพี่”
“ข้าเจ้าจะลงเล่นน้ำได้ไหมเจ้า”
เขียนจันทร์กำชับ “บอกเลยว่าไม่ได้”
“ข้างบนนั้นยังมีน้ำตกอีกหลายชั้นนะเจ้า น้ำมากกว่าข้างล่างนี้ แล้วก็มีวังน้ำวนด้วย”
“น้องอยากเห็น เจ้าพี่พาน้องขึ้นไปดูได้ไหม” แม้นเมืองชะงัก เขียนจันทร์ คำแก้วอ้าปากค้าง
“ทางขึ้นมันรกแล้วก็ชันมากนะละอองคำ น้องจะปีนไหวรึ”
“ไหวเจ้า มีเจ้าพี่ไปด้วยน้องไม่กลัวอะไรทั้งนั้นเจ้า”
“น้องจะไปด้วยกันไหมแม้นเมือง”
คำแก้ว เขียนจันทร์รับแทนแข็งขัน “ไปเจ้า”
“คงจะไม่ละเจ้า เชิญเจ้ากับเจ้าละอองคำเถอะเจ้า”
“ขึ้นไปดูให้เป็นบุญตาซะหน่อยเถอะเจ้า อุตส่าห์มาถึงที่นี่แล้ว”
“ใกล้เที่ยงแล้ว เราควรจัดเตรียมข้าวกลางวันให้ทุกคนนะเขียนจันทร์”