บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 13 หน้า 2
“ไม่จริงหรอก ละอองคำ..ซิ่นเชียงเงินก็ซิ่นเชียงเงิน ซิ่นเชียงพระคำก็ซิ่นเชียงพระคำ งามด้วยกันทั้งนั้น งามไปคนละแบบ น้องอาจแค่รู้สึกจำเจที่นุ่งซิ่นเชียงพระคำอยู่ทุกวันก็ได้”
“ถ้าอย่างนั้นวันนี้น้องขอลองนุ่งซิ่นเชียงเงินของเจ้าพี่ดูบ้างจะได้ไหมเจ้า”
เขียนจันทร์-คำแก้วนั่งกันอยู่ไกลๆถัดออกไป คำแก้วหน้านิ่วคิ้วขมวด เขียนจันทร์กระซิบ
“ดูเอาไว้เป็นเยี่ยง เป็นอย่างทีเดียว เป็นสาวเป็นนางอย่าได้เที่ยวไปตีสนิท ขอผ้าผ่อนเปิ้นมานุ่งเด็ดขาด”
“ข้าเจ้าจะจำจนวันตายทีเดียวเจ้า”
“เขียนจันทร์ คำแก้ว”
“เจ้า”
“มาช่วยเจ้าละอองคำเปิ้นแต่งตัวหน่อยเถอะ เปิ้นอยากลองนุ่งซิ่นเชียงเงิน”
เขียนจันทร์ คำแก้ว เก็บอารมณ์แทบไม่มิด ปั้นหน้าไม่ถูก
เรือน เจ้าย่าเรือนคำ บัวผันคลานเข้ามา “เจ้าแม้นเมืองกับเจ้าละอองคำมาเจ้า”
เรือนคำที่นั่งคุยอยู่กับศุขวงศ์ หันมามอง แม้นเมือง ละอองคำ เข้ามา
“ย่านึกว่าย่าตาฝาด แต่งตัวเหมือนกันยังงี้ เหมือนเป็นพี่น้องฝาแฝดกันไม่มีผิด”
แม้นเมืองเห็นศุขวงศ์ยิ้มเหมือนปลื้มใจ
“เจ้าย่าว่างามไหมเจ้า”
“คนงามใส่อะไรก็งาม”
“เจ้าพี่ศุขวงศ์ล่ะเจ้า เจ้าพี่คิดว่ายังไงเจ้า”
“เชียงพระคำกับเชียงเงิน ก็บ้านพี่เมืองน้องกันอยู่แล้ว ยิ่งได้เห็นการหลอมรวม จนเป็นหนึ่งเดียวกันไม่มีแบ่งแยก พี่ยิ่งจะดีใจ” แม้นเมืองรู้สึกถึงนัยยะที่ไม่ใช่เพียงเรื่องการบ้านการเมือง แต่ศุขวงศ์คงหมายถึงเรื่องในเรือน
“น้องกำลังจะให้เจ้าพี่แม้นเมือง สอนปักผ้าอย่างเชียงเงินด้วยเจ้า”
“แม้นเมืองเปิ้นจะมีเวลามาสอนเจ้ารึ ลำพังงานบ้านงานเรือนก็ล้นมืออยู่แล้ว”
“มีสิเจ้า นะเจ้า เจ้าพี่สอนน้องด้วย น้องจะได้มีซิ่นเชียงเงินเอาไว้ใส่ของน้องเอง”
“ได้เจ้า พี่จะสอนน้องเอง” ละอองคำดีใจจนออกนอกหน้า เขียนจันทร์-คำแก้ว ขัดใจแต่ก็ได้แต่สบตากัน
“น้องจะเห่อซิ่นเชียงเงิน จนนุ่งแต่ซิ่นเชียงเงินไม่ยอมกลับไปนุ่งซิ่นเชียงพระคำรึเปล่าละอองคำ”
“ไม่หรอกเจ้าพี่ น้องอาจจะขอแบ่งสามวัน นุ่งซิ่นเชียงพระคำ สี่วัน นุ่งซิ่นเชียงเงินดีไหมเจ้า..เจ้าพี่แม้นเมือง"
ศุขวงศ์ยิ้มเหมือนปลื้มใจ แม้นเมืองผืนยิ้ม "ก็สุดแท้แต่ใจน้องเถอะเจ้า"