บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 15
เช้าวันใหม่ ตำหนักมิ่งหล้า มิ่งหล้าตะโกนเหมือนฉุนขาด “ฟองจันทร์ ฟองจันทร์”
บริวารสองคนเปิดประตูเข้ามา “เจ้า..เจ้ามิ่งหล้า”
มิ่งหล้ายังนั่งอยู่บนเตียง “ข้าเรียกฟองจันทร์ไม่ใช่พวกเจ้า”
ฟองจันทร์ รีบตามเข้ามาพอดี “เจ้า..เจ้ามิ่งหล้า”
ฟองจันทร์ รีบมาที่ข้างเตียง มิ่งหล้าโยนสิ่งหนึ่งที่กำเอาไว้ลงบนพื้นตรงหน้าฟองจันทร์ ผ้าขาวแถบยาวเปื้อนเลือด ฟองจันทร์มองสิ่งนั้นอย่างเห็นข่าวร้าย “เจ้า”
“โชควาสนามันหลุดมือข้าไปจนได้ฟองจันทร์” มิ่งหล้าทุบพื้นยกใหญ่ด้วยความเจ็บใจแค้นใจ
ฟองจันทร์ รีบเข้ามายื้อห้าม
“เจ้าอย่าทำอย่างนี้เลยเจ้า ถึงครั้งนี้จะยังไม่สำเร็จ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเจ้าหมดโอกาสแล้วนี่เจ้า”
มิ่งหล้าพอสงบลงบ้าง แต่ยังขุ่นเคืองใจที่แผนการไม่เป็นดังหวัง
ข้างตำหนัก มิ่งหล้า มิ่นเดินนำบริวารที่อัญเชิญพัสตราภรณ์เครื่องภูษาทรงของพระนางปัทมสุดาจากห้องซักรีด ผ่านมาทางนี้พอดี ฟองจันทร์ กำลังเผากำจัดผ้าเปื้อนเมนส์ของมิ่งหล้าอยู่ มิ่นมองอย่างสงสัย ยกมือขึ้นหยุดขบวน แล้วเดินเข้ามาหาฟองจันทร์
“เจ้าก่อไฟในเขตพระราชฐานชั้นในอย่างนี้ได้ยังไง ใครอนุญาตเจ้า” ฟองจันทร์ตกใจไม่น้อย
“เกิดไฟลามไหม้ขึ้นมาไม่ต้องถึงกับไหม้ตำหนักโกโรโกโสของนายเจ้า รู้รึไม่ว่าโทษเจ้าถึงประหารชีวิต ตัดคอเสียบประจาน”
“ข้าโง่เขลาเบาปัญญา โปรดเมตตาข้าด้วยคุณท้าว”
“รู้ตัวว่าโง่ก็ยังดี” มิ่นตวาด “ยังไม่ทำให้มันกูกกฎถูกเกณฑ์อีกนังคนนี้ รู้ตัวไหมว่ากำลังพูดอยู่กับใคร”
ฟองจันทร์ยกมือไหว้ “คุณท้าวมิ่น ข้าฟองจันทร์ขออนุญาตก่อไฟเผาซากปฏิกูลเจ้าค่ะ ขอคุณเท้าเมตตาอนุญาตข้าด้วย”
“อะไร สิ่งปฎิกูลอะไรของเจ้า”
“ผ้าซับระดู เจ้าค่ะ”
“ของใคร”
“ของนายข้า เจ้ามิ่งหล้า เจ้าค่ะ”