บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 2 หน้า 2
ดอกไม้ดูอาการกระรอกออก ดอกไม้มองซ้ายมองขวาแล้วบอก “ถ้าจะหาข่าวพี่กัลป์ ให้ไปหาที่ร้านพ่อปาน
น่าจะมีคนพูดถึงเรื่องพี่กัลป์ให้พ่อปานได้ยินบ้าง” กระรอกพยักหน้าแล้วจะเดินออกไป
แสนถามกระรอก “จะไปไหน”
กระรอกอ้ำอึ้ง “นายแสน...”
“ฉันถามว่าจะไปไหน”
ดอกไม้ตอบแทนกระรอก “ฉันฝากกระรอกไปซื้อของที่ตลาดจ้ะ”
แสนยิ้มเยาะหยิบเงินจากกระเป๋าให้หนึ่งร้อย มาลัยเดินออกมาหยุดเห็น
แสนบอกกับกระรอก “จำข้อตกลงของเราได้มั้ยกระรอก ถ้าเธอไม่กลับมาแม่เธอโดนแน่ ไม่ใช่แค่นั้นนะ ถ้าฉันจับเธอได้เมื่อไหร่” แสนมองดอกไม้ “เธอจะตกอยู่ในสภาพเดียวกับดอกไม้”
แสนจ้องหน้ากระรอกตาเขม็ง กระรอกหลบสายตาอย่างหวาดกลัว
หลังร้านกาแฟพ่อปาน ตะเภาเอาน้ำหวานมาเสิร์ฟให้กระรอกแล้วนั่งลงเป็นเพื่อน กระรอกรอจนได้จังหวะก็เอ่ยขึ้น “ฉันเป็นห่วงพี่กัลป์มากนะตะเภา”
“แล้วกระรอกคิดว่าการเที่ยวไปตามหาพี่ชายแบบนี้จะมีประโยชน์เหรอ ถ้านายแสนรู้เบาะแสขึ้นมา พี่กัลป์นั่นแหละจะเดือดร้อน” กระรอกฟังตะเภาแล้วคิดตามคำพูด “แล้วเธอไม่รู้จริงๆ เหรอว่าตอนนี้พี่กัลป์อยู่ที่ไหน”
ตะเภาอึกอักไม่แน่ใจว่าควรบอกกระรอกหรือไม่ ทันใดนั้นเสียงปืนระดมยิงกระหน่ารัวก็ดังลั่นขึ้นเป็นชุด กระรอกและตะเภาต่างตกใจ
ถนนหน้าตลาด หน้าร้านกาแฟพ่อปาน ชาวบ้านร้านตลาดพากันอุดหูตกใจ บ้างก็ทำข้าวของพลัดหล่นจากมือ แม่บ้านบางคนรีบอุ้มลูกหนีกลับเข้าบ้าน แต่ส่วนใหญ่พากันชะเง้อมองว่าเกิดอะไรขึ้น เช่นเดียวกับพ่อปานแม่แจ้ที่ยืนชะเง้ออยู่หน้าร้าน เห็นจงอางวิ่งออกมาสมทบ “เฮ้ย...เกิดอะไรขึ้น ใครถล่มเมืองพลเหรอพ่อ”
รถปิกอัพดัดแปลงคันหนึ่งแล่นผ่าถนนเข้ามาอย่างช้า ๆ เป็นรถโฆษณาขายยาเร่ มีข้อความบอกสรรพคุณมาก มายข้างรถ บนรถมีลาโพงขนาดเล็กส่งเสียงปืน เสียงระเบิด รัวกระหน่าไม่เลิก ชาวบ้านบางคนเห็นท่าไม่ดี ไม่รู้ปืนจริงหรือปลอมเลยชะเง้อดูอยู่ในที่กำบังใกล้ๆตัว
“ไอ้พวกหนังขายยา ส่งเสียงกวนประสาท”
พ่อปานบอกแม่แจ้ แล้วเดินไปดูด้วยความหงุดหงิด แม่แจ้ตามไปด้วย เห็นกระรอกกับตะเภาเพิ่งตามออกกมาที่หน้าร้าน
“มีอะไรเหรอจงอาง”