บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 17
คมแฝก ตอนที่ 17
บทประพันธ์ เสนีย์ บุษปะเกศ
บทโทรทัศน์ คฑาหัสต์ บุษปะเกศ และ นันท์ปภัสร บุษปะเกศ
กลางวันวันใหม่ ที่พักแรมของกัลป์ในป่า อัญชันกับตะโพนกำลังช่วยกันทำแผลให้กัลป์ องอาจกำลังทำลายหลักฐานกองไฟ กัลป์ตื่นขึ้นมาเห็นหน้าอัญชัน “อัญชัน”
“ฟื้นแล้วเหรอไอ้กัลป์ ดี เราจะได้รีบไป” อัญชันพยุงตัวกัลป์ให้นั่ง กัลป์รู้สึกว่าตัวเองใส่สร้อยพระอยู่
ตะโพนมองหน้ากัลป์และมองสร้อยพระของตัวเองที่คอกกัลป์
“อ้าว แล้วนี่พระของลุงมาอยู่กับฉันได้ยังไง”
“ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว” ตะโพนจับสร้อยพระที่อยู่ที่คอกัลป์จับใส่เข้าไปในเสื้อกัลป์
องอาจกับอัญชันมองหน้ากันอย่างลำบากใจ
“คุณจำไม่ได้เหรอคะกัลป์ ว่าเมื่อคืนคุณถูกผีเข้า อาละวาดใส่พวกเรา”
“ผม? ผมทำแบบนั้นเหรอ”
“ไม่ใช่ความผิดของนายหรอก มันเป็นเพราะอำนาจของมีดไสยดำต่างหาก” กัลป์ย่นหน้างง “เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟัง แต่ตอนนี้นายรีบเตรียมตัวเดินทางก่อนเถอะ”
“เออถูกต้อง งั้นข้าขอตัวไปทาธุระแป๊บนึงนะ”
บริเวณพุ่มไม้ในป่า ตะโพนกระย่องกระแย่งมามองหาที่ปลดทุกข์เบาๆ ตะโพนยืนฉี่ แต่ระหว่างนั้นเองก็ต้องชะงัก เมื่อมองไปเห็นขวานที่กาลังยืนฉี่เช่นกัน มองมาที่แกอึ้งๆ
“ไอ้ตะโพน ?”
“ไอ้ขวาน !!!” ตะโพนรีบฉี่เสร็จแล้ววิ่งหนีไปหาพวกพ้อง “เฮ้ย ไอ้กัลป์ ไอ้องอาจ เผ่นเร็ว พวกมันมาแล้ว”
ขวานฉี่เสร็จ รีบวิ่งไปรูดซิบไปด้วย “ไอ้เข้มโว้ย เจอตัวพวกมันแล้ว โอ้ย ซิปหนีบ อู๊ยยยยย”
ทางเดินในป่า เข้มกับพวกหันมาทางเสียงขวาน “ไอ้ขวาน”
ขวานวิ่งหกล้มหกลุกมา “ไอ้เข้ม กูเจอพวกมันแล้ว มันอยู่ทางโน้น”
ขาดคำพวกทหารเขมรกระชับปืนมุ่งหน้าไปทันที เข้มเรียก “ไอ้ขวาน มาเร็ว”
เข้มกับขวานรีบตามพวกทหารเขมรไป