บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 17 หน้า 5
หัวหน้าทหารเขมรกระชากตัวอัญชันไปจากเข้ม “เฮ้ย จะทำอะไร นั่นคุณอัญชันนะโว้ย”
หัวหน้าทหารเขมรลากตัวอัญชันออกไป และเอาปืนจ่อไว้
“มึงเป็นใครวะ แน่จริงโผล่หัวออกมาสิโว้ย ออกมา ไม่งั้นผู้หญิงตาย”
กัลป์ องอาจ ตะโพนต่างตกใจ “อัญชัน”
ด้วยความเป็นห่วงคนรัก กัลป์บ้าบิ่นจนลืมตาย เหวี่ยงปืนที่หมดกระสุนทิ้งไปแล้ววิ่งพุ่งไปหาอัญชัน
“กัลป์อย่า”
หัวหน้าทหารเขมรแสยะยิ้ม บ่ายปากกระบอกปืนจากอัญชันมาที่กัลป์ซึ่งกำลังวิ่งตรงมา ทันใดนั้นเองก็มีไม้คมแฝกอันหนึ่งหมุนควงมาที่กัลป์ “พยัคฆ์ล้มสิงขร”
ดวงตาของกัลป์เบิกกว้างเหมือนได้รับพลังบางอย่าง มือกัลป์คว้าไม้คมแฝกก่อนที่ร่างของมันจะบิดพลิ้ว ใช้กระบวนท่าพยัคฆ์ล้มสิงขรออกไปอย่างรวดเร็ว อัญชันถึงกับตะลึงเมื่อกัลป์ยามนี้เคลื่อนผ่านตัวเธอไปราวกับเงาฉาย กัลป์ผ่านอัญชันไปเล่นงานหัวหน้าทหารเขมรอย่างรวดเร็ว และแม่นยำ จนมันทรุดเข่าลงตาค้างและหมดสติคว่ำไปกับพื้น เข้มกับขวานเอาปืนจ่อไปที่กัลป์จะยิง แต่ไม่ไวเท่ากัลป์ กัลป์ใช้สองกระบวนท่าเล่นงาน ตีปืนมันกระเด็นไป กัลป์ลงมาตั้งท่า องอาจ ตะโพน เข้ม ขวานต่างตกตะลึง เห็นกัลป์มองไม้คมแฝกในมือแล้วนึกขึ้นได้ กัลป์รำพึง “อาจารย์” กัลป์หันไปและเห็นอัคนียืนยิ้มให้มันอย่างสง่าผ่าเผย
ขวานกับเข้มตกใจ “อ...อ...อ...อัคนี”
เข้มได้สติรีบยกปืนเล็งใส่อัคนีมือไม้สั่นระริก อัคนีหันมามองมัน “ไอ้พวกมดปลวก ไปให้พ้น”
เข้มได้สติแล้วหันไปพยักหน้าให้ขวาน ทั้งคู่หันหลังโกยแน่บไป องอาจหยิบปืนของทหารเขมรที่ตาย เอาอาร์ก้าโยนให้ตะโพน ตะโพนรับมา
“อาจารย์อัคนี อาจารย์ต้องมีญาณทิพย์แน่ ถึงมาช่วยพวกผมทันเวลา”
“ญาณทิพย์บ้าบอที่ไหนกันละลุง ยิงกันลั่นป่าลั่นเขาแบบนี้ ใครก็ได้ยิน”
องอาจพูดพร้อมหยิบปืน ระเบิด 2-3ลูกมา แล้วก้มไปหยิบปืนสั้น 11มม. ส่งให้อัญชัน อัญชันรับมาเช็กปืนดูว่าเหลือกระสุนกี่ลูก แล้วเก็บเหน็บไว้ที่หลังตัวเอง อัคนีมองกัลป์ ก่อนจะผิดสังเกตเมื่อเห็นกัลป์กุมแผลอยู่มีเลือดที่แผลเป็นคราบสีดำ “เอ็งถูกมีดไสยดา” กัลป์สลด ก้มหน้ายอมรับ
หน้าบ้านแสน กระรอกเหลียวซ้ายแลขวาทำท่าจะออกไปนอกบ้าน แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเจอเพลิงมาขวางหน้า
“นายเพลิง” กระรอกทำท่าจะเดินหนี เพลิงรีบรั้งไว้ “แล้วนี่จะออกไปไหน”
กระรอกชักสีหน้า “หาเพื่อน นายถามทำไม”