บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 6
คมแฝก ตอนที่ 6
บทประพันธ์ เสนีย์ บุษปะเกศ
บทโทรทัศน์ คฑาหัสต์ บุษปะเกศ นันท์ปภัสร บุษปะเกศ
กลางคืน บนรถปิกอัพ องอาจขึ้นมานั่งบนรถแล้วจัดแจงรูดม่านหน้าต่างสองข้างให้ปิดสนิท หน้าต่างด้านหลังที่เชื่อมต่อระหว่างตัวรถกับกระบะท้ายเปิดออก ตะโพนโผล่หน้าแล้วมุดเข้ามานั่งด้วย
“เอ็งแน่ใจนะ ว่าจะใช้แผนนี้”
“มั่นใจตัวเองเข้าไว้ลุง ลุงทำได้ครับ”
องอาจถอดหมวกตัวเองให้ตะโพนสวม แล้วส่งไมโครโฟนกับบทพากย์ให้
“นี่ไมโครโฟน นี่บทพากย์ สู้ๆนะลุง เดี๋ยวฉันมา”
องอาจว่าแล้ว ก็ปีนหนีทางช่องกระบะท้าย เห็นตะโพนคว้าบทพากย์และไมโครโฟนมาเตรียมตัว
“เอาวะ คุณพระคุณเจ้า ไอ้ตะโพนขอลองซักตั้ง” ตะโพนเปิดไมโครโฟน “อะแฮ่ม ฮัลโหลๆ อ่า หนึ่งสองสามสี่เทส เทส ฮัลโหลๆ”
บริเวณบ้านแสน องอาจมีเป้สะพายหลังเดินลัดเลาะเข้าไปในบริเวณสนาม มองไปทางบ้านใหญ่เห็นเปิดไฟสว่างอยู่โดดเด่นเพียงหลังเดียว องอาจยืนหยุดนิ่งอยู่พักหนึ่ง เอื้อมมือหยิบกระป๋องนมออกมาจากเป้สะพายหลัง องอาจยกกระป๋องขึ้นดู แล้วอมยิ้ม “ได้เวลาออกโรงแล้วลูกพ่อ”
องอาจกลิ้งกระป๋องหลายกระป๋องไปยังบริเวณสนามนั้นจนทั่ว แล้วจึงเดินจากออกไป ที่อีกมุมหนึ่ง องอาจเดินลัดเลาะความมืดเข้าไปยังโกดังเก็บของที่อยู่อีกด้านหนึ่ง
บริเวณฉายหนังกลางแปลง หนังเริ่มฉาย ขวานนั่งอยู่ดูหนังกลางแปลงอย่างสนุกสนาน ขณะเดียวกันจงอางก็ยืนเฝ้ารถขององอาจอยู่ที่โต๊ะขายยาตามคำสั่ง เห็นลูกน้องของขวานทำท่าจะมาซุ่มมอง มองไปที่คนขับบนรถ
“อ๊ะๆ ทำอะไรครับพี่”
“จะซื้อยา”
“ไม่ได้ครับ...คนฉายห้ามเข้า เพราะกำลังพากย์หนังอยู่ เดี๋ยวเสียสมาธิ พี่จะเอายาอะไรซื้อได้ที่ผมเนี่ยแหละ”
“เอายาเหลืองขวดนึง”
“มีแต่ยาตาราหลวง” จงอางส่งยาให้สมุน “บาทนึง...” ลูกน้องรับของจากจงอางแล้วเดินออกไป
ลูกน้องขวานนิ่วหน้าไม่พอใจนิดหนึ่ง และชะเง้อมองไปที่รถเห็นเงาตะโพนสวมหมวกขององอาจอยู่ลิบๆ
แล้วจึงเดินไปนั่งรวมกับขวานดังเดิม “มันยังอยู่พี่ ไม่ได้ไปไหน” ขวานพยักหน้าพอใจ