บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 8 หน้า 4
“ที่นี่เป็นแผ่นดินของราชสีห์ ที่นี่...แสน ราชสีห์ คือความถูกต้อง คือชีวิต คือความยิ่งใหญ่ที่ทุกคนต้องน้อมรับ!”
แสนเดินออกจากร้านไปพร้อมกับสมุน ตะเภาซึ่งถูกปล่อยตัวแล้ว รีบเข้ามาดูอาการพ่อปานและร้องไห้ออกมา
“พ่อ...พ่อเป็นยังไงบ้าง”
“ตะเภา” พ่อปานใกล้สลบเต็มที
แม่แจ้ประคองจงอางมาดูอาการ “ทำใจดีๆไว้ก่อนนะตาปาน แกอย่าเป็นอะไรนะ”
ตะเภาฮึดสู้...จะลุกตามแสนออกไป “ไอ้แสน ไอ้ชาติชั่ว วันนี้ฉันขอสู้ตาย”
“ตะเภาอย่า” ตะเภาตามแสนออกไป
ตะเภาวิ่งออกมานอกร้าน และเห็นรถของแสนกับพวกกำลังแล่นจากไป ก็รีบวิ่งตาม ตะเภาตะโกนด่าไปด้วย “ไอ้แสน...กลับมาเดี๋ยวนี้ กลับมาสู้กับฉันก่อน ได้ยินมั้ย...ไอ้คนหนักแผ่นดิน ชาตินี้แกไม่ตายดีแน่” ตะเภาวิ่งตามเต็มแรงด้วยความแค้น สะดุดล้ม “ไอ้แสน”
แสนนั่งอยู่บนรถด้วยความรู้สึกยิ่งใหญ่และสาแก่ใจมาก มองกระจกหลังเห็นตะเภากองอยู่ที่พื้น แสนยิ้มด้วยความสะใจ แววตาสมเพช
ตะเภาโกรธแค้นจะลุกก็ลุกไม่ไหวเพราะข้อเท้าแพลง จึงได้แต่นั่งร้องไห้อยู่เช่นนั้น
“ไอ้แสน...แก...แกจะต้องชดใช้ ไอ้ชั่ว ไอ้เลว ! ไอ้สารเลว....ฮือ ๆ”
ตะเภาร้องไห้ความความแค้นใจอยู่ตรงนั้น ท่ามกลางสายตาชาวบ้านที่เห็นใจ
ผ่านเวลา กลางคืน ร้านกาแฟพ่อปาน องอาจเอาผ้าพันแผลที่หัวให้พ่อปาน โดยมีจงอางเป็นผู้ช่วย ส่วนแม่แจ้นั่งโอบปลอบตะเภาอยู่ที่อีกมุมหนึ่ง ขณะที่เพลิงยืนมองสภาพยับเยินของร้าน ก่อนจะมองไปที่กัลป์ที่ยืนสลดใจอยู่ กัลป์ไหว้กับพ่อปาน “ฉันขอโทษด้วยจ้ะพ่อปาน...ที่นำความเดือดร้อนมาให้”
เพลิงไหว้ด้วย “ฉันก็เหมือนกันจ้ะลุง ฉันไม่คิดเลยว่า ไอ้แสนมันจะทำได้แม้กระทั่งคนแก่ไม่มีทางสู้”
พ่อปานจากที่เจ็บๆซึมๆอยู่ พอได้ยินคำว่า "คนแก่ๆไม่มีทางสู้" เลยรู้สึกโกรธกับคำนี้ องอาจจัดยาเสร็จก็ส่งให้ตะเภา “ยาแก้ปวดกินหลังอาหารนะครับ ส่วนซองนี้แก้อักเสบ ฉันจัดเผื่อไว้ถึงสองอาทิตย์”
จงอางเอะใจ “ทำไมต้องเผื่อนานขนาดนั้นล่ะ”
“เพราะฉันคงไม่กลับมาที่นี่อีก” องอาจว่าแล้วก็มองไปที่เพลิงกับกัลป์ กัลป์พยักหน้าเห็นด้วย
หลังร้านกาแฟพ่อปาน กัลป์ เพลิง องอาจกลับออกมาด้วยกัน
“ฉันเห็นด้วย ถ้าพวกเรายังอยู่ที่นี่ต่อไป ก็คงมีคนต้องเดือดร้อนอีกแน่”