บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 12 หน้า 4
“ลุงไข่” ตะเภาแค้น “ไอ้พวกสารเลว มึง...”
ตะเภาทิ้งของจะเข้าไปเอาเรื่อง แต่แล้วตะเภาก็ถูกใครบางคนฉุดเข้าไปในตรอก แล้วอุดปากเอาไว้ ตะเภาร้องอู้อี้สักพักก่อนจะเห็นว่าเป็นเพลิงที่ใส่หมวกอำพรางตัวมา ตะเภาตกใจ “ฮื๊อ”
เพลิงยกนิ้วแตะริมฝีปากไม่ให้ตะเภาส่งเสียง ตะเภาดิ้นไม่ยอม เพลิงลากตัวตะเภาออกไป
เข้มกับมั่นพาสมุนเข้ามาในร้านพ่อปาน “เฮ้ย พังให้ราบ”
“ฉันขอเถอะพ่อคุณ” แม่แจ้ ไหว้ “จะให้กราบก็ยอม ฉันขี้เกียจซ่อมร้าน”
สมุนคนหนึ่งกำลังหยิบเก้าอี้จะฟาด พ่อปานเห็น “หยุดก่อน!!”
เข้ม มั่นและสมุนมองไป พ่อปาน แม่แจ้ จงอางยืนจังก้าเคียงข้างกัน
“จะสู้เหรอวะไอ้ปาน”
“ไม่สู้ เพราะกูคำนวณแล้ว ระหว่างค่าซ่อมร้านกับจ่ายค่าคุ้มครองเสียน้อยเสียยาก เสียมากเสียง่าย สรุปว่า...”
พ่อปานหยิบเงินมาวาง “กูจ่าย”
เข้มเดินมาหยิบเงินไปนับดูแล้วยิ้มพอใจ ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นจงอางมองหน้า “ข้องใจหรือไงวะ ไอ้จิ้งจก”
จงอางนึกอยากสู้ แต่แม่แจ้รีบบีบมือไว้ พอมองไปยังพ่อปานก็เห็นพ่อปานส่ายหน้าปรามเตือนสติ
“ได้เงินใช้แล้ว ไปโว้ยพวกเรา” กับพวกโห่ร้องสะใจ ก่อนพากันออกไปจากร้าน
จงอางยังนิ่งอยู่อย่างเจ็บแค้น กำหมัดแน่นด้วยความโกรธจนมือไม้สั่น แม่แจ้เห็นอาการก็ได้แต่เวทนาลูก ก่อนที่พ่อปานจะเดินมาหาแล้วจับบ่าจงอางไว้ “พ่อขอโทษที่ไม่ยอมสู้ พ่อขอโทษที่ก้มหัวให้พวกมัน แต่สักวันนึง...”
พ่อปาน นํ้าตาไหล “พ่อสัญญา”
จงอางกอดพ่อปาน แม่แจ้ได้แต่นํ้าตาซึมด้วยความปวดร้าว สามชีวิตเหมือนอยู่ในเงามืด
มุมลับตาคนในตลาดเมืองพล เพลิงฉุดลากตะเภามา ตะเภาปัดมือเพลิงที่อุดปากอยู่ ตะเภาทั้งต่อยทั้งเตะเพลิง เพลิงปัดป้องหลบได้บ้างไม่ได้บ้าง โดนหมัดโดนเท้าตะเภาไป2-3ครั้ง ตะเภาพูดไป อัดเพลิงไป
“แกมันพวกเดียวกัน ไอ้พวกกุ๋ยข้างถนน ฉันไม่กลัวพวกแกหรอกโว้ย ไอ้คนลวงโลก”
เพลิงนิ่งเลิกสู้ตะเภา ตะเภาชะงักที่เห็นเพลิงไม่โต้ตอบ
“ฉันไม่อยากเห็นเธอถูกทำร้าย ไม่รู้หรือไงว่าพี่เซ่ง เค้าเล็งอยากได้ตัวเธออยู่”
“แล้วยังไง ทำไมต้องเป็นห่วงฉัน ทำไมต้องกลัวฉันถูกทำร้าย ตกลงนายต้องการอะไร นายเป็นใครกันแน่ อินทรีย์ลูกน้องนายแสน หรือว่านายเพลิงคนดีที่ฉันเคยรู้จัก”