บทละครโทรทัศน์ รอยฝันตะวันเดือด ตอนที่ 17
มายูมิยังคงมองทาเคชิด้วยความตื่นเต้น “ริวไม่เคยบอกฉันว่าพี่ทาเคชิยังมีชีวิตอยู่”
ริวยอมรับ “ผมกับอาโคจิปิดเรื่องนี้เป็นความลับ เพื่อความปลอดภัยของทาเคชิกับคุณเซโกะ”
โคจิบอกเหตุผลให้มายูมิรู้ “มากคนรู้ ก็มีแต่อันตราย”
“ขอบคุณอาโคจิกับริว ที่ช่วยปิดเรื่องของผมมานานหลายปี”
“นายเลือกเส้นทางชีวิตของตัวเองแล้ว ฉันจะห้ามอะไรได้”
ทาเคชิหันไปยิ้มให้กับแพรวดาว แพรวดาวยิ้มหวานตอบ มายูมิอมยิ้ม ชื่นใจที่เห็นแพรวดาวกับทาเคชิมีความสุข
ริวนึกขึ้นได้“หลานสามคนของฉันไปไหน?”
“เด็กๆ ไปพักบ้านคุณตาคุณยายในตัวเมืองช่วงปิดเทอมค่ะ”
“อดเล่นกับหลานเลย”
“คุณริวก็พักอยู่ที่นี่นานๆ รอหลานกลับมาตอนเปิดเทอมสิคะ”
“ผมอาจอยู่ที่นี่ตลอดไป ถ้าร่างกายผม...” ริวสลด ท้อใจ พูดไม่ออก
มายูมิกุมมือริว ให้กำลังใจ “คุณจะต้องหาย และกลับมาเป็นปกติเหมือนเดิมค่ะ”
ริวพยายามข่มความหงุดหงิดกับสภาพร่างกายตัวเอง ไม่ตอบอะไร
ทาเคชิกับแพรวดาวมองริวด้วยความเห็นใจ
ทาเคชิสีหน้าเครียด เมื่อรู้เรื่องจากโคจิ
“7 ปีที่แล้วแค่มิซาว่ากับซะโต้ โอะนิซึกะก็รับศึกหนัก คราวนี้มีเจ้าหน้าที่บ้านเมืองเป็นพวกเดียวกับอันธพาล ต่อให้ริวระวังตัวแค่ไหนก็ต้องพลาด”
“ผมจึงต้องพาโซเรียวมาอยู่ในที่ปลอดภัย จนกว่าโซเรียวจะแข็งแรง”
“อำนาจ..คือสิ่งที่หลายคนแสวงหา ศัตรูที่ต้องการครอบครองเมืองจ้องจะโค่นโอะนิซึกะ” ทาเคชิถอนใจ “มันเป็นชะตาที่โอะนิซึกะโซเรียวทุกคนหลีกเลี่ยงไม่ได้”
“แต่คุณทาเคชิก็เคยหนีมันมาแล้ว”
“ไม่มีใครรู้อนาคต วันนี้...ผมขอมีความสุขกับครอบครัวที่ผมรักก็พอ”
ทาเคชิ นึกย้อนถึงเหตุการณ์หนึ่งในอดีต ทาโร่ยิ้มโล่งใจเมื่อเห็นแพรวดาวอยู่ในอ้อมกอดทาเคชิ
“ได้โปรดดูแลโอคุซัง แล้วให้ผมตายแทนโซเรียว” เสียงของทาโร่เริ่มขาดเป็นห้วง ๆ เหมือนใกล้สิ้นใจ