บทละครโทรทัศน์ รอยฝันตะวันเดือด ตอนที่ 25 (ตอนจบ)

โคจิวุ่นวายอยู่กับการเร่งระดมลูกน้องโอะนิซึกะที่เหลือทั้งหมดตามไปช่วยริว 

มายูมิเดินเข้าไปหาโคจิ  ยืนยันความตั้งใจของตัวเอง ไม่ฟังการคัดค้านของอายะโกะและฟุมิโกะ “ฉันจะไปช่วยริว”

“โซเรียวไม่มีวันยอมให้คุณมายูมิออกไปเสี่ยงอันตราย”

“โซเรียวคือหัวใจของโอะนิซึกะ ริวคือหัวใจของฉัน ถ้าจะตาย...ก็ต้องตายด้วยกัน!”

“มิซาว่าและยามาโมโต้มีกำลังคนมากกว่าโอะนิซึกะหลายเท่า ถ้าโซเรียวเป็นอะไรไป คุณมายูมิก็ยังอยู่ดูแลโอะนิซึกะแทนโซเรียวได้ อาขอร้องให้คุณมายูมิรออยู่ที่นี่” โคจิก้มศีรษะขอร้อง  

มายูมิตกใจ รีบประคองตัวโคจิขึ้นอย่างรู้สึกผิด “อาโคจิอาวุโสกว่าฉัน  ไม่ควรทำแบบนี้” 

ลูกน้องโอะนิซึกะคนหนึ่งเข้ามารายงานโคจิ “รองฮิโระให้คนแอบมาส่งข่าวว่า โซเรียวถูกพาตัวไปที่คลังสินค้ารถไฟครับ”

มายูมินึกหวั่น “ทาคาโอะใช้ริวเป็นเหยื่อล่อทุกคน”

“ถึงจะเป็นกับดัก ทุกอย่างก็ต้องสิ้นสุด ... โซเรียวได้ทำสิ่งกล้าหาญ สมเป็นนักรบสายเลือดซามุไรแห่งโอะนิซึกะแล้ว” 

มายูมินิ่ง พยายามใช้ความคิด หาวิธีช่วยริว

มายูมิหยิบดาบที่วางอยู่บนแท่นหน้าป้ายชื่อทาเคชิขึ้นมา นึกถึงคำพูดของริว

“ดาบเล่มนี้...ผมทำให้ทาเคชิแทนเล่มเดิมที่ถูกไฟไหม้เมื่อเจ็ดปีที่แล้ว”

“พี่ทาเคชิคงเต็มใจให้นายหญิงแห่งโอะนิซึกะเอาไปใช้” มายูมิคุกเข่า ยกดาบขึ้นเหนือศีรษะ พูดเสียงดังห้าวหาญต่อหน้าป้ายบรรพบุรุษ “ขอให้ดวงวิญญาณบรรพบุรุษโอะนิซึกะคุ้มครองโซเรียวและสมาชิกทุกคนให้ปลอดภัย...  ขอให้ความชั่วพ่ายแพ้ความดี...ขอให้ความสงบสุขกลับคืนมาสู่บ้านเมือง!!”

มายูมิก้มศีรษะจรดพื้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาด้วยสายตาเด็ดเดี่ยว มุ่งมั่น

ตำรวจสองนาย ยืนเฝ้าหน้าห้องพักฟื้นของฮารุ นานะหอบแฟ้มเอกสารเป็นตั้งเดินผ่านมา จู่ ๆ ก็เสียหลักทำแฟ้มเอกสารหลุดมือ ตกกระจัดกระจายเต็มพื้น

“ตายจริง!”

ตำรวจทั้งสองนายเห็น รีบเข้าไปช่วยนานะเก็บแฟ้มเอกสารอย่างมีน้ำใจ

“ผมช่วยครับ”

“ขอบคุณนะคะ ... คุณตำรวจมีน้ำใจจริง ๆ”