บทละครโทรทัศน์ รอยฝันตะวันเดือด ตอนที่ 10 หน้า 3
ริวสังเกตเห็นท่าทางพิรุธของจุนโกะ “ความจริงเธอก็ภักดีกับมิซาว่ามาก แล้วทำไมทาคาโอะถึงลงโทษเธอรุนแรงขนาดนี้”
“ผู้หญิงอย่างฉัน...ไม่มีทางเลือกในชีวิตมากนักหรอกค่ะ”
“ทุกคนมีทางเลือกทั้งนั้น” ริวเน้นย้ำ “เลือกจะทำสิ่งที่ผิดหรือสิ่งที่ถูกต้องให้กับชีวิตตัวเอง”
“คุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่”
“ความลับของมิซาว่าที่เธอรู้ ความลับที่จะช่วยคลี่คลายอะไรหลายอย่างให้กับเมืองนี้”
จุนโกะพยายามกลบเกลื่อนสีหน้าตกใจของตัวเองให้เป็นปกติ “ฉันเป็นแค่ลูกจ้าง ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น”
“ทำไมต้องหลบสายตาฉันตลอดเวลา เธอโกหกฉันไม่ได้หรอกจุนโกะ”
จุนโกะกลบอาการตื่นกลัวบนสีหน้าไม่ได้ แต่ยังเงียบไปเอ่ยปากพูดอะไร
ลูกน้องมิซาว่าขับรถเข้ามาจอดบริเวณหน้าห้องพักจุนโกะ
คัตสึมองลงมาเห็นรีบบอกโคจิ “พวกมันกลับมาแล้ว”
เซกิถาม “เอาไงดีครับท่านโคจิ”
“ก็แค่ลูกน้องสองคน ให้เวลาอีกสักนิด ฉันมั่นใจว่าโซเรียวเอาตัวรอดได้”
สีหน้าโคจิเชื่อมั่น ลูกน้องมิซาว่ากำลังขึ้นมายังห้องพักจุนโกะ
ริวพยายามหว่านล้อมจุนโกะ “ถ้าเป็นคนของโอะนิซึกะ เธอจะไม่ได้เป็นแค่ลูกจ้าง แต่เธอจะเป็นเหมือนสมาชิกในครอบครัวโอะนิซึกะ จะไม่มีใครทำร้ายเธอได้อีก”
“คุณกำลังจะบอกอะไรฉัน”
“ฉันคิดว่าเธอฉลาดพอที่จะเข้าใจ”
จุนโกะมองริวด้วยความสับสน กลัวทาคาโอะ และยังไม่ไว้ใจริว จุนโกะตัดบท “ฉันต้องเดือดร้อนแน่ ถ้ามิซาว่าเห็นฉันอยู่กับคุณ กรุณากลับไปเถอะค่ะ”
“เธอกลัวมิซาว่า หรือกลัวฉันจะรู้ความจริงกันแน่”
“บอกแล้วไงคะว่าฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น อย่าคาดคั้นถามฉันอีกเลยค่ะ ฉันขอร้อง”
“ฉันไม่ชอบบังคับใจใคร ฉันจะรอให้เธอพร้อมที่จะบอกฉันเอง โอะนิซึกะยินดีต้อนรับเธอเสมอ”
เสียงทุบประตูดังขึ้นจากนอกห้อง “จุนโกะ... เปิดประตู!”
จุนโกะหันขวับมองไปยังประตูห้องด้วยความตกใจ “แย่แล้ว!!”
ลูกน้องมิซาว่าสองคนช่วยกันเขย่าและทุบประตูห้องปังๆๆ เสียงดังสนั่นไปทั่วบริเวณ “เปิดประตู !!”
โคจิ คัตสึ เซกิ แอบซุ่มมองลูกน้องมิซาว่าอยู่
“โซเรียวยังอยู่ในห้องนั้น เราต้องรีบไปช่วย”