บทละครโทรทัศน์ รอยฝันตะวันเดือด ตอนที่ 7
จุนโกะเก็บเสื้อผ้าในตู้ และกวาดเครื่องสำอางบนโต๊ะเครื่องแป้งเทลงในกระเป๋า อย่างเร่งรีบ ร้อนรน หญิงสาวเอากล่องใส่เงินที่ซ่อนอยู่หลังตู้ลงมาเปิด นับเงินทั้งหมดใส่กระเป๋าเงินสะพาย ก่อนนึกขึ้นได้ “ตั๋วรถไฟ?”
จุนโกะกวาดสายตามองหาตั๋วรถไฟตรงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เห็นตั๋วรถไฟตกอยู่กับพื้น จึงรีบหยิบขึ้นมา ยิ้มอย่างโล่งใจ
จุนโกะหอบกระเป๋าเสื้อผ้า เปิดประตูห้องพักออกมาอย่างเร่งรีบ นาบุยืนอยู่พร้อมกับลูกน้องมิซาว่า สีหน้าเหี้ยมเกรียมมาก “จะไปไหน?” จุนโกะหน้าตื่น ตกใจมาก
จุนโกะถูกลากกลับเข้ามาซ้อมในห้องพัก นาบุเหวี่ยงหญิงสาวไปกระแทกฝาผนัง
ทาคาโอะตามมายืนตรงหน้าจุนโกะ สะบัดมีดพกประกายวาววาบควงมีดเล่นไปมาอย่างใจเย็นใกล้หน้าจุนโกะ “คิดจะหนีฉันเหรอ?”
จุนโกะมองมีดพกด้วยความหวาดกลัว “ฉันเปล่า”
“โกหก! ถ้าฉันไม่มา ป่านนี้คงหนีออกนอกเมืองไปแล้ว”
จุนโกะหันขวับไปจ้อง สายตาไม่พอใจ “ฉันไม่อยากถูกตำรวจจับ! ทำงานให้แล้ว...ยังจะเอาอะไรอีก!”
นาบุเงื้อมือตบจุนโกะจนล้มไปกองกับพื้นอีกครั้ง จุนโกะเช็ดเลือดที่มุมปากด้วยความตกใจ
ทาเคโอสั่ง “เธอต้องอยู่ต่อ.. ยังไปไหนไม่ได้”
“แต่พวกมิอุระเห็นหน้าฉันแล้ว”
“มิอุระที่เธอกำลังพูดถึง ตอนนี้อยู่ในคุกทั้งหมด ไม่มีใครเอาผิดกับเธอได้”
“จะให้อยู่ต่อไปทำไม ปล่อยฉันไปเถอะ
ทาเคโอะยิ้มเหี้ยม “เพราะเธอเป็นที่โปรดปรานของไอ้แก่มาซารุ ตราบใดที่เธอยังทำงานอยู่กับฉัน ความสัมพันธ์ระหว่างมิซาว่ากับมาซารุ มันก็ง่ายในทุกเรื่อง”
จุนโกะมองทาเคโอะด้วยสีหน้าไม่พอใจ แต่ไม่กล้าแสดงออกอะไรมากนัก ติดที่หวาดกลัวอยู่มาก
“ฮึๆ มิซาว่าอย่างฉันไม่ใช่คนโหดเหี้ยมอะไร ในเมื่อเธอทำงานดี ฉันก็มีรางวัลให้” ทาคาโอะหันไปพยักหน้าบอกนาบุ นาบุยิ้มเอาเข็มฉีดยาออกมาถือในมือ
จุนโกะลนลานหนี ถอยกรูดไปติดผนัง “ไม่นะ... ฉันไม่ต้องการ”