บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ลิขิตริษยา ตอนที่ 15 (ตอนจบ) หน้า 4
อรรถกรมองตามมารดาเศร้าๆ พระยาราชรักษ์ที่สังเกตการณ์อยู่ใกล้ๆ เดินมาตบบ่าให้กำลังใจอรรถกร ก่อนจะเดินตามคุณหญิงมณีไป
พระยาราชรักษ์ถามภรรยา “นั่นน้องจะไปไหนเหรอ”
“ไปบ้านคุณหลวงค่ะ น้องจะต้องไปคุยกับเด็กนั่นให้เลิกยุ่งกับตาต้นของเรา”
“ทำอย่างนั้นไม่ได้นะคุณหญิง”
“ทำไมจะไม่ได้คะ ลูกเพิ่งจะชอบพอเด็กนั่นได้ไม่นาน ถ้าเราตัดไฟแต่ต้นลม อีกหน่อยลูกก็คงตัดใจได้เอง”
พระยาราชรักษ์คว้าแขนคุณหญิงมณีไว้ “อย่าเลยคุณหญิง น้องอยากให้ตาต้นเสียใจหรือไง”
“น้องว่าขืนรักใคร่ชอบพอกับเด็กนั่น ลูกจะเสียใจมากกว่าซะอีก ไม่รู้ล่ะ ยังไงน้องก็ไม่ยอมรับแม่อรพิลาสมาเป็นสะใภ้แน่ๆ หัวเด็ดตีนขาดน้องก็ไม่มีวันยอม”
ด้านหลัง อรรถกรแอบมองอยู่ ถอนหายใจหน้าจ๋อยๆ
โฉมฉายนั่งเหม่อครุ่นคิด สีหน้าดูตื่นเต้นกังวล เสียงเคาะประตูดังขึ้น โฉมฉายชะงักเดินไปเปิดประตูออกมา ที่ประตูเห็นว่าหลวงเดชยืนอยู่
“คุณโฉม พี่ขอคุยด้วยได้ไหม”
“เชิญสิคะ”
หลวงเดชเดินเข้ามานั่งข้างๆโฉมฉาย ก่อนจะเอามือแตะหน้าผากโฉมฉายอย่างห่วงใย “เอ...ตัวน้องก็ไม่ร้อน นี่น้องเป็นอะไรหรือเปล่า”
“เปล่านี่คะ น้องแค่เพลียๆ เท่านั้นเองค่ะ”
“แล้วไหนเจิมบอกจะมาดูแลน้อง ทำไมถึงทิ้งน้องไว้คนเดียวล่ะ”
โฉมฉายชะงัก ยิ้มรับตอบกลับไป “เจิมออกไปหาเครื่องดื่มมาให้น้องค่ะ คุณพี่อย่ากังวลเลยค่ะ น้องไม่เป็นไรจริงๆ”
หลวงเดชมองหน้าโฉมฉายจับผิด “แน่ใจนะว่าไม่มีอะไรปิดบังพี่”
“ถ้ามีอะไร น้องไม่ปิดคุณพี่แน่นอนค่ะ”
“เอาล่ะ ไม่มีก็ไม่มี งั้นพี่ไม่รบกวนคุณโฉมแล้ว คุณโฉมจะได้พักผ่อน” หลวงเดชลุกไปเปิดประตูออกไป
โฉมฉายยืนอยู่ที่ประตูครุ่นคิด
ซ่อนกลิ่นนั่งจิบกาแฟ พยายามทำใจเย็น แต่ก็อดนึกถึงหน้าธูปตอนตายไม่ได้
โฉมฉายเดินเข้ามา ซ่อนกลิ่นหันไปมองพยายามเก็บอาการ “วันนี้มาถึงบ้านดิฉันเลยเหรอคะคุณโฉม”
“ฉันอยากแวะมาคุยด้วย กลัวว่าคุณซ่อนกลิ่นจะเหงา”
“แน่ล่ะค่ะ ก็คุณโฉมเล่นฮุบตัวคุณหลวงไว้คนเดียวนี่คะ”
โฉมฉายยิ้มอ่อน ทำใจดีสู้เสือ “ฉันจากคุณหลวงมายี่สิบกว่าปี ให้ฉันได้อยู่กับสามีฉันบ้างเถอะ”